O wojnie buntowniczej (miatieżewojna) J. Messnera ciąg dalszy.

Podzielę się kolejną porcją ciekawych wiadomości o wojnie asymetrycznej. Naprawdę ciekawe to bardzo. Chyba z tego powodu, że widać to pięknie w otaczającym nas świecie. Dzisiaj bardzo ciekawy artykuł dr Kazimierza Kraja pt. „Wojny asymetryczne czy miatieżewojna Jewgienija Messnera zagrożeniem dla bezpieczeństwa w XXI wieku”. Artykuł zamieszczam w całości, ale nie mogę powstrzymać się z umieszczeniem kilku fragmentów.

miatież

мятеж [мяте́ж] {m.} (też: смута, неповиновение) – bunt {m.}

мятеж [мяте́ж] {m.} [polit.] powstanie {n.} [polit.]

мятеж [мяте́ж] {m.} [polit.] rebelia {f.} [polit.]

Pierwszy fragment:

„W przedmowie do książki Wsiemirnaja Miatieżewojna Messner odnotował, że dziesięć lat wcześniej wyszła w druku jego praca Miatież – imia trietjej wsiemirnoj, w której przepowiedział formę i cechy trzeciej wojny światowej rozwijającej się na oczach nic niewidzącego świata. Obserwując rozwój wypadków Messner doszedł do wniosku, że walki nieregularne mieszają się i splatają z uderzeniami z podziemia (terroryzm) tajnych lub terrorystycznych organizacji, grup sabotażowych, rozmaitych indywidualnych jednostek (ludzi). Wszystkie te zdarzenia trudno klasyfikować, wskazywać ich źródła. Czy jest to zemsta na okupancie, wyzwolenie kraju czy np. polityczno-socjalny przewrót. Taką mieszaninę, splątanie ideologii, bezideowego zła, pryncypialnego protestu, awantury bez zasad nie można było – zdaniem Messnera – nie nazwać miatieżom.

Na pracę Messnera pt. Wsiemirnaja Miatieżewojna składa się dwanaście rozdziałów poświęconych analizie, badaniu, charakteryzowaniu przejawów zjawiska miatieżewojny. W pierwszym rozdziale pt. Nie wojna i nie pokój (komentarz Lwa Trockiego do pokoju brzeskiego z Niemcami w 1918 r.) autor stwierdza, że w wyniku konferencji Wielkiej Trójki w Poczdamie stosunki międzynarodowe zostały ułożone w formule nie wojna i nie pokój. Ten sposób funkcjonowania społeczności międzynarodowej nazwano zimną wojną, charakteryzującą się wytężoną walką dyplomatyczną oraz wybuchami zbrojnych ruchów i powstań. Jak pisze Messner, cytując Stalina, Clausewitz się zestarzał. Zasady wojny zmieniły się i odeszły od klasycznych wojen Clausewitza ku koncepcji Fryderyka Engelsa. W Polsce, Francji, Jugosławii, Rumunii czy Grecji partyzanci, gerylasi, sabotażyści, agitatorzy, prowokatorzy zorganizowane i niezorganizowane grupy nieposłusznych obywateli, tak pasywnych jak aktywnych, miały spory wpływ na przebieg II wojny światowej. Messner jako bystry obserwator dostrzegł przygotowywanie się Chin Ludowych do nowego rodzaju wojny, nie w formule Carla von Clausewitza. W kolejnych częściach swojej pracy J. Messner analizuje współistnienie państw oraz jak sam pisze dziesiątki ognisk miatieża na wszystkich kontynentach.

Dla Jewgienija Messnera miatieżewojna nie kieruje się określonymi normami czy szablonami postępowania. Taktyka wojny – rebelii jest elastyczna, unikaj tego co silne, bij w słabe punkty. Oczekują cię u bram, wejdź oknem (N. Chruszczow). Partyzanci powinni zmieniać miejsce swoich działań jak woda lub wiatr (Mao Tse Tung). Operacyjność miatieżewojny ma takie fazy jak: demoralizacja, nieporządek, terror, postępujący werbunek do sprawy rewolucji, przebudowa dusz (stworzenie nowego człowieka), konstruowanie systemu człowieka-maszyny. Celem strategicznym tej wojny jest burzenie, dewastowanie struktury. Zburzone państwo nie może być odbudowane, tak jak martwy nie może być przywrócony życiu (Sun Tzu).

Podstawowymi czynnikami przyczyniającymi się do powstania zjawiska miatieżewojny w opinii Messnera byli fabianie, pacyfiści, Nowa Lewica w USA, masoneria, radykalny humanizm, pożyteczni idioci, Organizacja Narodów Zjednoczonych oraz komunizm. Kolejnymi elementami wpływającymi na rozwój miatieżewojny są nie tylko fabianizm i jego wasale (jak pisze Messner) oraz komunizm, „watykański III świat”, demokratyzacja, destabilizacja, dechrystianizacja. Ruch państw niezaangażowanych, będący ogromną rezerwą „czerwonej” strony miatieżewojny. Następne czynniki tej ogólnoświatowej wojny to bunt młodzieży z 1968 r., ruch Czarnych Panter, kolonializm, antykolonializm czy syjonizm.

Prowadzenie wojny to sztuka. Prowadzenie miatieża (rewolucji, rebelii) to także sztuka. Obecnie powstaje nowa sztuka – prowadzenie miatieżewojny twierdzi J. Messner. Podstawowymi celami tej wojny jest zniszczenie morale wrogiego narodu, rozbicie jego aktywnej części takiej jak wojsko, partyzantka, walczących ruchów narodowych, zniszczenie lub przechwycenie obiektów mających wartość psychologiczną, zniszczenie lub zajęcie obiektów mających wartość materialną, stworzenie wrażenia zewnętrznego porządku dzięki zdobyciu nowych sojuszników dla spowodowania upadku ducha sojuszników wroga. Strategia miatieżewojny polega na „wzięciu do niewoli” wrogiego narodu. Nie fizycznie, lecz psychologicznie. Należy strącić go z jego ideowych pozycji, wnieść w ducha trwogę i zamieszanie. Utwierdzić w zwycięstwie naszych idei i na koniec przyciągnąć go do nich. Miatieżewojna to odstępstwo od dogmatów klasycznej sztuki wojennej. To herezja. Miatieżewojna to wojna heretycka, trwająca dopóki wojna nie oddzieli się od miatieża. Żeby pojąć, czym jest miatieżewojna, należy odstąpić od ustanowionej przez wieki tradycji pojęcia wojny. Należy zakończyć myślenie, że wojna jest wtedy, kiedy walczą, a pokój, kiedy nie walczą. Jądrem systemu przeciwko miatieżewojnie i główną siłą uderzeniową powinna stać się „niewielka, lecz jakościowo silna, doborowa, profesjonalna armia (regularny korpus złożony z profesjonalistów)”.

(…) Zwycięstwo w miatieżewojnie, kierowanie nią w interesie cywilizowanych państw jest samo w sobie niezwykle trudną strategiczną sztuką. Należy posługiwać się określonymi dla tej wojny prawidłami, które nie zostały systemowo opracowane. Nadal nie ma wykładów o miatieżewojnie. Ta forma wojny nie jest zgłębiana i jej prawa są nieznane. Poprzez badanie partyzanckich i kontrpartyzanckich wojen, doświadczeniu w walce z wojenno-politycznym bandytyzmem i terroryzmem można stworzyć dostatecznie jasną i precyzyjną naukę, jak zwyciężyć miatieżewojnu na politycznym, strategicznym i taktycznym poziomie.”

Drugi fragment:

„Podczas odbytej w 1998 r. konferencji w Akademii Wojennej Sił Lądowych USA, zajmującej się zagrożeniami symetrycznymi i asymetrycznymi Stanów Zjednoczonych wyciągnięto wniosek, że USA nie mogą zostać pokonane w wyniku ataku symetrycznego, natomiast mogą ulec w efekcie napaści asymetrycznej. W dokumencie pt. Joint Vision 2020 konieczność sprostania zagrożeniom asymetrycznym uznana została za jedno z kluczowych wyzwań dla sił zbrojnych USA.”

Zamieściłem te dwa fragmenty, bo one pozwalają prowadzić rozważania o tym kto jest reżyserem, a kto jest atakowanym w miatieżewojnie. Lepiej widać gdzie warto poszukiwać sprawców dzisiejszych wydarzeń w Europie i przeciwko komu w istocie są skierowane. Można prowadzić rozumowanie zapewne ułomne i nie pewne wcale ale dla potrzeb rozważania z kim w istocie mamy do czynienia, zapewne przydatne.