Przełomowa dla amerykańskiego prawa do broni sprawa District of Columbia przeciwko Heller

Przełomowa dla amerykańskiego prawa do broni sprawa District of Columbia przeciwko Heller – wyrok z uzasadnieniem

NAJWYŻSZY TRYBUNAŁ STANÓW ZJEDNOCZONYCH

DYSTRYKT KOLUMBII i in. v. HELLER

Nakaz przekazania akt do sądu apelacyjnego Stanów Zjednoczonych obwodu Dystryktu Kolumbii

Nr 07–290.

Argumenty z 18 marca 2008r. — Rozstrzygnięty 26 czerwca 2008r.

Prawo Dystryktu Kolumbii zabrania posiadania broni palnej, gdzie noszenie niezarejestrowanej broni palnej jest przestępstwem, i zakazuje rejestracji broni palnej; oddzielnie stwierdza ono, że nikt nie może nosić broni palnej bez licencji, ale upoważnia szefa policji do wydawania rocznych licencji; oraz wymaga od mieszkańców, aby przechowywali swoją legalnie posiadaną broń palną w stanie rozładowanym i rozmontowanym lub z ustawioną blokadą spustu lub podobnego urządzenia. Pozwany Heller, specjalny policjant z D.C., złożył wniosek o rejestrację broni palnej, którą chciał przechowywać w domu, ale Dystrykt odrzucił wniosek. Złożył on pozew na podstawie Drugiej Poprawki, aby zakazać miastu egzekwowania prawa do rejestracji broni palnej, wymogu licencjonowania istniejącego do tej pory, gdyż zakazuje ono noszenia nielicencjonowanej broni palnej w domu, oraz wymogu blokady spustu, gdyż zabrania on stosowana funkcjonalnej broni palnej w domu. Sąd Okręgowy oddalił pozew, ale obwód D.C. się odwołał, utrzymując, że druga poprawka chroni prawo jednostki do posiadania broni palnej oraz że całkowity zakaz posiadania broni palnej w mieście, jak również jego wymóg, aby broń palna była przechowywana w domu w sposób niefunkcjonalny, nawet w przypadku koniecznej samoobrony, narusza to prawo.

Stwierdzono:

Druga poprawka chroni prawo jednostki do posiadania broni palnej niezwiązanej ze służbą w milicji, oraz do korzystania z tej broni w tradycyjnych celach zgodnych z prawem, takich jak samoobrona w domu. Pp. 2–53.

(a) Wstępna klauzula poprawki ogłasza cel, ale nie ogranicza ani nie rozszerza zakresu drugiej części, klauzuli operacyjnej. Tekst i historia klauzuli operacyjnej dowodzą, że nie oznacza ona prawa jednostki do posiadania i noszenia broni. Pp. 2–22.

(b) Klauzula wstępna jest zgodna z interpretacją klauzuli operacyjnej przez Trybunał. „Milicja” odnosi się do wszystkich mężczyzn zdolnych fizycznie do wspólnego działania na rzecz wspólnej obrony. Antyfederaliści obawiali się, że Rząd Federalny pozbawi ludzi broni, aby uniemożliwić istnienie jej milicji obywatelskiej, umożliwiając rządzenie upolitycznionej armii lub wybranej milicji. Odpowiedzią było odrzucenie władzy Kongresu, aby skrócić dane prawo jednostek do posiadania i noszenia broni, aby zachować ideał milicji obywatelskiej. Pp. 22–28.

(c) Interpretacją Trybunału potwierdzają analogiczne prawa do noszenia broni w konstytucjach stanowych, które poprzedzały i niezwłocznie następowały po Drugiej Poprawce. Pp. 28–30.

(d) Historia sporządzania Drugiej Poprawki, choć ma wątpliwą wartość interpretacyjną, ujawnia trzy stanowe propozycje drugiej poprawki, które jednoznacznie odnosiły się do prawa jednostki do noszenia broni. Pp. 30–32.

(e) Interpretacja Drugiej Poprawki przez uczonych, sądy i ustawodawców, od razu po jej ratyfikacji do końca XIX wieku, również potwierdza konkluzję Trybunału. Pp. 32–47.

(f) Żaden z precedensów Trybunału nie wyklucza interpretacji Trybunału. Zarówno Stany Zjednoczone v. Cruikshank, 92 U. S. 542, 553, jak i Presser v. Illinois, 116 U. S. 252, 264–265, nie odrzuca interpretacji praw jednostek. Stany Zjednoczone v. Miller, 307 U. S. 174, nie ogranicza prawa do posiadania i noszenia broni w celach milicyjnych, ale ogranicza ono raczej rodzaj broni, do którego ma zastosowanie prawo, używany przez milicję, tj. te które są powszechnie używane do celów zgodnych z prawem. Pp. 47–54.

Podobnie jak większość praw, Druga Poprawka nie jest nieograniczona. Nie jest to prawo do posiadania i noszenia jakiejkolwiek broni w jakikolwiek sposób oraz w jakimkolwiek celu: Na przykład, zakazy noszenia ukrytej broni zostały podtrzymane na mocy poprawki lub analogów stanowych. Opinia Trybunału nie powinna być traktowana jako kwestionowanie wielokrotnych zakazów posiadania broni palnej przez przestępców i osoby chore psychicznie, ani prawa zabraniającego noszenia broni palnej w miejscach newralgicznych, takich jak szkoły i budynki rządowe, lub przepisów nakładających warunki i kwalifikacje na komercyjną sprzedaż broni. Stwierdzenie Millera, że rodzaj broni podlegającej ochronie to „broń powszechnie stosowana w tamtym czasie”, znajduje poparcie w historycznej tradycji zakazu noszenia niebezpiecznej i niezwykłej broni. Pp. 54–56.
Zakaz posiadania broni i wymóg blokady spustu (odnoszący się do samoobrony) naruszają Drugą Poprawkę. Całkowity zakaz posiadania broni w domu wydany przez Dystrykt odnosi się do zakazu posiadania całej klasy „broni”, która jest najczęściej wybierana przez Amerykanów w celu samoobrony zgodnej z prawem. Zgodnie z jakimkolwiek standardem kontroli, Trybunał zastosował się do wyliczonych praw konstytucyjnych, zakaz ten – w miejscu, w którym znaczenie legalnej obrony samego siebie, rodziny oraz mienia jest najistotniejsze – byłby niezgodny z konstytucją. Podobnie, wymóg, aby każda legalna broń palna w domu została zdemontowana lub miała założoną blokadę spustową, uniemożliwia obywatelom używanie broni do podstawowego celu zgodnego z prawem, samoobrony, a zatem jest niezgodny z konstytucją. Ponieważ Heller zgodził się podczas zeznania ustnego, że prawo licencyjne D.C. jest dopuszczalne, jeżeli nie jest egzekwowane w sposób arbitralny i dowolny, Trybunał przyjmuje, że licencja będzie spełnieniem jego próśb o pomoc, i nie odniesie się do wymogu dotyczącego uzyskiwania licencji. Zakładając, że nie zostanie on zdyskwalifikowany z korzystania z praw do Drugiej Poprawki, Dystrykt musi zezwolić Hellerowi na zarejestrowanie jego pistoletu i musi wydać mu licencję na noszenie go w domu. Pp. 56–64.

478 F. 3d 370, potwierdzone.

Scalia, J., wydał opinię Trybunału, w której Roberts, C. J., i Kennedy, Thomas, oraz Alito, JJ., dołączyli do Stevens, J., wydając odrębną opinię, w której dołączyli Souter, Ginsburg, i Breyer, JJ.. Breyer, J., wydał odrębną opinię, w której dołączyli Stevens, Souter, i Ginsburg, JJ..

OPINIA TRYBUNAŁU DYSTRYKT KOLUMBII V. HELLER

554 U. S. ____ (2008)

NAJWYŻSZY TRYBUNAŁ STANÓW ZJEDNOCZONYCH

NR 07-290

DYSTRYKT KOLUMBII, i in., PETENCI v. DICK ANTHONY HELLER

na podstawie nakazu przekazania akt sprawy sądowej do Sądu Apelacyjnego Stanów Zjednoczonych dla obwodu Dystryktu Kolumbii

[26 czerwca 2008r.]

Sędzia Scalia przedstawił opinię Trybunału.

Rozważamy, czy zakaz posiadania broni palnej w domu Dystryktu Kolumbii narusza Drugą Poprawkę do Konstytucji.

Dystrykt Kolumbii na ogół zabrania posiadania broni palnej. Przestępstwem jest posiadanie niezarejestrowanej broni palnej, a rejestracja broni palnej jest zabroniona. Patrz Kodeks D. C. §§7–2501.01(12), 7–2502.01(a), 7–2502.02(a)(4) (2001). Niezależnie od tego zakazu, żadna osoba nie może nosić broni palnej bez licencji, ale szef policji może wydawać licencje na okres 1 roku. Patrz §§22–4504(a), 22–4506. Prawo Dystryktu Kolumbii wymaga również, aby mieszkańcy przechowywali legalnie posiadaną broń palną, taką jak zarejestrowana broń długa, „rozładowaną lub zdemontowaną, albo z ustawioną blokadą spustu lub urządzenia podobnego”, chyba że znajdują się one w miejscu prowadzenia działalności lub są wykorzystywane do czynności rekreacyjnych zgodnych z prawem. Patrz §7–2507.02. [Przypis 1]

Pozwany Dick Heller jest specjalnym funkcjonariuszem policji D.C. upoważnionym do noszenia broni podczas pełnienia obowiązków w Federalnym Centrum Sądowym. Złożył on wniosek o wydanie zaświadczenia o rejestracji broni palnej, którą chciał przechowywać w domu, ale Dystrykt odmówił. Złożył on następnie pozew w Federalnym Sądzie Rejonowym dla Dystryktu Kolumbii, domagając się, na podstawie Drugiej Poprawki, zakazania miastu egzekwowania rejestrowania broni palnej, wymogu licencjonowania, ponieważ zabrania on noszenia broni palnej w domu bez posiadania licencji, oraz wymogu blokady spustu, ponieważ zakazuje on używania „funkcjonalnej broni palnej w domu”. Zał. 59a. Sąd Okręgowy oddalił skargę pozwanego, patrz Parker v. Dystrykt Kolumbii, 311 F. Supp. 2d 103, 109 (2004). Sąd Apelacyjny dla obwodu Dystryktu Kolumbii, interpretujący jego skargę jako osobę ubiegającą się o prawo do przechowywania broni palnej w stanie nadającym się do użycia oraz noszenia jej w domu w takim stanie tylko w sytuacji niezbędnej do samoobrony, [Przypis 2] został odwrócony, patrz Parker v. Dystrykt Kolumbii, 478 F. 3d 370, 401 (2007). Uznał on, że Druga Poprawka chroni prawo jednostki do posiadania broni palnej, a całkowity zakaz posiadania broni palnej w mieście, jak również wymóg, aby broń palna w domu była przechowywana w stanie niefunkcjonalnym, nawet w przypadku koniecznej samoobrony, naruszała to prawo. Patrz id., w 395, 399–401. Sąd Apelacyjny nakazał Sądowi Rejonowemu wydanie opinii podsumowującej dla pozwanego.

Przyznaliśmy nakaz przekazania akt sprawy sądowej. 552 U. S. ___ (2007).

Najpierw zwracamy uwagę na znaczenie Drugiej Poprawki.

Druga poprawka stanowi: „Dobrze uregulowana milicja, niezbędna dla bezpieczeństwa wolnego państwa, prawo ludzi do posiadania i noszenia broni, nie może zostać naruszone”. Przy interpretowaniu tego tekstu kierujemy się zasadą, że „Konstytucja została napisana tak, aby była zrozumiana dla wyborców; jej słowa i wyrażenia zostały użyte w ich normalnych i zwykłych znaczeniach, w odróżnieniu od znaczenia technicznego”. Stany Zjednoczone v. Sprague, 282 U. S. 716, 731 (1931); zobacz również Gibbons v. Ogden, 9 Wheat. 1, 188 (1824). Normalne znaczenie może oczywiście zawierać znaczenie idiomatyczne, ale wyklucza tajne lub techniczne znaczenia, które nie byłyby znane zwykłym obywatelom w pokoleniu założycielskim.

Obie strony w tym przypadku przedstawiły bardzo różne interpretacje poprawki. Osoby składające petycję oraz dzisiejsi sędziowie o zróżnicowanych opiniach uważają, że chroni ona jedynie prawo do posiadania i noszenia broni palnej w związku ze służbą milicji. Zobacz Sprawę Sądową dla Petentów 11–12; post, w 1 (Stevens, J.). Pozwany twierdzi, że chroni ona prawo jednostki do posiadania broni niezwiązanej ze służbą w milicji, oraz do korzystania z tej broni do tradycyjnych celów zgodnych z prawem, takich jak samoobrona w domu. Patrz Sprawa Sądowa dla Pozwanego 2–4.

Druga Poprawka jest podzielona w sposób naturalny na dwie części: jej wstępną klauzulę oraz klauzulę operacyjną. Ta pierwsza nie ogranicza drugiej w sposób gramatyczny, ale raczej ogłasza jej cel. Poprawkę można powtórnie sformułować tak: „Ponieważ dobrze uregulowana milicja jest niezbędna dla bezpieczeństwa wolnego państwa, prawo ludzi do posiadania i noszenia broni nie powinno zostać naruszone”. Patrz J. Tiffany, Traktat o Rządzie i Prawie Konstytucyjnym §585, s. 394 (1867); Podsumowanie dla Profesorów Językoznawstwa i Języka Angielskiego jako Amici Curiae 3 (zwanego dalej Podsumowaniem Lingwistów). Chociaż ta struktura Drugiej Poprawki jest wyjątkowa w naszej Konstytucji, inne dokumenty prawne z ery założycielskiej, w szczególności postanowienia konstytucji stanowiące o prawach jednostek do posiadania broni, zwykle zawierały wstępne oświadczenie o celu. Zobacz ogólnie Volokh, Druga Poprawka Wtórna, 73 N.Y. U. L. Zm. 793, 814–821 (1998).

Logika wymaga, aby istniał związek między określonym celem a poleceniem. Druga Poprawka byłaby bezsensowna, gdyby brzmiała: „Dobrze uregulowana milicja, niezbędna dla bezpieczeństwa wolnego państwa, prawo obywateli do składania petycji o zadośćuczynienie za krzywdę nie powinno zostać naruszone”. Ten wymóg logicznego powiązania może spowodować, że klauzula wstępna rozwiąże niejednoznaczność w klauzuli operacyjnej („Oddzielność kościoła od państwa jest ważnym celem, nauczanie kanonów nie będzie mieć miejsca w naszym orzecznictwie”. Wstęp mówi jasno, że klauzula operacyjna nie odnosi się do kanonów interpretacji, ale do kanonów duchownych). Jednak poza tą funkcją wyjaśniającą, klauzula wstępna nie ogranicza ani nie rozszerza zakresu klauzuli operacyjnej. Zobacz F. Dwarris, Ogólny Traktat o Statutach 268–269 (P. Potter ed. 1871) (zwany dalej Dwarris); T. Sedgwick, Interpretacja i Budowa Prawa Ustawowego i Konstytucyjnego 42–45 (2d ed. 1874). [Przypis 3] „Nie jest niczym niezwykłym w aktach (…) dla części uchwalającej, aby wyjść poza preambułę; rozwiązanie często wykracza poza konkretny akt lub złe zachowanie, co po raz pierwszy zasugerowało konieczność prawa” J. Bishop, Komentarze do pisemnych przepisów i ich interpretacja §51, s. 49 (1882) (cytując Rex v. Marks, 3 East, 157, 165 (K. B. 1802)). Dlatego też, gdy zaczniemy naszą analizę tekstową od klauzuli operacyjnej, powrócimy do klauzuli wstępnej, aby upewnić się, że nasze czytanie klauzuli operacyjnej jest zgodne z ogłoszonym celem. [Przypis 4]

1. Klauzula operacyjna.

a/ „Prawo ludzi”. Pierwszą istotną cechą klauzuli operacyjnej jest to, że kodyfikuje ona „prawo ludzi”. Niezmieniona Konstytucja i Karta Praw używają zwrotu „prawo ludzi” jeszcze dwa razy, w Klauzuli Zgromadzenia i Petycji Pierwszej Poprawki oraz w Klauzuli Poszukiwania i Aresztowania Czwartej Poprawki. Dziewiąta Poprawka stosuje bardzo podobną terminologię („Wyliczenie w Konstytucji pewnych praw, nie powinno być interpretowane jako odmawianie lub dyskryminowanie innych zachowanych przez ludzi”.) Wszystkie te trzy przypadki jednoznacznie odnoszą się do praw jednostek, a nie „zbiorowych” praw, lub praw, które mogą być wykonywane tylko przez uczestnictwo w niektórych formacjach korporacyjnych. [Przypis 5]

Trzy postanowienia Konstytucji odnoszą się do „ludzi” w kontekście innym niż „prawa” – słynna preambuła („My, naród”), §2 Artykułu I (pod warunkiem, że „ludzie” wybiorą członków Izby), oraz Dziesiąta Poprawka (pod warunkiem, że uprawnienia te nie przyznane rządowi federalnemu pozostaną w „Stanach”, a nie w „Narodzie”). Przepisy te odnoszą się niewątpliwie do „ludzi” działających zbiorowo – ale dotyczą one wykonywania lub zastrzeżenia uprawnień, a nie praw. Nigdzie indziej w Konstytucji „prawo” przypisywane „ludziom” nie odnosi się do niczego innego niż prawo jednostek. [Przypis 6]

Co więcej, we wszystkich sześciu innych poprawkach Konstytucji, które wymieniają „ludzi”, termin jednoznacznie odnosi się do wszystkich członków wspólnoty narodowej, a nie do nieokreślonego podzbioru. Jak podaliśmy w Stany Zjednoczone v. Verdugo-Urquidez, 494 U. S. 259, 265 (1990):

„Wydaje się, że ‘ludzie/naród’ są pojęciem używanym w wybranych częściach Konstytucji… [Jego zastosowania] sugerują, że ‘ludzie’ chronieni czwartą poprawką oraz pierwszą i drugą poprawką, oraz których prawa i uprawnienia są zastrzeżone w dziewiątej i dziesiątej poprawce, odnoszą się do klasy osób, które są częścią wspólnoty narodowej lub która w inny sposób rozwinęła w wystarczający związek z krajem, aby mogła być uważana za część tej społeczności.”

Kontrastuje to wyraźnie ze zwrotem „milicja” w klauzuli wstępnej. Jak opiszemy poniżej, „milicja” w kolonialnej Ameryce składała się z podzbioru „ludzi” – mężczyzn uzdolnionych fizycznie oraz w pewnym przedziale wiekowym. Czytanie Drugiej Poprawki jako ochrony jedynie prawa do „posiadania i noszenia broni” w zorganizowanych grupach milicji ma słabe zastosowanie do opisu w klauzuli operacyjnej osoby uprawnionej jako „ludzi”.

Zaczynamy zatem od silnego założenia, że prawo Drugiej Poprawki jest wykonywane indywidualnie i należy do wszystkich Amerykanów.

b/ „Posiadanie i noszenie broni”. Przechodzimy teraz od osoby uprawnionej – „ludzi” – do istoty prawa: „posiadania i noszenia broni”.

Zanim przejdziemy do czasowników „posiadania” i „noszenia”, zinterpretujemy ich dopełnienie: „broń”. XVIII-wieczne znaczenie nie różni się od dzisiejszego znaczenia. W wydaniu słownika Samuela Johnsona z 1773 roku „broń” określono jako „broń ofensywną lub narzędzie obrony”. 1 Słownik języka angielskiego 107 (4 edycja) (zwana dalej Johnson). Istotny słownik prawny autorstwa Timothy Cunningham z 1771 roku zdefiniował „broń” jako coś, co człowiek nosi w obronie, lub bierze do ręki albo używa w gniewie, aby rzucić lub uderzyć innego człowieka”. 1 Nowy i kompletny słownik prawniczy (1771); patrz również N. Webster, Amerykański słownik języka angielskiego (1828) (przedrukowany w 1989r.) (zwany dalej Webster) (podobny).

Pojęcie to zostało zastosowane, tak samo jak obecnie, do broni, która nie została zaprojektowana specjalnie do celów wojskowych i nie była wykorzystywana w charakterze wojskowym. Na przykład, słownik prawniczy Cunningham jako przykład podaje zastosowanie: „Służący i robotnicy używają łuków i strzał w niedziele, &c. i nie noszą innej broni.” Patrz również, np. Akt o procesie Murzynów, 1797 Del. Prawa r. XLIII, §6, s. 104, w 1 Pierwszych Prawach Stanu Delaware 102, 104 (J. Cushing ed. 1981 (cz. 1)); patrz ogólnie Stan v. Duke, 42 Tex. 455, 458 (1874) (powołując się na decyzje sądów stanowych określających „broń”). Chociaż jeden tezaurus z czasów założycielskich ograniczył „broń” (w przeciwieństwie do „broni”) do „instrumentów ofensywnych powszechnie wykorzystywanych na wojnie”, nawet to źródło stwierdziło, że każda broń palna stanowiła „broń”.” 1 J. Trusler, Rozróżnienie pomiędzy słowami uznanymi za synonimy w języku angielskim 37 (1794).

Niektórzy twierdzą, granicząc z lekkomyślnością, że tylko ta broń istniejąca w XVIII wieku jest chroniona przez Drugą Poprawkę. Nie interpretujemy praw konstytucyjnych w ten sposób. Tak jak Pierwsza Poprawka chroni współczesne formy komunikacji, np. Reno v. Amerykańska Unia Wolności Obywatelskich, 521 U. S. 844, 849 (1997), a Czwarta Poprawka dotyczy nowoczesnych form poszukiwania, np., Kyllo v. Stany Zjednoczone, 533 U. S. 27, 35–36 (2001), Druga Poprawka rozszerza, prima facie, się do wszystkich instrumentów, które stanowią broń możliwą do noszenia, nawet tą, która nie istniała w momencie uchwalenia poprawki.

Przechodzimy teraz do zwrotów „posiadanie broni” i „noszenie broni”. Johnson zdefiniował „posiadanie” jako „zachowanie, i nie zgubienie”, oraz „posiadanie w zamknięciu”. Johnson 1095. Webster zdefiniował je jako „posiadanie, zachowanie w czyjejś władzy lub posiadaniu”. Żadna ze stron nie dostarczyła nam idiomatycznego znaczenia „posiadania broni”. Tak więc, najbardziej naturalnym odczytaniem „posiadania broni” w Drugiej Poprawce „jest posiadanie broni na własność”.

Zwrot „posiadanie broni” nie był powszechny w dokumentach pisanych z okresu założycielskiego, który znaleźliśmy, ale jest kilka przykładów, z których wszystkie sprzyjają postrzeganiu prawa do „posiadania broni” jako prawa jednostki niezwiązanego ze służbą w milicji. Na przykład, William Blackstone napisał, że katolicy skazani za nie stawienie się na nabożeństwie w Kościele anglikańskim ponosili pewne kary, z których jedną było to, że nie wolno im było „posiadać broni w ich domach”. 4 Komentarze do przepisów prawa Anglii 55 (1769) (zwany dalej Blackstone); zobacz również 1 W. & M., c. 15, §4, w 3 ang. stat. w Large 422 (1689) („Żaden papista nie ma prawa do posiadania lub przechowywania żadnej broni w swoim domu…”); 1 Hawkins, Traktat dotyczący Zarzutów Korony 26 (1771) (podobny). Osoby składające petycje wskazują na przepisy milicji z okresu założycielskiego, które wymagały od członków milicji „trzymania” broni w związku ze służbą milicyjną, i wyciągają z tego wniosek, że wyrażenie „posiadanie broni” posiada konotację powiązaną z milicją. Patrz Podsumowanie dla Petentów 16–17 (cytujące prawa Delaware, New Jersey, i Virginii). To jakby powiedzieć, że ponieważ istnieje wiele ustaw, które zezwalają pokrzywdzonym pracownikom na „składanie skarg” w agencjach federalnych, zwrot „złożenie skarg” ma konotację powiązaną z zatrudnieniem. „Posiadanie broni” to po prostu powszechny sposób powoływania się na posiadanie broni, dla członków milicji i wszystkich innych. [Przypis 7]

W momencie założenia (Stanów Zjednoczonych), tak jak teraz, „noszenie” oznaczało „noszenie broni przy sobie”. Patrz Johnson 161; Webster; T. Sheridan, Kompletny słownik języka angielskiego (1796); 2 Oxford English Dictionary 20 (2ga ed. 1989) (zwany dalej Oxford). W przypadku używania broni, pojęcie „posiada” ma jednak znaczenie, które odnosi się do noszenia jej w konkretnym celu – konfrontacji. W Muscarello v. Stany Zjednoczone, 524 U. S. 125 (1998). W toku analizowania znaczenia „noszenia broni palnej” w federalnym statucie karnym, Sędzia Ginsburg napisał, że „zdecydowanie najbardziej znanym znaczeniem jest, jak wskazuje Druga Poprawka do Konstytucji: „noszenie, posiadanie lub przenoszenie broni… przez osobę lub w ubraniu albo w kieszeni, w celu … bycia uzbrojonym i gotowym do działania ofensywnego lub defensywnego w przypadku konfliktu z inną osobą.” Id., w 143 (odrębna opinia) (cytując Słownik Prawny Blacka 214 (6ta edycja 1998)). Sądzimy, że Sędzia Ginsburg dokładnie uchwycił naturalne znaczenie „noszenia broni”. Mimo, że fraza sugeruje, że noszenie broni ma na celu „działanie ofensywne lub defensywne”, to w żaden sposób nie oznacza udziału w zorganizowanej organizacji wojskowej.

Z naszego przeglądu źródeł ery założycielskiej dochodzimy do wniosku, że to naturalne znaczenie również zawierało się w pojęciu „noszenie broni” w XVIII wieku. W wielu przypadkach, „noszenie broni” było jednoznacznie używane w odniesieniu do noszenia broni poza zorganizowaną milicją. Najbardziej znaczące przykłady to te, które są najbardziej istotne dla Drugiej Poprawki:

Dziewięć stanowych przepisów konstytucyjnych napisanych w XVIII wielu lub w pierwszych dwóch dekadach wieku XIX, które stanowiły prawo obywateli do „posiadania broni w obronie własnej i państwa” lub „posiadania broni w obronie siebie i państwa.” [Przypis 8] Z tych sformułowań jasno wynika, że „noszenie broni” nie odnosi się tylko do noszenia broni w zorganizowanej jednostce wojskowej. Sędzia James Wilson zinterpretował konstytucyjne prawo Pensylwanii do noszenia broni, na przykład, jako uznanie naturalnego prawa do obrony „osoby lub domu” – co nazwał prawem „samoobrony”. 2 Zebrane prace autorstwa Jamesa Wilsona 1142, i n. x (K. Hall & M. Hall ed. 2007) (powołując się na Pa. Kon., Art. IX, §21 (1790)); patrz również T. Walker, Wprowadzenie do Prawa Amerykańskiego 198 (1837) („Tak więc, prawo do samoobrony [jest] zagwarantowane przez konstytucję stanu [Ohio]”); patrz również id., w 157 (przyrównujące Drugą Poprawkę z tym przepisem Konstytucji Ohio). Taka była również interpretacja tych państwowych przepisów konstytucyjnych przyjętych przez przedwojenne sądy federalne. [Przypis 9] Przepisy te pokazują – ponownie, w najbardziej analogicznym kontekście językowym – że „noszenie broni” nie ograniczało się do noszenia broni w milicji.

Zwrot „noszenie broni” w momencie założenia miał również znaczenie idiomatyczne, które znacząco różniło się od jego naturalnego znaczenia: „służyć jako żołnierz, służyć w wojsku, walczyć” lub „prowadzić wojnę”. Patrz Podsumowanie Językoznawców 18; post, w 11 (Stevens, J.). Ale jednoznacznie miało ono znaczenie idiomatyczne tylko wtedy, gdy występował po nim przyimek „przeciw”, po którym następował z kolei cel wrogości. Patrz 2 Oxford 21. (Tak na przykład, nasza Deklaracja Niepodległości 28, użyła zwrotu: “Zmusił on naszych Obywateli wziętych do niewoli na pełnym morzu do wystąpienia przeciwko (noszenia broni) ich krajowi ….”) Każdy przykład przedstawiony przez osoby składające petycję amici dla idiomatycznego znaczenia „noszenia broni” z okresu założycielskiego zawiera przyimek „przeciw” albo nie ma on wyraźnego znaczenia idiomatycznego. Patrz Podsumowanie Językoznawców 8–23. Bez przyimka, „noszenie broni” zwykle oznaczało (tak jak oznacza to dzisiaj) to, co powiedział Sędzia Ginsburg w Muscarello.

W każdym razie, znaczenie „noszenie broni”, zaproponowane przez powodów oraz Sędziego Stevensa nie ma (nawet czasami) idiomatycznego znaczenia. Zamiast tego wytwarzają definicję hybrydową, zgodnie z którą „noszenie broni” oznacza faktyczne noszenie broni (a zatem nie jest to idiom), ale tylko w służbie zorganizowanej milicji. Żaden słownik nigdy nie przyjął definicji, a my nie uzyskaliśmy żadnego źródła, które wskazywałoby, że miało ono to znaczenie w momencie tworzenia poprawki. Łatwo jednak zrozumieć, dlaczego osoby składające pozew i osoby o odmiennych zdaniach są kierowane w stronę definicji hybrydowej. Nadawanie „noszeniu broni” jego znaczenia idiomatycznego spowoduje, że chronione prawo będzie składać się z prawa do bycia żołnierzem lub do prowadzenia wojny – absurdalności, którego nigdy nie poparł żaden komentator. Patrz L. Levy, Geneza Karty Praw 135 (1999). Co gorsza, wyrażenie „posiadanie i noszenie broni” będzie niespójne. Słowo „broń” będzie miało dwa różne znaczenia jednocześnie: „broń” (dopełnienie „noszenia”) oraz (jako dopełnienie „posiadania”) połowę idiomu. Byłoby to raczej jak powiedzenie „Wypełnił i kopnął w wiadro”, oznaczające „Wypełnij wiadro i zmarł”. Groteska.

Osoby składające pozew uzasadniając ograniczenie „noszenia broni” do kontekstu wojskowego, wskazują na mało znaczący fakt, że wyrażenie to było często używane w tym kontekście – ten sam błąd, który popełnili w odniesieniu do „posiadania broni”. W szczególności mało istotne jest to, że zwrot ten był często wykorzystywany w kontekście wojskowym w federalnych źródłach prawnych (takich jak zapisy debaty kongresowej), które były przedmiotem zapytania powodów. Źródła te miałyby niewielką okazję do ich wykorzystania, z wyjątkiem dyskusji o armii i milicji. Zwroty używane głównie dyskusjach wojskowych obejmują nie tylko „posiadanie broni”, ale również „noszenie broni” oraz „posiadanie broni” – chociaż nikt nie myśli, że te inne zwroty miały również specjalne znaczenie militarne. Patrz Barnett, „Czy prawo do posiadania i noszenia broni było uwarunkowane służbą w zorganizowanej milicji?”, 83 Tex. L. Zm. 237, 261 (2004). Powszechne odniesienia do tych, którzy „noszą broń” w dyskusjach kongresowych na temat milicji towarzyszą użyciu tego samego zwrotu w kilku niemilitarnych kontekstach federalnych, w których ta koncepcja byłaby istotna. Zobacz, na przykład, 30 Dzienników Kongresu Kontynentalnego 349–351 (J. Fitzpatrick ed. 1934). Inne legalne źródła często używają pojęcia „noszenie broni” w niemilitarnych kontekstach. [Przypis 10] Słownik prawniczy Cunninghama, zacytowany powyżej, podał jako przykład użycia zdania niezwiązanego ze sprawami wojskowymi („Słudzy i robotnicy używają łuków i strzał w Niedziele, &c. i nie noszą innej broni”). A jeśli spojrzeć poza prawnicze źródła, zwrot „noszenie broni” był często używany w kontekstach niemilitarnych. Zobacz Cramer & Olson, Co oznaczało „Noszenie broni” w drugiej poprawce?, 6 Georgetown J. L. & Pub. Pol’y (wydane we wrześniu 2008r.), dostępny w Internecie pod adresem http://papers.ssrn.com/abstract=1086176 – identyfikujący liczne niemilitarne zastosowania „noszenia broni” z okresu założycielskiego.

Sędzia Stevens wskazuje na badania rzekomo pokazujące, że fraza „noszenie broni” była najczęściej używana w kontekście wojskowym. Patrz post, w 12–13, n. 9; Podsumowanie Językoznawców 24. Oczywiście, jak już powiedzieliśmy, fakt, że fraza była powszechnie używana w określonym kontekście, nie pokazuje, że jest ona ograniczona do tego kontekstu, a podaliśmy wiele źródeł, w których fraza była używana w kontekstach innych niż militarne. Co więcej, zbiór badań wydaje się obejmować (nie wiadomo ile razy) idiomatyczny zwrot „noszenie broni przeciwko” („walka przeciwko”), co jest nieistotne. W badaniach tych również odrzuca przykłady, takie jak „noszenie broni … w celu zabijania zwierzyny”, ponieważ takie zastosowania są „wyraźnie zakwalifikowane”. Podsumowanie Językoznawców 24. (Sędzia Stevens używa tego samego pretekstu do odrzucenia państwowych przepisów konstytucyjnych analogicznych do Drugiej Poprawki, które identyfikują cele prywatnego użytku broni, dla których można zagwarantować prawo jednostki. Patrz post, w 12.) Ta analiza jest błędna. Jeśli „noszenie broni” oznacza, jak sądzimy, po prostu noszenie broni, modyfikator może ograniczyć cel jej noszenia („w celu samoobrony” lub „do prowadzenia wojny przeciwko Królowi”). Ale jeśli wyrażenie to oznacza, jak uważają powodowie, noszenie broni tylko w celach militarnych, można po prostu dodać „w celu zabijania zwierzyny”. Prawo do „noszenia broni w milicji w celu zabijania zwierzyny” jest godne twierdzeń szaleńca. Stąd te celowe zwroty kwalifikujące pozytywnie stwierdzają, że „noszenie broni” nie jest ograniczone do zastosowań militarnych. [Przypis 11]

Sędzia Stevens przywiązuje wielką wagę do włączenia klauzuli sumiennego sprzeciwu przez Jamesa Madisona do jego oryginalnego projektu drugiej poprawki: „żadna osoba skrupulatna pod względem religijnym do noszenia broni nie będzie zmuszana, ani do odbycia osobistej służby wojskowej”. Tworząc Kartę Praw 12 (H. Veit, K. Bowling, & C. Bickford ed. 1991) (zwany dalej Veit). Twierdzi on, że klauzula ta stanowi, że autorzy drugiej poprawki zamierzali, aby „noszenie broni” odnosiło się tylko do służby wojskowej. Patrz post, w 26. Zawsze niebezpiecznym jest wyciąganie znaczenia przyjętego przepisu z innego przypisu usuniętego w trakcie procesu redakcyjnego. [Przypis 12] W każdym razie, to co sędzia Stevens wywnioskował z usuniętego przepisu nie ma zastosowania. Nie miało to na celu zwolnienia z służby wojskowej tych, którzy sprzeciwiali się pójściu na wojnę, ale nie mieli skrupułów w kwestii strzelania. Kwakrzy sprzeciwili się używaniu broni nie tylko w służbie milicji, ale także w jakichkolwiek innych celach związanych z przemocą – w takim stopniu, że pionierzy kwakrów nie mogli używać broni do obrony własnych rodzin, chociaż „w takich okolicznościach pokusa, aby chwycić za karabin lub nóż w samoobronie … musiała czasem być przytłaczająca”. P. Brock, Pacyfizm w Stanach Zjednoczonych 359 (1968); patrz M. Hirst, Kwakrzy podczas Wojny i w trakcie Pokoju 336–339 (1923); 3 T. Clarkson, Portret Kwakrów 103–104 (3d ed. 1807). Ustawa z 1957 roku o Milicji z Pensylwanii zwolniła ze służby osoby „niechętne do pójścia na wojnę” – wyrażenie, które rzekomo nie miało idiomatycznego znaczenia. Zobacz 5 Ust., par. 613 (J. Mitchell & H. Flanders ed. 1898). Tak więc, najbardziej naturalną interpretacją usuniętego tekstu Madisona jest to, że osoby przeciwne noszeniu broni w celu potencjalnej agresywnej konfrontacji nie byłyby „zwalniane ze służby wojskowej,” w której noszenie broni byłoby wymagane. [Przypis 13]

Wreszcie, sędzia Stevens zasugerował, że „posiadanie i noszenie broni” było wyrażeniem sztuki, przypuszczalnie pokrewnym do „okrzyków niezadowolenia” lub „przestania i zaprzestania”. (Ta sugestia użytecznie unika problemu, że nie ma żadnych dowodów na poparcie wojskowego znaczenia zwrotu „posiadania broni”.). Sędzia Stevens wierzy, że jednolite znaczenie „posiadania i noszenia broni” zostało utworzone w Drugiej Poprawce, w której było nazwane „prawem” (w liczbie pojedynczej), a nie prawami (w liczbie mnogiej). Patrz post, w 16. Nie ma z nim nic wspólnego. Konstytucje państwowe okresu założycielskiego rutynowo grupowały wiele (powiązanych) gwarancji w jednym „prawie”, a Pierwsza Poprawka ochrania „prawo [liczba pojedyncza] ludzi do pokojowych zgromadzeń, oraz petycję do Rządu o zadośćuczynienie za krzywdy.” Patrz, np., Pa. Deklaracja Praw §§IX, XII, XVI, w 5 Thorpe 3083–3084; Konstytucja Ohio, Art. VIII, §§11, 19 (1802), w id., w 2910–2911. [Przypis 14] Nawet jeśli „posiadanie i noszenie broni” było wyrażeniem jednostkowym, nie znajdziemy dowodów na to, że ma ono znaczenie wojskowe. Chociaż wyrażenie nie było wcale powszechne (co byłoby niezwykłe w przypadku wyrażenia sztuki), stwierdziliśmy przypadki jego użycia z konotacją, która wyraźnie nie odnosi się do wojskowości. Na przykład, podczas debaty w Izbie Lordów z 1780 roku, Lord Richmond opisał rozkaz rozbrojenia prywatnych obywateli (nie członków milicji) jako „naruszenie” konstytucyjnego prawa Protestantów do posiadania i noszenia broni w ich własnej obronie.” 49 Londyński Magazyn lub Gentleman’s Monthly Intelligencer 467 (1780). W odpowiedzi, inny poseł odniósł się do „prawa do noszenia broni w samoobronie”, wyjaśniając, że w dyskusji nie było specjalnego znaczenia wojskowego do „posiadania i noszenia broni”. Id., w 467–468.[Przypis 15]

c/ Znaczenie Klauzuli Operacyjnej. Łącząc wszystkie te elementy tekstowe razem, stwierdzamy, że gwarantują one prawo jednostki do posiadania i noszenia broni w przypadku konfrontacji. Znaczenie to jest silnie potwierdzone historycznym tłem Drugiej Poprawki. Przyjrzeliśmy się mu, ponieważ zawsze było powszechnie wiadomo, że Druga Poprawka, tak jak Poprawka Pierwsza i Czwarta, kodyfikowała wcześniej istniejące prawo. Sam tekst Drugiej Poprawki domyślnie uznaje wcześniejsze istnienie tego prawa i deklaruje jedynie, że „nie powinno być ono naruszone”. Jak podaliśmy w Stany Zjednoczone v. Cruikshank, 92 U. S. 542, 553 (1876), „nie jest to prawo przyznane przez Konstytucję. Nie jest też ono w żaden sposób zależne od tego instrumentu pod kątem istnienia. Druga Poprawka stwierdza, że nie należy go naruszać … .” [Przypis 16]

Pomiędzy Przywróceniem a Chwalebną Rewolucją, Królowie Karol II i Jakub II odnieśli sukces w wykorzystaniu wybranej lojalnej milicji w celu stłumienia dysydentów politycznych, po części rozbrajając swoich przeciwników. Patrz J. Malcolm, Posiadanie i Noszenie Broni 31–53 (1994) (zwany dalej Malcolm); L. Schwoerer, Deklaracja Praw, 1689, s. 76 (1981). Na mocy Ustawy ds. Gier z 1671 r., na przykład, katolik Jakub II wydał nakaz ogólnego rozbrojenia regionów zamieszkałych przez jego protestanckich wrogów. Patrz Malcolm 103–106. Doświadczenia te sprawiły, że Anglicy bardzo ostrożnie podchodzili do skoncentrowanych sił wojskowych powoływanych przez państwo i byli zazdrośni o ich uzbrojenie. W związku z tym, uzyskali oni zapewnienie od Wilhelma i Marii , w Deklaracji Praw (która została skodyfikowana jako Angielska Karta Praw), że protestanci nigdy nie zostaną pozbawieni broni: „Że poddani, którzy są protestantami, mogą posiadać broń w swojej obronie odpowiednią do ich warunków i dozwoloną prawem”. 1 W. & M., c. 2, §7, w 3 Ang. Stat. 441 (1689). Prawo to od dawna było rozumiane jako poprzednik naszej Drugiej Poprawki. Patrz E. Dumbauld, Karta Praw oraz Co Ona Oznacza Dzisiaj 51 (1957); W. Rawle, Spojrzenie na Konstytucję Stanów Zjednoczonych Ameryki 122 (1825) (zwany dalej Rawle). Było to wyraźnie prawo jednostki, nie mające nic wspólnego ze służbą w milicji. Oczywiście, było to prawo jednostki, nie dostępne dla całej populacji, zakładając, że było ograniczone do protestantów, i jej wszystkie zapisane prawa angielskie, obowiązywało ono tylko przeciwko Koronie, nie Parlamentowi. Patrz Schwoerer, Posiadanie i Noszenie Broni: Perspektywa angielska, w Bogus 207, 218; ale zobacz 3 J. Story, Komentarze do Konstytucji Stanów Zjednoczonych §1858 (1833) (zwane dalej Story) (argumentujące, że również „prawo do noszenia broni” to „ograniczenie mocy parlamentu”). Prawo zostało im zapewnione, jako jednostkom, zgodnie z „wyzwoleńczymi zasadami politycznymi”, nie jako członkom siły bojowej. Schwoerer, Deklaracja Praw, w 283; zobacz również id., w 78; G. Jellinek, Deklaracja Praw Człowieka i Obywateli 49, i n. 7 (1901) (przedruk z 1979r.).

Do czasu założenia, prawo do posiadania broni stało się podstawą dla podmiotów angielskich. Patrz Malcolm 122–134. Blackstone, którego prace, jak wspomnieliśmy „stanowiły wybitny autorytet prawa angielskiego dla pokolenia założycielskiego”, Alden v. Maine, 527 U. S. 706, 715 (1999), cytowały przepis dotyczący broni z Karty Praw, jako jedno z podstawowych praw anglików. Patrz 1 Blackstone 136, 139–140 (1765). Nie można było uznać, że jego opis wiąże go z milicją lub służbą wojskową. Było to, według niego, „naturalne prawo obrony i samoobrony,” id., w 139, i „prawo posiadania oraz korzystania z broni do samoobrony oraz obrony,” id., w 140; patrz również 3 id., w 2–4 (1768). Inne współczesne władze zgodziły się z tym. Patrz G. Sharp, Traktaty, Dotyczące Dawnych i Tylko Prawdziwych Prawnych Znaczeń Obrony Narodowej, przez Wolną Milicję 17–18, 27 (3-cia ed. 1782); 2 J. de Lolme, Powstanie i Postęp Konstytucji Angielskiej 886–887 (1784) (A. Stephens ed. 1838); W. Blizard, Refleksje dotyczące Policji 59–60 (1785). Tak więc, prawo zabezpieczone w 1689 roku w wyniku nadużycia władzy przez Stuartów do czasu założenia, było rozumiane jako indywidualne prawo chroniące zarówno przed przemocą publiczną jak i prywatną.

I, oczywiście, to co Stuartowie próbowali zrobić swoim politycznym wrogom, Jerzy III próbował zrobić kolonistom. W burzliwych dekadach lat 60 i 70 XVII wieku, Korona zaczęła rozbrajać mieszkańców najbardziej zbuntowanych obszarów. Sprowokowało to polemiczne reakcje Amerykanów, którzy powołują się na swoje prawa jako anglików, do posiadania broni. Artykuł z Nowego Jorku z kwietnia 1769 roku mówi, „naturalnym prawem, zastrzeżonym przez ludzi dla siebie, potwierdzonym przez Kartę Praw, jest posiadanie broni w obronie własnej”. Dziennik Times: Mar. 17, Dziennik New York, Supp. 1, 13 kwietnia, 1769, w Boston Pod Władzą Wojskową 79 (O. Dickerson ed. 1936); patrz również, np., Shippen, Gazeta Bostońska, 30 stycznia 1769, w 1 Zapiski Samuela Adamsa 299 (H. Cushing ed. 1968). Rozumieli oni prawo do umożliwienia jednostkom obrony własnej. Jako najważniejsze wczesne amerykańskie wydanie Komentarzy Blackstone (autorstwa profesora prawa i byłego anty-federalisty, Św. George Tucker), które wyraźnie zaznaczyło w notatkach do opisu prawa do posiadania broni, Amerykanie rozumieli „prawo samoobrony” jako zezwolenie obywatelowi na „odrzucenie siły siłą” kiedy „interwencja społeczeństwa w jego imieniu może być zbyt późna, aby zapobiec obrażeniom”. 1 Komentarze Blackstone 145–146, n. 42 (1803) (zwane dalej Blackstone Tuckera). Patrz również W. Duer, Zarysy Konstytucyjnego Orzecznictwa Stanów Zjednoczonych 31–32 (1833).

Nie wydaje nam się wątpliwe, na podstawie tekstu i historii, że Druga Poprawka przyznaje indywidualne prawo do posiadania i noszenia broni. Oczywiście, prawo nie było nieograniczone, tak jak prawo Pierwszej Poprawki do wolności słowa, np., Stany Zjednoczone v. Williams, 553 U. S. ___ (2008). Dlatego nie czytamy Drugiej Poprawki, aby chronić prawo obywateli do noszenia broni do jakiejkolwiek konfrontacji, tak jak nie odczytujemy Pierwszej Poprawki do ochrony prawa obywateli do wolności słowa w dowolnym celu. Zanim jednak przejdziemy do ograniczeń wynikających z prawa jednostki, musimy ustalić, czy wstępna klauzula Drugiej Poprawki jest zgodna z naszą interpretacją klauzuli operatywnej.

2. Klauzula wstępna.

Klauzula wstępna brzmi: „Dobrze uregulowana Milicja, niezbędna dla bezpieczeństwa wolnego Stanu …”.

a/ „Dobrze uregulowana Milicja”. W orzeczeniu Stany Zjednoczone v. Miller, 307 U. S. 174, 179 (1939), wyjaśniliśmy, że „Milicja składała się ze wszystkich mężczyzn fizycznie zdolnych do wspólnego działania na rzecz wspólnej obrony”. Ta definicja jest zgodna ze źródłami czasów założycielskich. Zobacz, np. Webster („Milicja danego kraju to mężczyźni zdolni do zorganizowania się w grupy, pułki i brygady… i zgodnie z prawem, zobowiązani do uczestnictwa w ćwiczeniach wojskowych w niektóre dni, ale w pozostałe dni mogący wykonywać swoje zwykłe zajęcia”); Federalista nr 46, pp. 329, 334 (B. Wright ed. 1961) (J. Madison) (“prawie pół miliona obywateli z bronią w rękach”); List do Destutt de Tracy (26 stycznia, 1811), w Thomas Jefferson 520, 524 (M. Peterson ed. 1975) (“Milicja Stanu, to znaczy, każdy mężczyzna zdolny do noszenia broni”).

Osoby składające pozew przyjmują pozornie większy obraz milicji, stwierdzając, że „milicja to siła wojskowa podlegająca państwu i Kongresowi, opisana w Klauzulach Milicji (art. I, §8, kl. 15–16).” Skrót dla Powodów 12. Chociaż zgadzamy się z interpretacyjnym założeniem powodów, że „milicja” oznacza to samo w Artykule I oraz w Drugiej Poprawce, składający pozew identyfikują niewłaściwą rzecz, mianowicie zorganizowaną milicję. W przeciwieństwie do armii i marynarki wojennej, których moc tworzenia ma Kongres („do tworzenia Armii”; „do tworzenia Marynarki wojennej” Art. I, §8, kl. 12–13), Artykuł I zakłada, że milicja już istnieje. Kongres ma prawo do „możliwości wezwania milicji,” §8, kl. 15; i prawo, nie do tworzenia, ale do „organizowania” milicji – nie do organizowania „jakiejś” milicji, czyli to czego można się było spodziewać, gdyby milicja była tworem federalnym, ale do organizowania „danej” milicji, oznaczającej podmiot który już istnieje, ibid., kl. 16. Jest to w pełni zgodne ze zwykłą definicją milicji, jako wszystkich sprawnych mężczyzn. Z tej puli praw, Kongres ma władzę do organizowania jednostek, które będą stanowić skuteczną siłę bojową. Tak właśnie zrobił Kongres w ustawie o milicji, która określała, że „każdy sprawny biały mężczyzna, obywatel poszczególnych stanów, który ma osiemnaście lat, oraz mniej niż czterdzieści pięć (z wyjątkiem tego, co zostało dalej wykluczone) powinien zostać zapisany do milicji”. Ustawa z 8 maja 1792, 1 Stat. 271. Oczywiście, Kongres nie musi werbować każdego sprawnego mężczyzny do milicji, ponieważ nic w Artykule I nie sugeruje, że wykonując swoją władze do organizowania, dyscyplinowania i uzbrajania milicji, Kongres musi skupić się na całym organie. Chociaż milicja składa się ze wszystkich zdolnych do działania mężczyzn, federalnie zorganizowana milicja może składać się z ich podzbioru.

Wreszcie, przymiotnik „dobrze uregulowany” implikuje jedynie nałożenie właściwej dyscypliny i treningu. Zobacz Johnson 1619 („Regulowanie”: „Dostosowanie według reguły lub metody”); Rawle 121–122; por. V. Deklaracja Praw §13 (1776), w 7 Thorpe 3812, 3814 (odnosząca się do „dobrze uregulowanej milicji, składającej się z organu ludzi, wyszkolonych do użytkowania broni”).

b/ „Bezpieczeństwo wolnego państwa”. Wyrażenie „bezpieczeństwo wolnego państwa” oznaczało „bezpieczeństwo wolnego ustroju”, a nie bezpieczeństwo każdego z kilku Stanów, jak argumentowano poniżej, zobacz 478 F. 3-cia, w 405, i n. 10. Joseph Story napisał w swoim traktacie odnośnie Konstytucji, że „słowo ‘stan’ jest używane w różnych znaczeniach, a w najważniejszym, oznacza ono ludzi tworzących dany naród lub społeczeństwo”. 1 Story §208; zobacz również 3 id., §1890 (w odniesieniu do klauzuli wstępnej Drugiej Poprawki: „Milicja to naturalna obrona wolnego kraju”). Prawdą jest, że termin „Stan” (państwo) w innym miejscy Konstytucji odnosi się do poszczególnych Stanów, ale wyrażenie „bezpieczeństwo wolnego państwa” i jego podobne wariacje zdają się być wyrażeniami w XVIII – wiecznym dyskursie politycznym, oznaczające wolny kraj, lub wolne państwo. Zobacz Volokh, „Konieczne dla bezpieczeństwa wolnego państwa,” 83 Notre Dame L. Wer. 1, 5 (2007); zobacz, np., 4 Blackstone 151 (1769); Esej Brutus III (15 października 1787), w Fundamentalnym Anty-Federaliście 251, 253 (W. Allen & G. Lloyd ed., 2-ga edycja z 2002). Co więcej, innym przypadkom „państwa” w Konstytucji zwykle towarzyszą modyfikatory wyjaśniające, że odniesienie odnosi się do kilku Stanów – „każdego stanu”, „kilku stanów”, „jakiegokolwiek stanu”, „tego stanu”, „poszczególnych stanów”, „jednego stanu”, „żadnego stanu”. A obecność terminu „obce państwo” w Artykule I oraz Artykule II pokazuje, że słowo „stan” (państwo) nie miało jednego znaczenia w Konstytucji.

Istnieje wiele powodów, dla których milicja była uważana za „niezbędną dla bezpieczeństwa wolnego państwa (stanu)”. Zobacz 3 Story §1890. Po pierwsze, jest ona oczywiście użyteczna w odpieraniu inwazji i tłumieniu powstań. Po drugie, sprawia że duża armia jest niepotrzebna – argument wysunięty przez Aleksandra Hamiltona opowiadającego się za federalną kontrolą nad milicją. Federalista nr 29, pp. 226, 227 (B. Wright ed. 1961) (A. Hamilton). Po trzecie, kiedy sprawni mężczyźni narodu są przeszkoleni z posługiwaniu się bronią i zorganizowani, są w stanie lepiej przeciwstawić się tyranii.

3. Związek między klauzulą wstępną, a klauzulą operacyjną

Dochodzimy do pytania: Czy przedmowa pasuje do klauzuli operacyjnej, która tworzy indywidualne prawo do posiadania i noszenia broni? Pasuje idealnie, gdy już się zna historię, którą znało pokolenie założycieli oraz którą opisaliśmy powyżej. Historia ta pokazała, że sposób, w jaki tyrani wyeliminowali milicję składającą się ze wszystkich zdolnych do noszenia broni mężczyzn nie polegała na zabronieniu milicji, ale po prostu na zabronieniu ludziom posiadania broni, umożliwiając wybranej milicji lub armii na tłumienie przeciwników politycznych. Tak właśnie stało się w Anglii, co skłoniło do kodyfikowania prawa do posiadania broni w angielskiej Karcie Praw.

Debata na temat prawa do posiadania i noszenia broni, podobnie jak w przypadku innych gwarancji zawartych w Karcie Praw, nie leżała w sprzeczności z tym, czy było ono pożądane (wszyscy zgodzili się, że było), ale z tym, czy musiało być ono skodyfikowane w Konstytucji. Podczas debat ratyfikacyjnych z 1788, obawa, że rząd federalny rozbroi ludzi w celu narzucenia władzy przez stałą armię lub wybraną milicję, był wszechobecny w retoryce antyfederalistycznej. Zobacz, np., Listy od Federalnego Farmera III (10 październik 1787r.), w Kompletnym Anty-Federaliście 234, 242 (H. Storing ed. 1981). Na przykład, John Smilie, martwił się nie tylko tym, że „zarządzanie milicją” przez Kongres może zostać wykorzystane w celu utworzenia „wybranej milicji”, albo brakiem posiadania milicji, ale również tym, że „po utworzeniu milicji; ludzie mogą zostać pozbawieni broni.” 2 Dokumentalna Historia Ratyfikacji Konstytucji 508–509 (M. Jensen ed. 1976) (zwana dalej Dokumentalną Hist.). Federaliści odpowiedzieli, że ponieważ Kongres nie otrzymał uprawnienia do odebrania starego prawa jednostek do posiadania i noszenia broni, taka siła nigdy nie będzie w stanie ciemiężyć ludzi. Zobacz, np. Pensylwania III (20 lutego, 1788), w Początkach Drugiej Poprawki 275, 276 (D. Young ed., 2-ga ed. 2001) (zwana dalej Young); White, Do Obywateli Wirginii, 22 lutego, 1788, w id., w 280, 281; Obywatel Ameryki, (10 października 1787) w id., w 38, 40; Uwagi odnośnie Poprawek do federalnej Konstytucji, 7 listopada, 1788, w id., w 556. W całym spektrum politycznym rozumiano, że prawo pomogło zabezpieczyć ideał milicji obywatelskiej, co może być konieczne, aby przeciwstawić się opresyjnej sile militarnej, w przypadku upadku porządku konstytucyjnego.

Jest zatem całkowicie rozsądnym, aby w klauzuli wstępnej do Drugiej Poprawki ogłoszono cel, dla którego prawo zostało skodyfikowane: aby zapobiec zlikwidowaniu milicji. Klauzula wstępna nie sugeruje, że zachowanie milicji było jedynym powodem, dla którego Amerykanie cenili starożytne prawo; niewątpliwie uważano je za jeszcze ważniejsze dla samoobrony i polowania. Ale zagrożenie, że nowy Rząd Federalny zniszczy milicję obywatelską poprzez zabranie jej broni był powodem tego prawa – w przeciwieństwie do innych praw angielskich – zostało skodyfikowane w pisemnej Konstytucji. Stwierdzenie sędziego Breyer, że samoobrona indywidualna jest jedynie „pomocniczym interesem” prawa do posiadania i noszenia broni, zobacz post, w 36, jest istotnie błędne. Opiera on to twierdzenie wyłącznie na prologu – ale może to tylko pokazać, że samoobrona ma niewiele wspólnego z kodyfikacją prawa; była ona centralnym komponentem samego prawa.

Poza ignorowaniem historycznej rzeczywistości, że Druga Poprawka nie miała na celu ustanowienia „nowej zasady”, ale raczej skodyfikowanie prawa „odziedziczonego od naszych angielskich przodków”, Robertson v. Baldwin, 165 U. S. 275, 281 (1897), interpretacja powodów nie spełnia nawet węższego celu, który doprowadził do kodyfikacji prawa. Jeśli, jak wierzą, prawo Drugiej Poprawki to nic więcej jak prawo do posiadania i używania broni, jako członek zorganizowanej milicji, zobacz Streszczenie dla Petentów 8 – jeśli, tj., zorganizowana milicja jest jedynym instytucjonalnym beneficjentem gwarancji Drugiej Poprawki – nie zapewnia ona istnienia ‘milicji obywatelskiej’ jako zabezpieczenia przed tyranią. Kongres zachowuje pełnomocnictwo do organizowania milicji, która musi zawierać upoważnienie do stwierdzenia, kto będzie należeć do siły zorganizowanej. [Przypis 17] Właśnie dlatego pierwszy wymóg Ustawy o Milicji brzmi, że zapisać mogą się tylko osoby białe, sprawił, że Stany zmieniły prawa dotyczące milicji wykluczające wolne osoby czarne. Patrz Siegel, Uprawnienie Rządu Federalnego do Wprowadzania Praw dot. Koloru, 92 Nw. U. L. Wer. 477, 521–525 (1998). Jeśli zatem osoby składające pozew mają rację, Druga Poprawka chroni prawo obywateli do użycia broni w organizacji, z której Kongres ma władzę do ich wykluczenia. Gwarantuje to wyselekcjonowaną milicję, taką jak stosowali królowie z rodu Stuartów, ale nie milicję obywatelską, która była przedmiotem zainteresowania pokolenia założycieli.

Nasza interpretacja jest potwierdzona przez analogiczne prawa do noszenia broni w konstytucjach stanowych, które poprzedzały i natychmiast następowały po przyjęciu Drugiej Poprawki. Cztery stany przyjęły analogiczne prawa do federalnej Drugiej Poprawki w okresie między uzyskaniem niepodległości a ratyfikacją Karty Praw. Dwa z nich – Pensylwania i Vermont—wyraźnie przyjęły indywidualne prawa niezwiązane z służbą milicji. Deklaracja Praw w Pensylwanii z 1776 mówiła: „Że ludzie mają prawo do posiadania broni w celu obrony własnej, i państwa … .” §XIII, w 5 Thorpe 3082, 3083. W 1777, Vermont przyjął identyczny przepis, z wyjątkiem nieistotnych różnic w interpunkcji i stosowaniu dużych liter. Zobacz Konstytucję Vermont, rozdział 1, §15, w 6 id., w 3741.

Północna Karolina również skodyfikowała prawo do noszenia broni w roku 1776: „Ludzie mają prawo do noszenia broni, w celu obrony kraju…” Deklaracja Praw §XVII, w id., w 2787, 2788. Można to prawdopodobnie odczytać jako poparcie jedynie prawa do noszenia broni w milicji – ale jest to osobliwy sposób na podkreślenie tego, że gdzie indziej w konstytucji nawiązuje się wyraźnie do milicji. Zobacz §§14, 18, 35, w 5 id., 2789, 2791, 2793. Wiele ustaw kolonialnych wymagało od jednostek noszenia broni z powodów bezpieczeństwa publicznego – takich jak ustawa Georgii z 1770, w której stwierdzono „ze względów bezpieczeństwa i obrony tej prowincji przed zagrożeniami wewnętrznymi i powstaniami”, co wymagało od mężczyzn kwalifikujących się do służby wojskowej do indywidualnego „noszenia broni palnej” „w miejscach nabożeństw publicznych”. 19 Kolonialne zapisy stanu Georgia 137–139 (A. Candler ed. 1911 (p. 2). To szerokie zrozumienie bezpieczeństwa publicznego było konotacją do prawa Karoliny Północnej wydanego przez Sąd Najwyższy w roku 1843. Zobacz Stan v. Huntly, 3 Ired. 418, 422–423.

Konstytucja Massachusetts z roku 1780 przedstawiła inny sposób ujęcia prawa: „Ludzie mają prawo do posiadania i noszenia broni dla obrony wspólnej…”. P. pierwszy, Art. XVII, w 3 Thorpe 1888, 1892. Ponownie, jeśli ktoś narzuca wąskie znaczenie wyrażenia „obrona wspólna”, można sądzić, że ogranicza ono prawo do noszenia broni w milicji zorganizowanej przez stan. Ale Najwyższy Sąd stanu uważał inaczej. Zapis sądu w sprawie 1826, Prezes Sądu Najwyższego napisał: „Wolność prasy miała być nieograniczona, ale ten, kto jej używał, był odpowiedzialny za nadużycia; tak samo jest w przypadku prawa do posiadania broni, które nie chroni przed ich używaniem w celu dręczenia lub zniszczenia”. Commonwealth v. Blanding, 20 Mass. 304, 313–314. Analogia nie ma sensu, jeśli broń palna nie mogłaby być użyta w żadnym indywidualnym celu. Zobacz również Kates, Zakaz Borni oraz Oryginalne Znaczenie Drugiej Poprawki, 82 Mich. L. Wer. 204, 244 (1983) (XIX – to wieczne sądy nigdy nie odczytywały „obrony wspólnej” jako ograniczenia użycia broni do służby w milicji).

Dlatego uważamy, że najprawdopodobniej odczytanie tych wszystkich czterech stanowych konstytucyjnych przepisów wstępnych z Drugą Poprawką oznacza, że zabezpieczały one prawo jednostki do noszenia broni w celach obrony. Inne stany nie uwzględniały praw do noszenia broni w konstytucjach przed 1789 rokiem – chociaż w Wirginii analogiczny przepis do Drugiej Poprawki został zaproponowany (bezskutecznie) przez Thomasa Jeffersona. (Brzmiał on: „Żaden wolny człowiek nigdy nie będzie pozbawiony możliwości użycia broni [w obrębie jego własnej ziemi lub mieszkania].”[Przypis 18] 1 Dokumenty Thomasa Jeffersona 344 (J. Boyd ed. 1950)).

Między 1789 a 1820, dziewięć Stanów przyjęło analogiczne przepisy do Drugiej Poprawki. Cztery z nich – Kentucky, Ohio, Indiana, i Missouri – odnosiły się do prawa ludzi do „noszenia broni w obronie własnej i Stanu”. Zobacz n. 8, s. Kolejne trzy Stany – Missisipi, Connecticut, i Alabama – użyły jeszcze bardziej indywidualnego wyrażenia, że każdy obywatel ma „prawo do noszenia broni w obronie siebie i Stanu”. Zobacz ibid. Na koniec, dwa Stany – Tennessee i Maine – użyły języka „obrony wspólnej” jak w Massachusetts. Zobacz Konstytucja stanu Tennessee, Art. XI, §26 (1796), w 6 Thorpe 3414, 3424; Me. Konstytucja, Art. I, §16 (1819), w 3 id., w 1646, 1648. Te zabezpieczenia konstytucyjne dziewięciu stanów do noszenia broni wprowadzone natychmiast po 1789 r., z których co najmniej siedem jednoznacznie chroniły prawo poszczególnych obywateli do samoobrony, stanowią silny dowód na to, że w taki sposób pokolenie założycielskie stworzyło to prawo. I z jednym możliwym wyjątkiem, o którym dyskutujemy w Części II-D-2, XIX – wieczne sądy i komentatorzy interpretowali te przepisy konstytucyjne, jako chroniące prawo jednostki do używania broni w celu samoobrony. Zobacz n. 9, s; Simpson v. Stan, 5 Y. 356, 360 (Tennessee, 1833).

Historyczna narracja, którą muszą poprzeć osoby składające pozew, traktuje zatem Drugą Poprawkę federalną jako odbiegającą od normy, chroniącą prawo nieznane w konstytucjach stanowych lub w powszechnym prawie angielskim, opierając się na czymś więcej niż tylko na nadmiernej interpretacji klauzuli wstępnej.

Sędzia Stevens opiera się na historii redagowania Drugiej Poprawki – różnych propozycjach na konwencjach stanowych i debatach w Kongresie. Należy opierać się na historii, aby interpretować tekst, który był powszechnie rozumiany, aby skodyfikować istniejące wcześniej prawo, zamiast tworzyć nowe. Ale nawet zakładając, że historia legislacyjna jest istotna, sędzia Stevens kategorycznie błędnie odczytuje dane historyczne.

Prawdą jest, jak mówi sędzia Stevens, że istniała obawa, że rząd federalny zniesie instytucję milicji państwowej. Patrz post, w 20. Obawa ta znalazła jednak wyraz nie w różnych prekursorach Drugiej Poprawki zaproponowanych w konwencjach stanowych, ale w odrębnych przepisach strukturalnych, które dałyby Stanom współdziałającym i pozornie niepodważalnym organom do organizowania, dyscyplinowania i uzbrajania milicji, kiedy Rząd Federalny tego nie zrobił. Zobacz Veit 17, 20 (propozycja Virginii); 4 J. Eliot, Debaty w Kilku Konwencjach Stanowych odnośnie Przyjęcia Konstytucji Federalnej 244, 245 (2ga ed. 1836) (przedruk w roku 1941) (propozycja Karoliny Północnej); zobacz również 2 Dokument Hist. 624 (propozycja mniejszości Pensylwanii). Natomiast, twórcy Drugiej Poprawki, odnosili się do indywidualnego prawa angielskiego, już skodyfikowanego w dwóch (i prawdopodobnie w czterech) konstytucjach stanowych. Pierwszy Kongres zdominowany przez federalistów postanowił odrzucić praktycznie wszystkie główne rewizje struktur preferowane przez antyfederalistów, w tym zaproponowane poprawki milicji. Zamiast tego, przyjął on popularną i niekontrowersyjną (chociaż z punktu widzenia federalistów niepotrzebną) poprawkę do praw indywidualnych. Prawo Drugiej Poprawki, chroniące wyłącznie wolność do posiadania i noszenia broni przez jednostki, nie przyczyniło się do rozwiania wątpliwości Antyfederalistów odnośnie federalnej kontroli milicji. Zobacz, np., Centinel, Nr XXIX, Niezależna Gazeta Philadelphia, 9 września, 1789, w Young 711, 712.

Sędzia Stevens uważa, że propozycje do Drugiej Poprawki stanu Wirginia, Nowy Jork i Karolina Północna były „osadzone … w ramach grupy zasad, które mają wyraźne znaczenie militarne”, takie jak, oświadczenia o niebezpieczeństwie armii. Post, w 22. Jednak podobnie jak w przypadku Pensylwanii, bardzo wpływowa propozycja mniejszości, w odniesieniu do polowań, wyraźnie odnosiła się do prawa jednostki. Zobacz 2 Dokument Hist. 624. Poza tym błędnym punktem, sędzia Stevens nie przedstawił absolutnie żadnych dowodów na to, że te propozycje przyznają jedynie prawo do noszenia broni w milicji. Natomiast propozycja New Hampshire, propozycja mniejszości Pensylwanii, oraz propozycja Samuela Adamsa w Massachusetts jednoznacznie odnosiły się do praw jednostki, tak jak dwa przepisy konstytucyjne w tamtym czasie. Zobacz Veit 16, 17 (propozycja New Hampshire); 6 Dokument Hist. 1452, 1453 (J. Kaminski & G. Saladino ed. 2000) (propozycja Samuela Adamsa). Dlatego pogląd sędziego Stevensa opiera się na twierdzeniu, nie popartym żadnymi dowodami, że różni ludzie z okresu założycielskiego mieli bardzo różne koncepcje prawa odnośnie posiadania i noszenia broni. To po prostu nie jest zgodne z naszym wieloletnim poglądem, że Karta Praw skodyfikowała czcigodne, szeroko rozumiane prawa.

Zajmiemy się teraz interpretacją Drugiej Poprawki od czasu po jej ratyfikacji do końca XIX wieku. Zanim jednak przejdziemy dalej, mamy problem z tym, że sędzia Stevens porównał trzy źródła z historią legislacyjną po wydaniu, porównanie które przeczy fundamentalnemu błędnemu rozumowaniu zadania interpretacyjnego sądu. Zobacz post, w 27, n. 28. „Historia legislacyjna”, oczywiście odnosi się do oświadczeń przed wprowadzeniem tych, którzy przygotowali lub zagłosowali za prawem; niektórzy uważają to za perswazyjne, nie dlatego, że odzwierciedlają ogólne rozumienie spornych terminów, ale dlatego, że prawodawcy którzy wysłuchali lub przeczytali te oświadczenia prawdopodobnie głosowali za tym rozumieniem. Ibid. „Historia prawna po wdrożeniu”, ibid., niejasna sprzeczność w terminach, odnosi się do oświadczeń tych, którzy sporządzili lub głosowali za ustawą, które zostały wprowadzone po jej wdrożeniu, a zatem nie mogły mieć żadnego wpływu na głosowanie w kongresie. Z całą pewnością nie odnosi się to do badania różnych prawnych i innych źródeł w celu ustalenia publicznego zrozumienia tekstu prawnego w okresie po jego wdrożeniu lub ratyfikacji. Tego rodzaju śledztwo jest krytycznym narzędziem interpretacji konstytucyjnej. Jak pokażemy, praktycznie wszystkie osoby interpretujące Drugą Poprawkę wiek po jej wdrożeniu interpretowali poprawkę tak jak my.

1. Komentarz po ratyfikacji

Trzech ważnych badaczy prawa z czasów ery założycielskiej zinterpretowało Drugą Poprawkę w opublikowanych pismach. Wszyscy trzej rozumieli, że chroni ona indywidualne prawo niezwiązane ze służbą w milicji.

Wersja Georga Tuckera w Komentarzach Blackstone, jak wyjaśniliśmy powyżej, uznała prawa do posiadania broni jako niezbędne do samoobrony. Przyrównał on prawo braku ograniczeń powiązanych z religią i klasami, do Drugiej Poprawki. Zobacz Blackstone Tuckera 143. W Notatce D, zatytułowanej „Pogląd Konstytucji Stanów Zjednoczonych”, Tucker wypowiedział się na temat Drugiej Poprawki: „Można ją uznać za prawdziwe prawo do wolności… . Prawo do samoobrony to pierwsze prawo natury: celem większości rządów było dążenie władców do ograniczania prawa w możliwych zakresach. Wszędzie tam gdzie trzymane są armie, oraz gdzie zakazuje się ludziom prawa do posiadania i noszenia broni, pod pretekstem koloru skóry lub jakiegokolwiek innego, wolność, jeśli nie została już unicestwiona, znajduje się na krawędzi zniszczenia”. 1 id., w Zał. 300. Uważał on, że angielskie ustawy dotyczące gier ograniczyły prawo, zakazując „trzymania broni lub innego narzędzia do polowania”. Ibid.; zobacz również 2 id., w 143, i nn. 40 i 41. Zgrupował on później prawo z niektórymi prawami indywidualnymi zawartymi w Pierwszej Poprawce i powiedział, że jeśli „ustawa zostanie uchwalona przez Kongres, zakazując którychkolwiek z tych praw, będzie zadaniem sądownictwa będzie stwierdzenie, czy taka ustawa była konstytucyjna, czy też nie; jeśli nie, uniewinni oskarżonego … .” 1 id., w Zał. 357. Jest mało prawdopodobne, że Tucker mówił o osobie „oskarżonej” o naruszenie prawa, w myśl którego posiadanie broni w milicji stanowej jest przestępstwem. [Przypis 19]

W 1825r., William Rawle, wybitny prawnik, który był członkiem Zgromadzenia Pensylwanii, który ratyfikował Kartę Praw, opublikował traktat, który przeanalizował Drugą Poprawkę, w sposób następujący:

„Pierwszą zasadą jest deklaracja, że dobrze uregulowana milicja jest konieczna dla bezpieczeństwa wolnego państwa; propozycja, której niewielu będzie się sprzeciwiać…. Z pierwszego zdania wynika, że prawo ludzi do posiadania i noszenia broni nie zostanie naruszone. Zakaz jest ogólny. Żadna klauzula w konstytucji nie mogłaby być uważana za nadającą Kongresowi prawo do pozbawiania ludzi broni. Taka absurdalna próba mogłaby zostać dokonana jedynie pod ogólnym pretekstem ustawodawcy stanowego. Ale jeśli w ślepym pościgu za nadmierną władzą, ktoś tego spróbuje, poprawka ta może zostać odwołana jako ograniczenie obu stron.” Rawle 121–122. [Przypis 20]

Tak jak Tucker, Rawle uznał angielskie przepisy dotyczące broni za naruszenie prawa skodyfikowanego w Drugiej Poprawce. Zobacz id., 122–123. Rawle wyraźnie odróżnił prawo ludzi do noszenia broni i ich służbę w milicji: „Wśród ludzi mających prawo i przyzwyczajonych do noszenia broni, wyodrębniamy milicję, która właściwie składa się z uzbrojonych obywateli, podzielonych na grupy wojskowe, poinstruowane przynajmniej częściowo odnośnie wykorzystywania broni w jakimkolwiek celu”. Id., w 140. Rawle dalej powiedział, że prawo Drugiej Poprawki nie powinno być „nadużywane do celów zakłócania spokoju publicznego”, na przykład, przez gromadzenie się z innymi uzbrojonymi osobami „w celach niezgodnych z prawem” – stwierdzenia, które nie mają sensu jeśli prawo nie dotyczy jakiegokolwiek celu indywidualnego.

Joseph Story opublikował swoje słynne Komentarze do Konstytucji Stanów Zjednoczonych w roku 1833. Sędzia Stevens sugeruje, że „nie ma tam nawet wspomnienia”, które wyjaśniałoby fakt, że Druga Poprawka sprzyja prawom jednostki. Post, w 34. To błąd. Story wyjaśnił, że angielska Karta Praw również uwzględniła „prawo do noszenia broni”, prawo które, jak omówiliśmy, nie miało nic wspólnego ze służbą w milicji. 3 Story §1858. Następnie porównał on prawo angielskie z Drugą Poprawką:

„§1891. Podobny przepis [do Drugiej Poprawki] na rzecz protestantów (ponieważ do nich się ogranicza) znajduje się w liście praw z 1688 roku, który ogłasza, ‘że osoby, które są protestantami, mogą mieć prawo do broni w celu obrony własnej odpowiedniej do ich stanu, co jest dopuszczalne przez prawo’. Ale pod różnymi pozorami, działanie tego przepisu zostało znacznie ograniczone; obecnie w Anglii bardziej nominalne niż rzeczywiste, jako przywilej obrony.”

To porównanie do Deklaracji Praw nie miałoby sensu, gdyby prawo Drugiej Poprawki dotyczyło prawa korzystania z broni w milicji, co wyraźnie nie miało być chronione przez prawo angielskie. Jak Sąd Najwyższy w Tennessee uznał 38 lat po tym, jak Story napisał swoje Komentarze, „fragment z książki Storego wyraźnie pokazuje, że takie prawo było zamierzone… i było zagwarantowane, oraz miało być stosowane i egzekwowane przez obywateli, a nie przez obywateli jako żołnierzy, lub wyłącznie w obronie praw politycznych”. Andrews v. Stan, 50 Tennessee 165, 183 (1871). Komentarze Storego cytują również Tuckera i Rawla, którzy wyraźnie postrzegali to prawo jako odrębne od służby w milicji. Zobacz 3 Story §1890, n. 2; §1891, n. 3. Ponadto, w krótszej pracy z 1840r., Story pisał: „Jednym ze zwykłych sposobów, w jaki tyrani realizują swoje cele bez oporu, jest pozbawienie ludzi broni, i uznanie, że posiadanie broni jest przestępstwem, oraz poprzez utworzenie regularnej armii zamiast milicji”. Słynna Ekspozycja Konstytucji Stanów Zjednoczonych §450 (przedruk w roku 1986).

Przeciwnicy niewolnictwa rutynowo powoływali się na prawo do noszenia broni do samoobrony. Joel Tiffany, na przykład, cytując opis Blackstone prawa, napisał, że „prawo do posiadania i noszenia broni, również oznacza prawo do ich używania w razie potrzeby w samoobronie; bez tego prawa, oznaczałoby to marnotrawstwo papieru”. Traktat o niekonstytucyjności Amerykańskiego Niewolnictwa 117–118 (1849); zobacz również L. Spooner, Niekonstytucyjność Niewolnictwa 116 (1845) (prawo zezwala na „osobista obronę”). W swoim słynnym przemówieniu o „Krwawym Kansas” z 1856r., Charles Sumner ogłosił:

„Karabin zawsze był towarzyszem pioniera i, przed Bogiem, jego opiekuńczym obrońcą przeciwko czerwonym ludziom i bestiom z lasu. Ta skuteczna broń nigdy nie była tak potrzebna do samoobrony, jak teraz w Kansas, i co najmniej jeden artykuł w naszej Konstytucji Narodowej musi zostać usunięty, zanim pełne prawo do niej będzie mogło zostać w jakikolwiek sposób naruszone. A jednak takie jest szaleństwo tej godziny, że wbrew uroczystej gwarancji, zawartej w poprawkach do Konstytucji, „nie wolno naruszać prawa ludzi do posiadania i noszenia broni”, ludność z Kansas została postawiona w stan oskarżenia za posiadanie i noszenie broni, a senator z Karoliny Południowej musiał powiedzieć otwarcie, że należy im tą broń odebrać – oczywiście, że fanatycy niewolnictwa, jego sprzymierzeńcy i wyborcy, nie mogą napotkać przeszkód.” Przestępstwo Wobec Kansas, 19–20 maja 1856r., w Przemówieniach amerykańskich: Oratorium polityczne od Rewolucji do Wojny domowej 553, 606–607 (2006).

Znaleźliśmy tylko jednego komentatora z początków XIX wieku, który wyraźnie uwarunkował prawo do posiadania i noszenia broni do służby w milicji – i uznał on, że dominujący pogląd był przeciwny. „Przepis konstytucji, deklarujący prawo ludzi do posiadania i noszenia broni, miał prawdopodobnie na celu zastosowanie prawa ludzi do noszenia broni w takich celach [powiązanych z milicją], wyłącznie, a nie do uniemożliwienia kongresowi lub ustawodawcom różnych państw uchwalania ustaw, aby uniemożliwić obywatelom posiadanie broni. Nadano mu jednak inną strukturę.” B. Oliver, Prawa Amerykańskiego Obywatela 177 (1832).

2. Prawo precedensowe sprzed Wojny Domowej

Sprawy z XIX wieku, które interpretowały Drugą Poprawkę, powszechnie popierają prawo jednostki niezwiązane ze służbą w milicji. W Houston v. Moore, 5 Wheat. 1, 24 (1820), Sąd ten orzekł, że Stany posiadają równoczesną władzę nad milicją, przynajmniej tam, gdzie nie zostały one uprzedzone przez Kongres. Zgadzając się, że Stany mogą „organizować, dyscyplinować i uzbrajać” milicję podczas nieobecności sprzecznych przepisów federalnych, sędzia Story powiedział, że Druga Poprawka „prawdopodobnie nie ma istotnego wpływu na tą sprawę. Jeśli ma, potwierdza ona i ilustruje, a nie kwestionuje już sugerowane rozwiązanie.” Id., w 51–53. Oczywiście, jeśli Poprawka po prostu „ochraniała prawo ludzi każdego z kilku Stanów do zachowania dobrze uregulowanej Milicji”, post, w 1 (Stevens, J.), miałaby ona ogromne i oczywiste znaczenie w tej sprawie. Ale Sąd i Story wywnioskowali władzę Stanów nad milicją z niewyłącznego charakteru władzy federalnej, a nie z Drugiej Poprawki, której preambuła jedynie „potwierdza i ilustruje” znaczenie milicji. Sędzia Baldwin był jeszcze dokładniejszy. W słynnej sprawie zbiegłego niewolnika Johnson v. Tompkins, 13 F. C. 840, 850, 852 (CC Pa. 1833), Baldwin, zasiadający jako sędzia obwodowy, zacytował zarówno Drugą Poprawkę jak i podobną regulację Pensylwanii w swoim podsumowaniu, że obywatel „ma prawo do noszenia broni w obronie swojego mienia lub siebie, oraz do jej użytkowania, gdyby któreś z nich zostało napadnięte z użyciem siły, ilości lub przemocy, co sprawiło, że było to obroną konieczną.”

Wiele spraw stanowych z początku XIX wieku wskazywało, że prawo Drugiej Poprawki do noszenia broni było prawem jednostki niezwiązanym ze służbą w milicji, chociaż podlegało pewnym ograniczeniom. Sprawa z Wirginii z 1824 roku, utrzymująca, że Konstytucja nie dotyczyła wolności osób czarnych, wyjaśniła, że „liczne ograniczenia nałożone na osoby czarne w naszej Książce Ustaw, z których wiele jest niezgodnych z literą i duchem Konstytucji, zarówno Stanu jak i Stanów Zjednoczonych, w odniesieniu do wolnych osób białych, wykazuje, że tutaj, instrumenty te nie zostały rozszerzone w sposób równy do obu klas naszej społeczności. Ograniczymy przypadek jedynie do migracji wolnych osób czarnych do tego Stanu, oraz ich prawa do posiadania broni.” Aldridge v. Commonwealth, 2 V. C. 447, 449 (Gen. C.). Twierdzenie oczywiście nie dotyczyło tego, że osoby czarne nie mogły nosić broni w milicji. [Przypis 21] Zobacz również Waters v. Stan, 1 Gill 302, 309 (Md. 1843) (ponieważ wolne osoby czarne były traktowane jako „niebezpieczna część społeczeństwa”, „uchwalono ustawy, aby zapobiec ich migracji do tego Stanu; fakt, że noszenie przez nich broni miało być nielegalne; nawet w obronie ich spotkań religijnych z osobliwą czujnością”). Decyzja Sądu Najwyższego z roku 1829 w stanie Michigan orzekła: „Konstytucja Stanów Zjednoczonych przyznaje również obywatelowi prawo do posiadania i noszenia broni. Ale przyznanie tego przywileju nie może być interpretowane jako prawo do posiadania broni w celu zabijania sąsiadów. Żadne prawa nie mają na celu przyznania prawa do nielegalnego lub nieuzasadnionego celu.” Stany Zjednoczone v. Sheldon, in 5 Transakcje Sądu Najwyższego na Terytorium Michigan 337, 346 (W. Blume ed. 1940) (zwane dalej Blume). Nie można tego odczytać jako omówienie czegokolwiek innego niż indywidualne prawo niepowiązane ze służbą w milicji. Jeśli nie ma ono związku ze służbą w milicji, ograniczenie nie dotyczyłoby żadnego „nielegalnego lub nieuzasadnionego celu”, ale jakiegokolwiek innego celu nie związanego z wojskiem.

W Nunn v. Stan, 1 Ga. 243, 251 (1846), Sąd Najwyższy Georgii uznał, że Druga Poprawka ochrania „naturalne prawo samoobrony”, a tym samym zakazuje otwartego noszenia pistoletów. Jego opinia doskonale oddaje sposób, w jaki klauzula operatywna drugiej poprawki jest zgodna z celem ogłoszonym w klauzuli wstępnej, zgodnie z angielskim prawem:

„Prawo całego narodu, ludzi starych i młodych, mężczyzn, kobiet i chłopców, a nie tylko milicji, do posiadania i noszenia broni, każdego rodzaju, a nie tylko takiej używanej przez milicję, nie powinno być naruszone, ograniczone, ani zabronione w najmniejszym nawet stopniu; a wszystko po to, aby osiągnąć ważny cel: wychowanie i wykwalifikowanie dobrze uregulowanej milicji, tak bardzo niezbędnej dla bezpieczeństwa wolnego Państwa. Nasza opinia jest taka, że każde prawo, Stanowe czy Federalne, jest niezgodne z Konstytucją, i nieważne, co jest sprzeczne z tym prawem, pierwotnie należącym do naszych przodków, zdeptane pod stopami przez Karola I oraz jego dwóch nikczemnych synów i następców, ponownie ustanowionym po rewolucji z 1688 roku, przekazanym temu wolnemu krajowi przez kolonistów, a wreszcie włączone w sposób widoczny do naszej własnej Wielkiej Karty Wolności!”

Podobnie, w Stan v. Chandler, 5 La. Ann. 489, 490 (1850), Najwyższy Sąd w Luizjanie orzekł, że obywatele mają prawo do noszenia broni otwarcie: „Jest to prawo zagwarantowane przez Konstytucję Stanów Zjednoczonych, i które ma na celu podburzanie mężczyzn do męskiej i szlachetnej obrony samych siebie, w razie konieczności, oraz ich kraju, bez tendencji do ukrytych zalet oraz niemęskich zabójstw.”

Ci, którzy wierzą, że Druga Poprawka zachowuje tylko prawo skupione na milicji polegają w dużej mierze na orzeczeniu Sądu Najwyższego z Tennessee z roku 1840 w Aymette v. Stan, 21 Tennessee, 154. Sprawa nie jest zgodna z tą szeroką propozycją; w rzeczywistości, sprawa w ogólne nie wspomina słowa „milicja”, z wyjątkiem jego zacytowania Drugiej Poprawki. Aymette orzekł, że stanowa gwarancja konstytucyjna prawa do „noszenia” broni nie zakazuje noszenia ukrytej broni. Po pierwsze, opinia uznała, że zarówno prawo stanowe jak i prawo federalne wywodzi się z 1689 angielskiego prawa, ale (błędnie i wbrew wszystkim innym organom) oznacza prawo odnoszące się wyłącznie do „ochrony wolności publicznej” oraz „zachowanie respektu do osób sprawujących władzę”, id., w 158. Następnie, sąd przyjął nieco łagodniejsze stanowisko, zgodnie z którym obywatele mieli prawo do noszenia broni w sposób otwarty, niezwiązany z żadną służbą w formalnej milicji, ale otrzymali prawo do jej używania tylko w celu militarnym grupując się wspólnie w celu przeciwstawienia się tyranii. Ta dziwna interpretacja prawa z pewnością nie jest tą, przyjętą przez nas – ale nie jest również interpretacją przyjętą przez powodów. Co ważniejsze, siedem lat wcześniej, Sąd Najwyższy Tennessee potraktował stanowy przepis konstytucyjny jako przyznający prawo „wszystkim wolnym obywatelom Stanu do posiadania i noszenia broni w celu ich obrony”, Simpson, 5 Y., w 360; a 21 lat później sąd uznał, że fragment „posiadania” stanowego prawa konstytucyjnego obejmował prawo do własnej samoobrony: „Prawo do posiadania broni pociąga za sobą konieczność użycia tej broni do wszystkich zwykłych celów i we wszystkich zwykłych trybach w kraju, do których stosuje się broń, ograniczoną obowiązkami dobrego obywatela w czasach pokoju.” Andrews, 50 Tennessee, w 178; zobacz również ibid. (zrównanie przepisów stanowych z drugą poprawką).

3. Legislacja po Wojnie Domowej.

W następstwie Wojny Secesyjnej doszło do dyskusji nad Drugą Poprawką w Kongresie oraz w dyskursie publicznym, podczas gdy ludzie debatowali nad tym, czy i jak zabezpieczyć prawa konstytucyjne dla nowych wolnych, byłych niewolników. Patrz ogólnie S. Halbrook, Freedmen, Czternasta Poprawka, oraz Prawo do Noszenia Broni, 1866–1876 (1998) (zwane dalej Halbrook); Sprawozdanie dla Instytutu Sprawiedliwości jako Amicus Curiae. Ponieważ dyskusje te miały miejsce 75 lat po ratyfikacji Drugiej Poprawki, nie dostarczają one tak wnikliwego wglądu w jego pierwotne znaczenie jak wcześniejsze źródła. Jednak, ci urodzeni i wykształceni na początku XIX wieku stanęli w obliczu powszechnych wysiłków zmierzających do ograniczenia własności broni przez dużą liczbę obywateli; ich zrozumienie pochodzenia i ciągłego znaczenia Poprawki jest pouczające.

Osoby czarne były rutynowo pozbawiane broni przez stany południowe po wojnie secesyjnej. Ci, którzy sprzeciwiali się tej niesprawiedliwości często stwierdzali, że naruszali oni konstytucyjne prawo osób czarnych do posiadania i noszenia broni. Nie trzeba dodawać, że nie chodziło o to, że osoby czarne miały zakaz noszenia broni w zorganizowanej milicji stanowej. Raport Komisji Biura Osób Uwolnionych z 1866r. wyraźnie stwierdzał: „Prawo cywilne stanu Kentucky zabrania osobom kolorowym noszenia broni… Broń zostanie im odebrana przez władze cywilne… . Tym samym, prawo osób do posiadania i noszenia broni, zagwarantowane w Konstytucji, zostało naruszone.” H. R. Wyk. Dok. Nr 70, 39 Kong., 1sza Sesja, 233, 236. Wspólny raport Kongresu potępił:

„w niektórych częściach [Karoliny Południowej], uzbrojone osoby, bez odpowiedniego upoważnienia, angażują się w przechwytywanie całej broni palnej należącej do osób wyzwolonych. Takie zachowanie jest wyraźnym i bezpośrednim pogwałceniem ich praw osobistych gwarantowanych przez Konstytucję Stanów Zjednoczonych, która oświadcza, że „nie wolno naruszać prawa osób do posiadania i noszenia broni”. Osoby wyzwolone z Karoliny Południowej wykazały swoim pokojowym i spokojnym zachowaniem, że można im zaufać w kwestii posiadania broni palnej, oraz że jej potrzebują do zabijania zwierzyny w celu przeżycia, oraz do ochrony ich upraw przed zniszczeniem przez ptaki i zwierzęta.” Wspólny Komentarz ot. Rekonstrukcji, H. R. Rep. Nr 30, 39 Kongres, 1 sesja, punkt 2, s. 229 (1866) (Propozycja Brygadiera Generała R. Saxtona).

Pogląd wyrażony w tych oświadczeniach był szeroko komentowany oraz rozpowszechniony. Na przykład, redakcja w gazecie The Loyal Georgian (Augusta) 3 lutego 1866 r. zapewniła osoby czarne, że „wszyscy, bez rozróżnienia koloru, mają prawo do posiadania i noszenia broni do obrony własnego domu, rodzin lub siebie.” Halbrook 19.

Kongres uchwalił ustawę biura osób wyzwolonych 16 lipca 1866r. Sekcja 14 mówiła:

„Prawo do posiadania pełnych i równych korzyści płynących ze wszystkich praw i postępowań dotyczących wolności osobistej, bezpieczeństwa osobistego, oraz nabywania, korzystania i rozporządzania majątkiem, rzeczywistym i osobistym, w tym konstytucyjnego prawa do noszenia broni, powinno być zabezpieczone i wykonywane przez wszystkich obywateli… bez względu na rasę, kolor skóry czy poprzedni stan niewolnictwa…” 14 Stat. 176–177.

Rozumienie, że Druga Poprawka przyznała uwolnionym osobom czarnym prawo do posiadania i noszenia broni znalazło odzwierciedlenie w kongresowej dyskusji na temat ustawy, a nawet jej przeciwnika, mówiącego, że pokolenie założycieli „dotyczyło każdego mężczyzny noszącego broń przy sobie oraz trzymającego ją w swoim domu, swoim zamku, w celu obrony własnej.” Kong. Globe, 39 Kong., 1 Sesja, 362, 371 (1866) (Sen. Davis).

Podobna dyskusja towarzyszyła uchwalaniu ustawy o prawach obywatelskich z 1871r. oraz Czternastej Poprawce. Na przykład, przedstawiciel Butler powiedział o ustawie: „Sekcja ósma ma na celu egzekwowanie znanego przepisu konstytucyjnego gwarantującego prawo obywatela do ‘posiadania i noszenia broni’, oraz zapewnia, że ktokolwiek odbierze pistolety i broń, siłą lub przemocą, lub groźbami i zastraszaniem, które osoba może posiadać w celu obrony własnej, zostanie uznany za winnego jej kradzieży.” H. R. Rep. Nr 37, 41 Kong., 3 Sesja, pp. 7–8 (1871). W odniesieniu do proponowanej poprawki, senator Pomeroy określił ją jako jedną z trzech „niezbędnych” gwarancji wolności … zgodnie z Konstytucją”, „prawo człowieka do noszenia broni w celu obrony siebie oraz jego rodziny i domu.” Kong. Globe, 39 Kong., 1 sesja, 1182 (1866). Przedstawiciel Nye uważał, że Czternasta Poprawka jest niepotrzebna, ponieważ „obywatele Stanów Zjednoczonych [czarni] mają równe prawa do ochrony, oraz do posiadania i noszenia broni w obronie własnej.” Id., w 1073 (1866).

Oczywistym było rozumowanie w Kongresie po Wojnie Secesyjnej, że Druga Poprawka chroniła prawo jednostki do używania broni w obronie własnej.

4. Komentatorzy po Wojnie Secesyjnej.

Każdy prawnik z końca XIX wieku zinterpretował Drugą Poprawkę jako zabezpieczenie indywidualnego prawa, niezwiązanego ze służbą w milicji. Najbardziej znanym był sędzia i profesor Thomas Cooley, który napisał bardzo popularny Traktat o Ograniczeniach Konstytucyjnych z 1868r. Odnośnie Drugiej Poprawki napisał on:

„Wśród innych mechanizmów obrony obywatelskiej należy wymienić prawo ludzi do posiadania i noszenia broni… . Alternatywą dla stałej armii jest „dobrze uregulowana milicja”, ale nie może ona istnieć, dopóki ludzie nie zostaną wyszkoleni pod kątem noszenia broni. Jaka jest moc ustawodawcy do regulowania tego prawa, nie jesteśmy w stanie powiedzieć, ponieważ całe szczęście nie było zbyt wiele okazji, aby sądy mogły omówić ten temat.” Id., w 350.

To, że Cooley rozumiał prawo jako niezwiązane ze służbą w milicji, ale jako zabezpieczenie milicji poprzez zapewnienie ludności zaznajomionej z bronią, staje się jeszcze jaśniejsze w jego pracy z 1880 roku, Ogólne Zasady Prawa Konstytucjonalnego. Druga Poprawka, jak mówił, „została przyjęta z pewnymi modyfikacjami i rozszerzeniem angielskiej Karty Praw z 1688r., gdzie stanowiła ona protest przeciwko arbitralnym działaniom obalonej dynastii pozbawiającej ludzi broni.” Id., w 270. W sekcji zatytułowanej „Prawo w ogóle”, kontynuował:

„Można wywnioskować z frazeologii tego przepisu, że prawdo do posiadania i noszenia broni gwarantowane jest tylko milicji; ale byłaby to interpretacja nieuzasadniona intencją. Milicja, jak wyjaśniono gdzie indziej, składa się z tych osób, które zgodnie z prawem podlegają obowiązkowi służby wojskowej, a także są odprawiane i włączane do służby po wezwaniu. Jednak, prawo może przewidzieć przyjęcie wszystkich, którzy są zdolni do pełnienia służby wojskowej lub tylko niewielkiej liczby ludzi, lub może całkowicie zaniechać jakiegokolwiek poboru; a jeśli prawo było ograniczone do osób zaciągniętych, cel tej gwarancji mógł zostać całkowicie pokonany przez działanie lub zaniedbanie działanie rządu, który miał sprawować nad nim kontrolę. Znaczenie tego przepisu niewątpliwie polega na tym, że ludzi, z których milicja musi być utworzona, powinni mieć prawo do posiadania i noszenia broni; i nie potrzebują oni pozwolenia ani regulacji prawnych w tym celu. Ale umożliwia to rządowi posiadanie dobrze uregulowanej milicji; ponieważ noszenie broni oznacza coś więcej niż jej zwykłe posiadanie; oznacza to naukę jej obsługi i użytkowania w sposób, który sprawia, że osoby te są gotowe do jej skutecznego użycia; innymi słowy, oznacza to prawo do dobrowolnej służby zbrojnej, przestrzegając przy tym praw porządku publicznego.” Id., w 271.

Wszystkie inne źródła XIX – wieczne po Wojnie Secesyjnej, które znaleźliśmy, zgadzają się z Cooleyem. Jeden przykład z każdej dekady przedstawi ogólny zarys:

„Celem Drugiej Poprawki jest zabezpieczenie dobrze uzbrojonej milicji… Ale milicja byłaby bezużyteczna, gdyby obywatele nie mogli korzystać z broni. Aby zachować ten przywilej i zapewnić ludziom możliwość przeciwstawienia się sile militarnej przeciwko uzurpacji rządu, a także przeciwko wrogom z zewnątrz, rząd ten jest pozbawiony prawa lub uprawnienia do ograniczenia lub zniszczenia prawa do posiadania i noszenia broni… . Klauzula jest analogiczna do tej zapewniającej swobodę słowa i prasy. Wolność, a nie licencja, jest zabezpieczona; uczciwe wykorzystanie, a nie zniesławienie, podlega ochronie.” J. Pomeroy, Wprowadzenie do Konstytucyjnego Prawa Stanów Zjednoczonych 152–153 (1868) (zwane dalej Pomeroy).

„Ponieważ Konstytucja Stanów Zjednoczonych, i konstytucje kilku stanów, w sposób mniej lub bardziej kompleksowy, deklarują prawo ludzi do posiadania i noszenia broni, było to przedmiotem poważnej dyskusji, w niektórych sądach stanowych, czy ustawa zabraniająca ludziom, którzy nie podróżują, noszenia lub posiadania ukrytej broni, jest zgodna z konstytucją. Nastąpiła duża różnica zdań w tej kwestii.” 2 J. Kent, Komentarze do Amerykańskiego Prawa *340, n. 2 (O. Holmes ed., 12 ed. 1873) (zwana dalej Kent).

„Ogólna wiedza na temat broni palnej jest ważna dla dobra publicznego; ponieważ w przypadku wojny niemożliwe byłoby szybkie zorganizowanie skutecznej siły ochotników, gdyby ludzie nie mieli pewnej znajomości broni. Konstytucja zabezpiecza prawo ludzi do posiadania i noszenia broni. Bez wątpienia obywatel, który posiada broń lub pistolet z zachowaniem rozsądnych środków ostrożności, ćwiczy używanie w bezpiecznych miejscach, a w odpowiednim czasie uczy swoich synów tego samego, korzysta ze swojego indywidualnego prawa. Bez wątpienia osoba, której pobyt lub obowiązki wiążą się ze szczególnym niebezpieczeństwem, może posiadać pistolet do rozważnej samoobrony.” B. Abbott, Sędzia i Jury: Popularne wyjaśnienie wiodących tematów w prawie krajowym 333 (1880) (zwane dalej Abbott).

„Prawo do noszenia broni zawsze było charakterystycznym prawem wolnych ludzi. Poza koniecznością samoobrony, reprezentuje ono władzę połączoną z wykonywaniem określonej jurysdykcji wśród wszystkich narodów. … Nie było konieczne, aby prawo do noszenia broni zostało przyznane w Konstytucji, ponieważ zawsze istniało.” J. Ordronaux, Ustawodawstwo konstytucyjne w Stanach Zjednoczonych 241–242 (1891).

Pytamy teraz, czy któryś z naszych precedensów prowadzi do wniosków, które osiągnęliśmy w kwestii znaczenia Drugiej Poprawki.

Stany Zjednoczone v. Cruikshank, 92 U. S. 542, w trakcie wydawania wyroków skazujących członków białej mafii za pozbawienie osób czarnych ich prawa do posiadania i noszenia broni, orzeczono, że Druga Poprawka sama w sobie nie odnosi się do nikogo innego poza Rządem Federalnym. Opinia wyjaśniła, że prawo „nie jest prawem przyznanym przez Konstytucję [lub] w jakikolwiek inny sposób zależny od instrumentu dla jego istnienia. Druga poprawka oznacza nie więcej niż to, że nie może ona zostać naruszona przez Kongres.” 92 U. S., w 553. Jak mówiliśmy, Stany mogły ograniczać lub chronić prawo wynikające z ich uprawnień policyjnych. Ograniczona dyskusja na temat Drugiej Poprawki w Cruikshank wspiera interpretację praw indywidualnych. W Cruikshank nie było roszczenia, że ofiary zostały pozbawione prawa do noszenia broni w milicji; gubernator rozwiązał lokalną jednostkę milicji na rok przed atakiem mafii, zobacz C. Lane, Dzień, w Którym Umarła Wolność 62 (2008). Opisaliśmy prawo chronione przez Drugą Poprawkę jako „posiadanie broni w celu zgodnym z prawem”[Przypis 22] i powiedzieliśmy, że „ludzie muszą szukać swojej obrony przed jakimkolwiek naruszeniem przez współobywateli praw, które ona uznaje” wobec władzy policji stanowej. 92 U. S., w 553. Dyskusja ta ma niewielki sens, jeśli dotyczy ona wyłącznie prawa do noszenia broni w milicji stanowej. [Przypis 23]

W Presser v. Illinois, 116 U. S. 252 (1886), orzeczono, że prawo do posiadania i noszenia broni nie zostało naruszone przez prawo, które zakazało „gromadzenia się grup ludzi razem w ramach organizacji militarnych, lub ćwiczeń albo paradowania z bronią w miastach i miasteczkach, o ile nie zostało to upoważnione na mocy prawa.” Id., w 264–265. Nie odrzuca to interpretacji Poprawki dotyczącej praw indywidualnych; nikt popierający taką interpretację nie stwierdził, że Stany nie mogą zakazać takich grup. Sędzia Stevens włącza Presser do służby, aby poprzeć swój pogląd, że prawo do noszenia broni jest ograniczone do służby w milicji poprzez dołączenie krótkiego omówienia Presser Drugiej Poprawki z późniejszą częścią opinii wysuwając pozornie istotny (dla Drugiej Poprawki) punkt, że powód nie był członkiem milicji stanowej. Niestety, w kwestii argumentu sędziego Stevensa, ta późniejsza część dotyczy Czternastej Poprawki; brak uczestnictwa w milicji był istotny dla Czternastej Poprawki. Tak więc, stwierdzenie sędziego Stevensa, że Presser „zasugerował, że nic w Konstytucji nie stoi w obronie wykorzystywania broni poza kontekstem milicji,” post, w 40, jest po prostu błędne. Presser nie wspomniał nic o znaczeniu ani zakresie Drugiej Poprawki, poza tym, że nie zapobiega ona zakazowi prywatnych organizacji paramilitarnych.

Sędzia Stevens w zdecydowanej większości opiera się na tej decyzji Trybunału w sprawie Stany Zjednoczone v. Miller, 307 U. S. 174 (1939). Powiedziano „setkom sędziów”, aby „polegali na poprawce, którą sami wdrożyliśmy”, post, w 2, i „nawet jeśli argumenty tekstowe oraz historyczne po obu stronach kwestii były równo zbilansowane, poszanowanie dla dobrze ugruntowanych poglądów wszystkich naszych poprzedników w tym Trybunale, oraz dla samego prawa uniemożliwiłyby większości osób zasiadających w sądzie przyjęcie tak dramatycznego przewrotu w prawie”, post, w 4. A co, według sędziego Stevensa, jest stwierdzeniem w sprawie Miller, które wymaga takiego pokłonu? To, że Druga Poprawka „chroni prawo do posiadania i noszenia broni dla pewnych celów wojskowych, ale nie ogranicza władzy prawodawcy do regulowania zastosowania innego niż militarne oraz posiadania broni.” Post, w 2.

Nic tak wyraźnie nie dowodzi słabości sprawy sędziego Stevensa. Miller nie twierdził i nie mógł tego odczytać w ten sposób. Orzeczenie w sprawie podtrzymane przeciwko Drugiej Poprawce zakwestionowało dwa wyroki federalne dwóch mężczyzn dotyczące transportu niezarejestrowanej krótkiej strzelby w handlu międzystanowym, z naruszeniem Ustawy o Broni Palnej, 48 Stat. 1236. Całkowicie jasnym jest, że podstawą do stwierdzenia, że Druga Poprawka nie miała zastosowania, nie było to, że oskarżeni „nosili broń” w celach innych niż militarne, ale w celach niezwiązanych z wojskowością,” post, w 2. Przeciwnie, chodzi o to, że rodzaj zakwestionowanej broni nie kwalifikował się do ochrony Drugiej Poprawki: „W przypadku braku jakichkolwiek dowodów zmierzających do wykazania, że posiadanie lub używanie krótkiej strzelby w tym momencie ma uzasadniony związek z zachowaniem lub skutecznością dobrze uregulowanej milicji, nie możemy powiedzieć, że Druga Poprawka gwarantuje prawo do posiadania i noszenia takiego instrument.” 307 U. S., w 178. „Oczywiście”, Trybunał kontynuował, „w zakresie sądownictwa nie leży to, że broń ta jest częścią zwykłego wyposażenia wojskowego lub że jej użycie może przyczynić się do obrony wspólnej.” Ibid. Poza tym, opinia nie podała żadnego wyjaśnienia treści tego prawa.

Stwierdzenie to nie tylko jest zgodne z, ale również pozytywnie sugeruje, że Druga Poprawka przyznaje indywidualne prawo do posiadania i noszenia broni (choć tylko broni, która „ma jakiś rozsądny związek z zachowaniem lub wydajnością dobrze uregulowanej milicji”). Gdyby Trybunał sądził, że Druga Poprawka chroni tylko tych, którzy służą w milicji, byłoby dziwnym zbadanie charakteru broni, zamiast po prostu zauważyć, że dwaj oszuści nie byli członkami milicji. Sędzia Stevens może powtarzać, że Miller „nie użył różnicy między muszkietami, a krótkimi strzelbami, raczej zwrócił się od w stronę podstawowej różnicy między zastosowaniem militarnym, a niemilitarnym oraz posiadaniem broni,” post, w 42–43, ale słowa zawarte w opinii dowodzą, że jest inaczej. To, co najprawdopodobniej sędzia Stevens może stwierdzić w kwestii Millera, to że odmówił on podjęcia decyzji odnośnie charakteru prawa Drugiej Poprawki, pomimo argumentacji Prokuratora Generalnego (alternatywnie), że prawo było zbiorowe, zobacz Sprawozdanie dla Stanów Zjednoczonych, O. T. 1938, Nr 696, pp. 4–5. Miller popiera jedynie twierdzenie, że prawo Drugiej Poprawki, niezależnie od jego natury, obejmuje tylko niektóre rodzaje broni.

Szczególnie błędne jest odczytywanie Millera jako czegoś więcej, ponieważ sprawa nie miała nawet na celu wykonania dokładnej analizy Drugiej Poprawki. Sędzia Stevens twierdzi, post, w 42, że opinia doszła do wniosku „po przejrzeniu wielu tych samych źródeł, które zostały omówione dogłębniej dzisiaj przez Trybunał”. Niewielu, co nie było całkowicie winą Trybunału. Pozwany nie stawił się w sądzie, ani nie wypełnił sprawozdania, nie pojawił się też na wysłuchaniu; Trybunał wysłuchał tylko Rządu (wystarczy, aby sądzić, że sprawa nie stanowi początku ani końca rozważań tego Sądu w kwestii Drugiej Poprawki). Zobacz Frye, Dziwna Historia Stany Zjednoczone v. Miller, 3 N. Y. U. J. L. & Liberty 48, 65–68 (2008). Sprawozdanie rządowe poświęciło dwie strony na omówienie angielskich źródeł prawnych, podsumowując, „że co najmniej noszenie broni bez przyczyn prawnych lub wymówki zawsze było przestępstwem” oraz, że (z racji ograniczeń klasowych, oraz zakazu terroryzowania ludzi niebezpiecznymi lub niezwykłymi rodzajami broni) „wczesne prawo angielskie nie gwarantowało nieograniczonego prawa do noszenia broni”. Sprawozdanie dla Stanów Zjednoczonych, O. T. 1938, Nr 696, w 9–11. Następnie, oparł się on przede wszystkim na omówieniu angielskiego prawa do noszenia broni w sprawie Aymette v. Stan, 21 Tenn. 154, w odniesieniu do twierdzenia, że jedynym zastosowaniem broni chronionym przez Drugą Poprawkę odnosi się do milicji, a nie obrony własnej. Zobacz Sprawozdanie dla Stanów Zjednoczonych, O. T. 1938, Nr 696, w 12–18. Ostatnie część sprawozdania uznała, że „niektóre sądy orzekły, że prawo do noszenia broni obejmuje prawo jednostki do jej posiadania w celu obrony własnej oraz mienia”, oraz wysunęły alternatywny argument, że „broń, która jest powszechnie stosowana przez przestępców”, taka jak krótkie strzelby, nie podlega ochronie. Zobacz id., w 18–21. W ten sposób, sprawozdanie rządu odnośnie Millera przedstawiło skąpe omówienie historii Drugiej Poprawki – i żadne inne omówienie nie zostało przedstawione przed Sądem. Jeśli chodzi o sam tekst opinii Sądu, który nie omawia żadnej historii Drugiej Poprawki. Przyjmuje on od prologu, że Poprawka została przygotowana w celu zachowania milicji, 307 U. S., w 178 (czego nie kwestionujemy), a następnie dokonuje przeglądu niektórych materiałów historycznych dotyczących natury milicji, a w szczególności natury broni które mogły być w posiadaniu jej członków, id., w 178–182. Ani słowa (ani słowa) o historii Drugiej Poprawki. To solidna skała, na której opiera się ta sprawa. [Przypis 24]

Równie dobrze możemy rozważyć w tym momencie (bo ostatecznie będziemy musieli to rozważyć) rodzaje broni, na które zezwala Miller. Czytając osobno, wyrażenie Millera „część zwykłego sprzętu wojskowego” może oznaczać, że chronione są tylko rodzaje broni używane podczas wojny. Byłoby to zaskakujące odczytanie opinii, ponieważ oznaczałoby to, że ograniczenia ustawy o broni palnej, wprowadzone przez krajową ustawę o broni palnej (nie zakwestionowane przez Millera) mogą być niezgodne z konstytucją, ponieważ karabiny maszynowe (samoczynne) były przydatne podczas wojny w 1939 roku. Uważamy, że język „zwykły sprzęt wojskowy” w sprawie Millera musi być odczytany wraz z tym co następuje po nim: „Zwykle, w przypadku wezwania do służby milicji, zdolnych mężczyzn, oczekuje się, że pojawią się posiadając broń, w którą sami się wyposażyli, oraz rodzaju który jest w powszechnym użyciu w tym czasie.” 307 U. S., w 179. Tradycyjna milicja została utworzona z grupy mężczyzn noszących broń „powszechnie używaną w tym czasie” do celów zgodnych z prawem, jak samoobrona. „W epoce kolonialnej i wojny rewolucyjnej, [drobna] broń używana przez milicjantów oraz broń używana w obronie osoby lub domu oznaczała to samo.” Stan v. Kessler, 289 O. 359, 368, 614 P. 2 94, 98 (1980) (cytując G. Neumann, Miecze i Ostrza Amerykańskiej Rewolucji 6–15, 252–254 (1973)). Rzeczywiście, właśnie w ten sposób klauzula operacyjna Drugiej Poprawki służy celowi zapowiedzianemu we wstępie. Dlatego odczytujemy Millera, w sposób mówiący, że Druga Poprawka nie chroni tych broni, które nie są zazwyczaj posiadane przez obywateli postępujących zgodnie z prawem w celach legalnych, takich jak krótkie strzelby. Jest to zgodne z historycznym rozumieniem zakresu tego prawa, patrz Część III, inf. [Przypis 25]

Doszliśmy do wniosku, że nic w naszych precedensach nie pozwala nam na nie przyjęcie pierwotnego rozumienia znaczenia Drugiej Poprawki. Nie powinno dziwić, że tak istotna kwestia była tak długo nierozstrzygnięta. Przez większą część naszej historii, Karta Praw była uważana za obowiązującą w Stanach Zjednoczonych, a rząd federalny nie uregulował w sposób znaczący posiadania broni palnej przez praworządnych obywateli. Inne postanowienia Karty Praw również pozostały niezatarte przez długie okresy czasu. Sąd ten najpierw uchwalił ustawę, która narusza gwarancję wolności słowa zawartą w Pierwszej Poprawce w 1931 roku, prawie 150 lat po jej ratyfikacji, zobacz Near v. Minnesota ex rel. Olson, 283 U. S. 697 (1931), i dopiero po II wojnie światowej unieważniliśmy prawo zgodnie z Klauzulą Ustanawiającą, zobacz Illinois ex rel. McCollum v. Board of Ed. of School D. Nr 71, Champaign Cty., 333 U. S. 203 (1948). Nawet kwestia tak podstawowa, jak zakres zniesławienia, nie została rozpatrzona przez Trybunał do 1964r., prawie dwa stulecia po utworzeniu. Zobacz New York Times Co. v. Sullivan, 376 U. S. 254 (1964). Oczywistym jest, że nie jest prawdą, jak twierdzi sędzia Stevens, post, w 41–42, że „przez większą część naszej historii, nieważność sprzeciwów opartych na Drugiej Poprawce do przepisów dotyczących broni palnej została rozstrzygnięta i nie budzi kontrowersji”. Przez większą część naszej historii, pytanie to się nie pojawiło.

III

Podobnie jak większość praw, prawo zapewnione przez Drugą Poprawkę nie jest nieograniczone. Od Blackstone aż do spraw z XIX wieku, komentatorzy i sądy rutynowo wyjaśniali, że prawo nie oznaczało prawa do posiadania i noszenia jakiejkolwiek broni w jakikolwiek sposób oraz w jakimkolwiek celu. Zobacz, np. Sheldon, w 5 Blume 346; Rawle 123; Pomeroy 152–153; Abbott 333. Na przykład, większość dziewiętnastowiecznych sądów rozważała kwestię, że zakazy noszenia ukrytej broni były zgodne z prawem Drugiej Poprawki lub z analogami stanowymi. Zobacz, np. Stan v. Chandler, 5 La. Ann., w 489–490; Nunn v. Stan, 1 Ga., w 251; zobacz ogólnie 2 Kent *340, n. 2; Blackstone 84 dla Amerykańskich Studentów, n. 11 (G. Chase ed. 1884). Chociaż dzisiaj nie przeprowadzamy wyczerpującej analizy historycznej pełnego zakresu Drugiej Poprawki, nie możemy sądzić, że w naszej opinii nie jest możliwe kwestionowanie wieloletnich zakazów posiadania broni palnej przez zbrodniarzy i osoby chore psychicznie, ani prawa zabraniającego noszenia broni palnej w miejscach newralgicznych, takich jak szkoły czy budynki rządowe, lub przepisów nakładających warunki i kwalifikacje dotyczące komercyjnej sprzedaży broni. [Przypis 26]

Uznajemy również inne istotne ograniczenie prawa do posiadania i noszenia broni. Miller powiedział, jak już wyjaśniliśmy, że rodzaj broni chronionej to te rodzaje broni „powszechnie używane w tym czasie.” 307 U. S., w 179. Uważamy, że ograniczenie jest poparte historyczną tradycją zakazu noszenia „szczególnie niebezpiecznych i niezwykłych rodzajów broni”. Zobacz 4 Blackstone 148–149 (1769); 3 B. Wilson, Prace szanowanego Jamesa Wilsona 79 (1804); J. Dunlap, The New-York 8 (1815); C. Humphreys, Kompendium Prawa Zwyczajowego Obowiązującego w stanie Kentucky 482 (1822); 1 W. Russell, Traktat o zbrodniach i stanowczych wykroczeniach 271–272 (1831); H. Stephen, Podsumowanie Prawa Karnego 48 (1840); E. Lewis, Przekrój Prawa Karnego Stanów Zjednoczonych 64 (1847); F. Wharton, A Traktat o Prawie Kryminalnych Stanów Zjednoczonych 726 (1852). Zobacz również Stan v. Langford, 10 N. C. 381, 383–384 (1824); O’Neill v. Stan, 16 Ala. 65, 67 (1849); English v. Stan, 35 Tex. 473, 476 (1871); Stan v. Lanier, 71 N. C. 288, 289 (1874).

Można się sprzeciwić, że jeśli broń, która jest najbardziej użyteczna w służbie wojskowej – karabiny M-16 i tym podobne – może zostać zakazana, wówczas prawo Drugiej Poprawki jest całkowicie oderwane od klauzuli wstępnej. Ale jak już powiedzieliśmy, koncepcja milicji w czasie ratyfikacji Drugiej Poprawki była zbiorem wszystkich obywateli zdolnych do służby wojskowej, którzy mogli wnieść broń zgodną z prawem – którą posiadali w domu – do służby wojskowej. Również dzisiaj może się okazać prawdą, że milicja, aby była skuteczna, tak jak milicja w XVIII wieku, wymagałaby wyrafinowanej broni, która jest bardzo nietypowa w społeczeństwie. Rzeczywiście, może być prawdą, że żadna ilość ręcznej broni strzeleckiej nie okaże się użyteczna przeciwko współczesnym bombowcom i czołgom. Jednak fakt, że współczesny rozwój ograniczył stopień dopasowania między klauzulą wstępną, a prawem chronionym, nie może zmienić naszej interpretacji prawa.

Przechodzimy w końcu do sprawy. Jak już powiedzieliśmy, prawo DC całkowicie zabrania posiadania broni w domu. Wymaga ono również, aby każda legalna broń palna w domu była przez cały czas rozmontowana lub miała blokadę spustową, co uniemożliwia jej działanie.

Jak pokazują wcześniejsze cytaty z niniejszej opinii, nieodłączne prawo do samoobrony miało zasadnicze znaczenie dla prawa Drugiej Poprawki. Zakaz stosowania broni ręcznej jest zakazem dla całej klasy „broni”, która jest w przeważającej większości wybierana przez społeczeństwo amerykańskie dla tego celu zgodnego z prawem. Zakaz ten obejmuje, ponadto, dom, w którym potrzeba obrony własnej, rodziny i mienia jest najważniejsza. Zgodnie ze standardem kontroli, który stosowaliśmy do wyliczonych praw konstytucyjnych, [Przypis 27] zakaz posiadania w domu „najbardziej preferowanej broni palnej w kraju do ‘posiadania’ i wykorzystywania w celu ochrony czyjegoś domu i rodziny,” 478 F. 3, w 400, nie spełni obowiązku konstytucyjnego.

Niewiele praw w historii naszego Narodu zbliżyło się do surowego ograniczenia zakazu używania broni w Dystrykcie. A niektóre z nich zostały obalone. W sprawie Nunn v. Stan, Sąd Najwyższy stanu Georgia obalił zakaz noszenia pistoletów w sposób otwarty (mimo, że utrzymał zakaz noszenia ukrytej broni). Zobacz 1 Ga., w 251. W sprawie Andrews v. Stan, Sąd Najwyższy stanu Tennessee również uznał ustawę zabraniającą otwartego noszenia pistoletu „publicznie lub prywatnie, bez względu na czas i miejsce lub okoliczności,” 50 Tenn., w 187, naruszało stanowy przepis konstytucyjny (który sąd przyrównał do Drugiej Poprawki). Tak było, chociaż ustawa nie ograniczała noszenia długiej broni. Ibid. Zobacz również Stan v. Reid, 1 Ala. 612, 616–617 (1840) („Ustawa, która pod pretekstem regulacji, stanowi zniszczenie tego prawa, lub która wymaga użycia broni, aby sprawić, żeby były one całkowicie bezużyteczne w celu obrony, byłaby zdecydowanie niekonstytucyjna”).

Nie można odpowiedzieć, jak twierdzą osoby składające pozew, że dozwolone jest zakazywanie posiadania broni krótkiej, o ile dopuszcza się posiadanie innej broni palnej (tj. broni długiej). Wystarczy zauważyć, jak zaobserwowaliśmy, że naród amerykański uznał ten rodzaj broni za kwintesencję broni do samoobrony. Istnieje wiele powodów, dla których obywatel może preferować pistolet w celu samoobrony domu; Łatwiej go przechowywać w miejscu, które jest łatwo dostępne w przypadku nagłej sytuacji; nie można go z łatwością przekierować ani zabrać; jest łatwiejszy w użyciu, nie wymaga wielkiej siły, aby go unieść i wycelować, jak w przypadku broni długiej; można go wycelować na włamywacza jedną ręką, a drugą zadzwonić na policję. Bez względu na powód, pistolety są najpopularniejszą bronią wybieraną przez Amerykanów do samoobrony w domu, a całkowity zakaz ich używania nie jest uzasadniony.

Musimy również uwzględnić wymagania Dystryktu (w odniesieniu do pistoletu pozwanego), że broń palna w domu musi być przechowywana w miejscu uniemożliwiającym jej użycie przez cały czas. Uniemożliwia to obywatelom jej użycie do ich podstawowego celu zgodnego z prawem, tj. samoobrony, a zatem jest niezgodne z konstytucją. Dystrykt twierdzi, że powinniśmy interpretować ten element ustawy tak, aby zawierał on wyjątek w kwestii obrony własnej. Zobacz Sprawozdanie dla Powodów 56–57. Sądzimy jednak, że wyklucza to jednoznaczny tekst oraz obecność pewnych innych wymienionych wyjątków: „Z wyjątkiem personelu organów ścigania … , każda osoba rejestrująca powinna przechowywać broń palną rozładowaną lub z włączoną blokadą spustową, chyba że broń ta jest przechowywana w miejscu prowadzenia działalności, lub jest używana w rekreacyjnych celach zgodnych z prawem w obrębie Dystryktu Kolumbii.” Kodeks D. C. §7–2507.02. Brak wyjątku dotyczącego samoobrony został również zasugerowany przez Sąd Apelacyjny D.C., stwierdzający, że ustawa zabrania mieszkańcom używania broni palnej, aby powstrzymać intruzów, zobacz McIntosh v. Washington, 395 A. 2 744, 755–756 (1978). [Przypis 28]

Oprócz zakwestionowania zakazu używania broni palnej i wymogu blokady spustu, pozwany poprosił Sąd Okręgowy o zakazanie powodom egzekwowania odrębnego wymogu licencyjnego „w sposób zakazujący noszenia broni palnej w czyimś domu lub posiadanej ziemi, bez licencji.” Zał. 59a. Sąd Apelacyjny nie unieważnił wymogu licencjonowania, ale utrzymał jedynie, że Dystrykt „nie może uniemożliwić przenoszenia broni w czyimś domu.” 478 F. 3, w 400. Następnie, nakazał Sądowi Okręgowemu wydanie wyroku podsumowującego „zgodnego z prośbą pozwanego.” Id., w 401. Przed sądem powodowie oświadczyli, że „jeśli zakaz dotyczący broni zostanie zniesiony, a pozwany zarejestruje broń, może on uzyskać licencję, zakładając, że nie zostanie on w żaden sposób zdyskwalifikowany,” co najwyraźniej oznacza, że jeśli nie jest on zbrodniarzem ani obłąkanym. Sprawozdanie dla Petentów 58. Pozwany zgodził się podczas wysłuchania, że nie ma „problemu z licencjonowaniem” oraz że prawo Dystryktu jest dopuszczalne, o ile nie jest „egzekwowane w sposób arbitralny i dowolny.” T. Ar. 74–75. W związku z tym, zakładamy, że wydawanie licencji przez osoby składające petycję spełni prośbę pozwanego o zwolnienie i nie uwzględni wymogu uzyskiwania licencji.

Sędzia Breyer poświęcił większość swoich poglądów na zakaz używania broni palnej. Mówi on, że nawet zakładając, że Druga Poprawka jest osobistą gwarancją prawa do noszenia broni, zakaz Dystryktu nadal obowiązuje. Próbuje on najpierw to ustalić poprzez historyczny precedens ery założycielskiej, wskazując na różne restrykcyjne prawa w okresie kolonialnym. Ujawniają one, jego zdaniem, że prawo Dystryktu „nakłada ciężar na właścicieli broni, który wydaje się proporcjonalnie nie większy niż ograniczenia istniejące w czasie obowiązywania Drogiej Poprawki.” Post, w 2. Z praw, które cytuje, tylko jedno oferuje dosyć marginalne poparcie dla jego orzeczenia. Prawo z roku 1783 z Massachusetts zabroniło mieszkańcom Bostonu „zabieranie” lub „przetrzymywanie” w „jakimkolwiek domu, stadninie, stodole lub wychodku, magazynie, sklepie, czy innym budynku” naładowanej broni palnej, i zezwalało na przechwytywanie każdej naładowanej broni, która „zostałaby” tam znaleziona. Ustawa z 1 marca 1783 roku, r. 13, 1783 Ustawa Mass, s. 218. Tekst ustawy oraz jej prolog, które jasno stwierdzają, że celem zakazu było wyeliminowanie zagrożenia dla strażaków, jakie stwarza „zdeponowanie załadowanej broni” w budynkach, daje powód do wątpliwości, że władze kolonialnego Bostonu wymusiłyby tak ogólny zakaz przeciwko komuś, kto tymczasowo naładował broń palną w celu konfrontacji intruza (pomimo zastosowania prawa w tym przypadku). W każdym razie, nie oparlibyśmy naszej interpretacji Drugiej Poprawki na podstawie jednego prawa, obowiązującego w jednym mieście, które jest sprzeczne z przytłaczającą wagą innych dowodów dotyczących prawa do posiadania i noszenia broni dla obrony domu. Inne prawa cytowane przez sędziego Breyer, to prawa dotyczące przechowywania prochu strzelniczego, które jak przyznał, nie zabraniają posiadania naładowanej broni, ale wymagały jedynie, aby nadmiar prochy był przechowywany w specjalnym pojemniku lub na górnym piętrze domu. Post, w 6–7. Nic z tych przepisów bezpieczeństwa przeciwpożarowego nie podważa naszej analizy; nie obciążają one zdalnie prawa do samoobrony ani absolutnego zakazu używania broni. Podobnie, nasza analiza nie sugeruje nieważności przepisów regulujących przechowywanie broni palnej w celu zapobiegania wypadkom.

Sędzia Breyer wskazuje na inne prawa ery założycielskiej, które, jak mówi, „ograniczały strzelanie z broni w granicach miasta do pewnego stopnia” w Bostonie, Filadelfii i Nowym Jorku. Post, w 4 (cytując Churchilla, Rozporządzenie w sprawie broni, Uprawnienia policji, oraz Prawo do posiadania broni na początku istnienia Ameryki, 25 Law & Hist. R. 139, 162 (2007)). Przepisy te nie stanowią podstawy do poważnego ograniczenia w niniejszej sprawie. Ustawa Nowojorska nakłada grzywnę w wysokości 20 szylingów na każdego, kto strzelał z broni w niektórych miejscach (w tym w domu) w Sylwestra i przez pierwsze dwa dni stycznia, i miał na celu zapobieganie „wielkim szkodom często wyrządzanym w te dni przez osoby chodzące od domu do domu, z pistoletami i inną bronią palną, często będące pod wpływem alkoholu.” 5 Prawa Kolonialne Nowego Jorku 244–246 (1894). Nie do pomyślenia jest to, że prawo to byłoby egzekwowane przeciwko osobie wykonującej swoje prawo do samoobrony w Nowy Rok przeciwko takim pijanym chuliganom. Ustawa z Pensylwanii, do której odwołuje się sędzia Breyer, nakłada grzywnę w wysokości 5 szylingów na osobę, która wystrzeliła z broni lub z fajerwerków w Filadelfii bez uprzedniego uzyskania licencji od gubernatora. Zobacz Ustawę z 26 sierpnia 1721, §4, w 3 Stat. w Large 253–254. Biorąc pod uwagę wyjaśnienie sędziego Wilsona, że prawo do samoobrony przy użyciu broni było chronione Konstytucją Pensylwanii, mało prawdopodobne jest, aby to prawo (które w każdym razie było co najwyżej reżimem wydawania zezwoleń) byłoby egzekwowane przeciwko osobie, która użyła broni palnej w samoobronie. Sędzia Breyer cytuje prawo stanu Rhode Island, które po prostu nakłada grzywnę w wysokości 5 szylingów na tych, którzy użyli broni na ulicy lub w tawernach, prawo które nie ma zastosowania do tej sprawy. Zobacz Ustawę o zapobieganiu szkodom wyrządzanym w mieście Newport, lub w jakimkolwiek innym mieście w tym Rządzie, 1731, Prawa Sesji Rhode Island. Na koniec, sędzia Breyer wskazuje na prawo stanu Massachusetts, podobne do prawa Pensylwanii, zakazujące „używania jakichkolwiek pistoletów lub broni palnej nabitej w mieście Boston.” Ustawa z 28 maja 1746, r. X, Ustawy i Prawa stanu Mass. Bay 208. Ponownie nie można uwierzyć, że zostałoby to wyegzekwowane przeciwko obywatelowi działającemu w samoobronie, szczególnie biorąc pod uwagę jego odniesienie do „niedyskretnego strzelania z broni.” Ibid. (preambuła) (dodano emfazę).

Szerszy punkt dotyczący praw, które są cytowane przez sędziego Breyer: Wszystkie one nakładały karę za strzelanie (lub ładowanie) broni w postaci niewielkiej grzywny oraz oddania broni (lub w niektórych przypadkach, krótkim pobytem w lokalnym więzieniu), a nie znaczącymi karami kryminalnymi. [Przypis 29] Są one zbliżone do współczesnych kar za drobne wykroczenia w zakresie bezpieczeństwa publicznego, takie jak przekroczenie prędkości lub przejście w miejscu niedozwolonym. I chociaż takie przepisy bezpieczeństwa publicznego nie mogą zawierać wyjątków dotyczących samoobrony, nie można sobie wyobrazić, że mandat za przejście w miejscu niedozwolonym powstrzyma kogoś przed zlekceważeniem znaku „Zakaz przejścia” w przypadku ucieczki przed napastnikiem, lub aby Rząd egzekwował te prawa w takich okolicznościach. Podobnie, nie uważamy, że prawo nakładające karę w formie 5 szylingów oraz oddanie broni uniemożliwiłyby osobie w czasach założycielskich używanie broni, aby ochronić siebie i swoją rodzinę przed przemocą, lub gdyby to zrobił, prawo zostałoby wyegzekwowane wobec niego. Natomiast Prawo Okręgowe, dalekie od nakładania grzywny, grozi obywatelom rocznym okresem pozbawienia wolności (pięć lat za drugie naruszenie) nawet za uzyskanie broni palnej. Zobacz Kodeks D. C. §7–2507.06.

Sędzia Breyer przechodzi dalej, formułując obszerny wywód prawny: Krytykuje on nas za to, że odmawiamy ustanowienia poziomu kontroli w celu oceny ograniczeń Drugiej Poprawki. Nie proponuje on, co najmniej jednoznacznie, żadnego tradycyjnie wyrażanego poziomu (ścisłej kontroli, pośredniej analizy, racjonalnej podstawy), ale raczej „badanie równowagi interesów” wzmacniające władzę sędziego, które „stawia pytanie, czy ustawa obciąża interes chroniony w taki czy inny sposób, w stopniu który jest nieproporcjonalny do słusznego wpływu ustawy na inne istotne interesy rządowe.” Post, w 10. Po wyczerpującym omówieniu argumentów za i przeciw kontroli broni, sędzia Breyer dochodzi do swojej odpowiedzi zrównoważonej pod względem interesu: ponieważ przemoc z użyciem broni stanowi problem, ponieważ ustawa ogranicza się do obszaru miejskiego, oraz ponieważ istnieją nieco podobne ograniczenia w okresie założycielskim (błędne założenie, które już omówiliśmy), badanie równowagi interesów prowadzi do konstytucyjności zakazu posiadania broni. QED.

Nie znamy żadnego z wymienionych praw konstytucyjnych, których podstawowa ochrona została poddana wolnemu podejściu „równoważenia interesów”. Samo wyliczenie prawa zabiera Rządowi – nawet Trzeciej Filii Rządu – moc decydowania odnośnie poszczególnych spraw, niezależnie o tego, czy na to prawo naprawdę warto zwracać uwagę. Gwarancja konstytucyjna podlegająca ocenie przyszłych sędziów nie stanowi gwarancji konstytucyjnej. Prawa konstytucyjne są zapisane w zakresie, jaki posiadali w momencie ich przyjęcia przez naród, niezależnie od tego, czy przyszłe ciała ustawodawcze lub (tak) nawet przyszli sędziowie uważali, że zakres był zbyt obszerny. Nie zastosowalibyśmy podejścia „równoważącego interesy” do zakazu pokojowego neonazistowskiego marszu przez Skokie. Zobacz Krajowa Partia Socjalistyczna Ameryki v. Skokie, 432 U. S. 43 (1977) (per curiam). Pierwsza Poprawka zawiera gwarancję wolności słowa, którą ratyfikowali ludzie, zawierającą wyjątki dotyczące nieprzyzwoitości, zniesławiania i ujawniania tajemnic państwowych, ale nie odnośnie wyrażania skrajnie niepopularnych i błędnych poglądów. Druga Poprawka nie może być inaczej traktowana. Tak jak Pierwsza, jest wytworem równoważenia interesów przez ludzi – które teraz sędzia Breyer będzie dla nich przeprowadzał od nowa. I niezależnie od tego, co pozostawia przyszłym ocenom, z całą pewnością podnosi on prawo dotyczące obywateli przestrzegających prawo, odpowiedzialnych odnośnie używania broni w obronie swojego domu nad wszystkie inne.

Sędzia Breyer krytykuje nas za pozostawienie tak wielu wątpliwości w zakresie zastosowań prawa do posiadania i noszenia broni, oraz za nie przedstawienie wystarczającego uzasadnienia historycznego dla tych regulacji prawa, które opisujemy jako dopuszczalne. Zobacz post, w 42–43. Ale ponieważ niniejsza sprawa stanowi pierwsze gruntowne badanie Drugiej Poprawki przez Trybunał, nie należy oczekiwać, że wyjaśni ona cały zakres, nie więcej niż Reynolds v. Stany Zjednoczone, 98 U. S. 145 (1879) tj. nasza pierwsza dogłębna sprawa egzekwowania Klauzuli Wykonawczej, która pozostawiła ten obszar w stanie całkowitej niepewności. Będzie wystarczająco dużo czasu, aby wyjaśnić historyczne uzasadnienie wyjątków, o których wspominaliśmy, jeśli i kiedy te wyjątki się pojawią.

Podsumowując, utrzymujemy, że zakaz posiadania broni w domu obowiązujący w Dystrykcie narusza Drugą Poprawkę, podobnie jak zakaz używania jakiejkolwiek legalnej broni palnej w domu w celu natychmiastowej samoobrony. Zakładając, że Heller nie jest zdyskwalifikowany z korzystania z praw Drugiej Poprawki, Dystrykt musi mu zezwolić na zarejestrowanie jego broni palnej oraz musi wydać mu zezwolenie na jej noszenie w domu.

* * *

Zdajemy sobie sprawę z problemu przemocy związanej z używaniem broni palnej w tym kraju i poważnie traktujemy obawy wnoszone przez wielu amici (strona społeczna), którzy uważają, że zakaz posiadania broni palnej jest jego rozwiązaniem. Konstytucja pozostawia Dystryktowi Kolumbii szereg narzędzi do zwalczania tego problemu, w tym niektóre środki regulujące broń ręczną, zobacz supra, w 54–55, i n. 26. Jednak integracja praw konstytucyjnych z konieczności eliminuje pewne wybory polityczne. Należą do nich bezwzględny zakaz posiadania broni ręcznej i wykorzystywanej do samoobrony w domu. Niewątpliwie niektórzy sądzą, że Druga Poprawka jest przestarzała w społeczeństwie, w którym nasza stała armia jest dumą naszego Narodu, gdzie dobrze wyszkolone siły policyjne zapewniają bezpieczeństwo osobiste i gdzie przemoc związana z bronią stanowi poważny problem. Być może jest to dyskusyjne, ale nie można dyskutować, że wymuszenie anulowania Drugiej Poprawki nie należy do zadań tego Sądu.

Potwierdzamy wyrok Sądu Apelacyjnego.

Został on ogłoszony.

Przypis 1

Istnieją drobne wyjątki od wszystkich tych zakazów, z których żaden nie ma tu znaczenia.

Przypis 2

Ta struktura nie została tutaj zakwestionowana.

Przypis 3

Jak wyjaśnia Sutherland, kluczowa sprawa z XVIII wieku dotycząca efektu preambuł, Copeman v. Gallant, 1 P. Wms. 314, 24 Ang. Rep. 404 (1716), stwierdzała, że „preambuła nie może być użyta do ograniczenia efektu słów wyrażenia.” J. Sutherland, Ustawy i Struktura Ustaw, 47.04 (N. Singer ed. 5 ed. 1992). Zasada ta została zmodyfikowana w Anglii w 1826 roku, aby nadać większą wagę preambule, ale w Ameryce „ustalona zasada prawa jest taka, że preambuła nie może kontrolować uchwalającej części ustawy w sprawach, w których część wykonawcza jest wyrażona w sposób jasny i jednoznaczny.” Ibid.

Sędzia Stevens mówi, że naruszamy ogólną zasadę, w myśl której, każda klauzula w ustawie musi obowiązywać. Post, w 8. Ale tam, gdzie sam tekst klauzuli wskazuje, że nie ma on mocy operacyjnej, np. klauzule „natomiast” w ustawach federalnych lub preambuła Konstytucji, sąd nie ma uprawnień, aby zrobił on to, do czego nie został stworzony. Lub, inaczej mówiąc, przepisy operacyjne powinny zacząć obowiązywać jako przepisy operacyjne, a prologi jako prologi.

Przypis 4

Sędzia Stevens krytykuje nas za omawianie prologu na koniec. Post, w 8. Ale jeśli prolog może być użyty tylko w celu wyjaśnienia dwuznacznego przepisu operacyjnego, z pewnością pierwszym krokiem musi być ustalenie, czy przepis operacyjny jest niejednoznaczny. Można przypuszczać, że sam prolog powinien być jednym z czynników, które zmierzają do ustalenia, czy przepis operacyjny jest niejednoznaczny – ale to spowodowałoby, że prolog zostałby użyty do stworzenia niejednoznaczności, a nie tylko do jej rozwiania. W każdym razie, nawet gdybyśmy wzięli pod uwagę prolog wraz z przepisem operacyjnym, osiągnęlibyśmy taki sam rezultat, jaki mamy dzisiaj, ponieważ (jak wyjaśniamy) nasza interpretacja „prawa ludzi do posiadania i noszenia broni” sprzyja celowi skutecznej milicji nie mniej niż (a nawet więcej niż) interpretacja osoby o sprzecznych poglądach. Zobacz in, w 26–27.

Przypis 5

Sędzia Stevens ma oczywiście rację, post, w 10, że prawo do zgromadzeń nie może być wykonywane samodzielnie, ale nadal jest prawem indywidualnym, a nie uzależnionym od przynależności do jakiegoś zdefiniowanego „zgromadzenia”, ponieważ argumentuje on, że prawa do noszenia broni zależne jest od przynależności do określonej milicji. Sędzia Stevens ogromnie się myli, gdyż uważa, że prawo do petycji jest „z natury kolektywne”. Ibid. Zobacz McDonald v. Smith, 472 U. S. 479, 482–484 (1985) (opisujące historyczne pochodzenie prawa do składania petycji).

Przypis 6

Jeśli spojrzymy na inne dokumenty z okresu założycielskiego, stwierdzimy, że niektóre konstytucje stanowe używają określenia „ludzie”, aby odnieść się do ludzi zbiorowo, w przeciwieństwie do „obywatela”, które było używane do powoływania się na prawa jednostki. Zobacz Heyman, Prawa Naturalne oraz Druga Poprawka, w Drugiej Poprawce w Prawie i Historii 179, 193–195 (C. Bogus ed. 2000) (zwanej dalej Bogus). Ale to użycie nie było jednolite. Zobacz, np., N. C. Deklaracja Praw §XIV (1776), w 5 Konstytucje Federalne i Stanowe, Karty Kolonialne, i Inne Prawa Organiczne 2787, 2788 (F. Thorpe ed. 1909) (zwane dalej Thorpe) (proces sądowy); Md. Deklaracja Praw §XVIII (1776), w 3 id., w 1686, 1688 (wymóg okolicy); Vt. Deklaracja Praw, r. 1, §XI (1777), w 6 id., w 3737, 3741 (poszukiwanie i schwytanie); Pa. Deklaracja Praw §XII (1776), w 5 id., w 3081, 3083 (wolność wypowiedzi). I, co najważniejsze, wyraźnie nie była to terminologia używana w Konstytucji Federalnej, biorąc pod uwagę Pierwszą, Czwartą oraz Dziewiątą Poprawkę.

Przypis 7

Zobacz, np., 3 Całkowity Zbiór Spraw Stanowych 185 (1719) („Czy każda osoba nie ma prawa do posiadania broni, tak jak służby w swoim domu, do obrony własnej osoby?”); T. Wood, A Nowy Instytut Prawa Imperialnego i Cywilnego 282 (1730) („Ci którzy posiadają broń w swoich domach są winni przestępstwa publicznego, jak Ci, którzy wykorzystują ją w celach innych niż podróże i polowanie, lub do sprzedaży …”); Zbiór wszystkich aktów zgromadzeń, Obecnie obowiązujących, w Kolonii Wirginii 596 (1733) („Wolne osoby czarne, mulaci lub Indianie, oraz właściciele niewolników, zasiadające na plantacjach granicznych, mogą uzyskać licencję od sędziego pokoju, do posiadania broni, &c.”); J. Ayliffe, A New Pandekt Rzymskiego Prawa cywilnego195 (1734) („Mimo to, osoba może posiadać broń w swoim domu, lub terenie, w celu polowania, nawigacji, podróżowania, oraz w celu jej sprzedaży w sposób zgodny z Handlem, lub broń uzyskana w drodze dziedziczenia”); J. Trusler, Zwięzły pogląd na prawo zwyczajowe oraz prawo ustawodawcze Anglii 270 (1781) („jeśli papiści trzymają broń w swoich domach, taka broń może zostać zajęta przez sędziego pokoju”); Kilka uwag na temat prawa gier 54 (1796) („Kto został pozbawiony prawa trzymania broni w obronie własnej? Jakie prawo tego zabrania osobie biednej, jeśli może on dzięki temu zarobić na jej zakup, na zawieszenie broni na kominku…?”); 3 B. Wilson, Prace szanownego Jamesa Wilsona 84 (1804) (w odniesieniu do prawa konstytucyjnego państwa: „Jest to jedno z wielu odnowień regulacji saksońskich. ‘Zostali oni zobowiązani’, mówi Pan Selden, ‘do trzymania broni w celu obrony królestwa, oraz własnej osoby’ ”); W. Duer, Zarysy Orzecznictwa Konstytucyjnego Stanów Zjednoczonych 31–32 (1833) (w odniesieniu do angielskich praw kolonistów: ‘Prawo każdej osoby do posiadania broni w celu obrony własnej, odpowiedniej do jego stanu i stopnia; co było dozwolone, zgodnie z należytym ograniczeniem naturalnego prawa stawiania oporu oraz obrony własnej”); 3 R. Burn, Sędzia pokoju oraz Oficer regionu 88 (1815) („Jednak, jak określił to sierżant Hawkins, … jeśli dzierżawca, po zakończeniu kadencji, będzie trzymał broń w swoim domu, aby stawiać opór wynajmującemu,…”); Stan v. Dempsey, 31 N. C. 384, 385 (1849) (cytując prawo stanowe z roku 1840, według którego, „noszenie broni przy sobie lub posiadanie jej w domu” stanowiło niewielkie wykroczenie).

Przypis 8

Zobacz Pa. Deklaracja Praw §XIII, w 5 Thorpe 3083 („Że ludzie mają prawo do noszenia broni do obrony własnej oraz państwa…”); Vt. Deklaracja Praw §XV, w 6 id., w 3741 („Że ludzie mają prawo do noszenia broni do obrony własnej oraz państwa…”); Konstytucja Kentucky, Art. XII, kl. 23 (1792), w 3 id., w 1264, 1275 („Że prawo obywateli do noszenia broni w obronie własnej i Stanu nie będzie kwestionowane”); Konstytucja Ohio, Art. VIII, §20 (1802), w 5 id., w 2901, 2911 („Że ludzie mają prawo do noszenia broni w celu obrony własnej i Stanu…”); Konstytucja Ind., Art. I, §20 (1816), w 2 id., w 1057, 1059 („Że ludzie mają prawo do noszenia broni w celu obrony własnej i Stanu…”); Konstytucja Miss., Art. I, §23 (1817), w 4 id., w 2032, 2034 („Każdy obywatel ma prawo do noszenia broni, w obronie własnej i Stanu”); Konstytucja stanu Connecticut, Art. I, §17 (1818), w 1 id., w 536, 538 („Każdy obywatel ma prawo do noszenia broni, w obronie własnej i Stanu”); Konstytucja Ala., Art. I, §23 (1819), w 1 id., w 96, 98 („Każdy obywatel ma prawo do noszenia broni, w obronie własnej i Stanu”); Konstytucja Mo., Art. XIII, §3 (1820), w 4 id., w 2150, 2163 („Że ich prawo do noszenia broni w obronie własnej i Stanu nie polega kwestionowaniu”). Zobacz ogólnie Volokh, Stanowe Prawa Konstytucyjne do Posiadania i Noszenia Broni, 11 Tex. Rew. L. & Polityka 191 (2006).

Przypis 9

Zobacz Bliss v. Commonwealth, 2 Litt. 90, 91–92 (Kentucky, 1822); Stan v. Reid, 1 Ala. 612, 616–617 (1840); Stan v. Schoultz, 25 Mo. 128, 155 (1857); zobacz również Simpson v. Stan, 5 Lat 356, 360 (Tenn. 1833) (interpretujące podobny przepis z celem „wspólnej obrony”); Stan v. Huntly, 25 N. C. 418, 422–423 (1843) (same); por. Nunn v. Stan, 1 Ga. 243, 250–251 (1846) (interpretująca Drugą Poprawkę); Stan v. Chandler, 5 La. Ann. 489, 489–490 (1850) (jw.).

Przypis 10

Zobacz J. Brydall, Privilegia Magnatud apud Anglos 14 (1704) (Przywilej XXXIII) („W 21. Roku króla Edwarda Trzeciego, Wydano proklamację, że nikt nie powinien nosić żadnej broni w Londynie, ani na przedmieściach”); J. Bond, Kompletny przewodnik sędziów pokoju 43 (1707) („Szeryfowie i wszyscy inni oficerowie wykonujący swoje obowiązki, oraz wszystkie inne osoby organu ścigania mogą legalnie nosić broń”); 1 Przekrój statutu publicznego stosowanego względem Szkocji (1755) (wpis dotyczący „broni”: „A jeśli jakakolwiek osoba powyżej opisana będzie posiadać, używać lub nosić broń, będąc skazaną przed sędziom pokoju, lub innym kompetentnym sędzią, będzie zobowiązana do oddania całej broni” (cytując 1 Geo. 1, c. 54, §1)); Prawo Ustawowe Szkocji Skrócone 132–133 (2 ed. 1769) („Ustawy o rozbrojeniu wyżyn” ale „zwalniające te osoby, które posiadają specjalne pozwolenia na noszenie broni”); E. de Vattel, Prawo Narodów, lub, Zasady Prawa Natury 144 (1792) („Ponieważ zwyczaje pozwoliły osobom w pewnym stopniu i dżentelmenom armii na noszenie broni w czasie pokoju, należy zachować ostrożność, aby nikt oprócz nich nie mógł nosić mieczy”); E. Roche, Postępowanie w Sądzie Wojennym, odbyło się w Izbie Rady, w Mieście Cork 3 (1798) (zarzut VI: „Po przeprowadzeniu zdradzieckich konferencji i po spiskowaniu, z podobnym zamiarem, w celu zaatakowania i pozbawienia broni kilku poddanych króla, zakwalifikowanych przez prawo do noszenia broni”); C. Humphreys, Kompendium prawa zwyczajowego obowiązującego w Kentucky 482 (1822) („W tym kraju, konstytucja gwarantuje wszystkim osobom prawo do noszenia broni; a zatem wykonywanie tego prawa w taki sposób może być przestępstwem, oraz niepotrzebnie przerazi ludzi”).

Przypis 11

Sędzia Stevens stwierdza, post, w 15, że skoro twierdzimy, że dodanie wyrażenia „przeciwko” do „noszenia broni” nadaje mu znaczenia militarnego, musimy przyznać, że dodanie celowego określenia kwalifikującego do „noszenia broni” może zmienić jego znaczenie. Różnica polega jednak na tym, że nie twierdzimy, że „przeciwko” zmienia znaczenie „noszenia broni”, ale jedynie wyjaśnia które z różnych znaczeń (z których jedno jest znaczeniem wojskowym) jest zamierzone. Jednak, sędzia Stevens twierdzi, że „określenia ‘noszenie broni’ jest znanym idiomem; kiedy jest używane bez żadnych dodatków słownych, jego znaczenie to ‘służba żołnierska, wykonywanie służby wojskowej, walka’.” Post, w 11. Musi ona zatem ustalić, że dodanie sprzecznej frazy celowej może zmienić znaczenie słowa.

Przypis 12

Sędzia Stevens znajduje poparcie dla swoich wniosków dotyczących historii prawodawczej na podstawie zarejestrowanych poglądów jednego z członków Antyfederalistycznej Izby. Post, w 26 n. 25. „Twierdzenie, że najlepsze lub najbardziej reprezentatywne znaczenie [języka] poprawek będzie zgodne z interpretacją i obawami [Antyfederalistów] jest … wysoce problematyczne.” Rakove, Druga Poprawka: Najwyższy Poziom Oryginalności, Bogus 74, 81.

Przypis 13

To samo odnosi się do zmian zaproponowanych przez Wirginię oraz Karolinę Północną, które brzmiały: „Że każda osoba skrupulatna pod kątem religijnym do noszenia broni powinna być zwolniona po zapłaceniu ekwiwalentu za zatrudnienie innej osoby do noszenia broni zamiast niej.” Zobacz Veit 19; 4 J. Eliot, Bazy danych w kilku konstytucjach stanowych odnośnie przyjęcia konstytucji federalnej 243, 244 (2d ed. 1836) (przedruk 1941). Z pewnością, ich drugie użycie tego wyrażenia „noszenie broni zamiast niej”) odnosi się, z powodu kontekstu, do przymusowego noszenia broni do służby wojskowej. Ale pierwsze użycie wyrażenia („każda osoba skrupulatna pod względem religijnym do noszenia broni”) z pewnością nie odnosiło się do ludzi, którym Bóg zezwolił na noszenie broni w obronie własnej, ale nie do obrony kraju.

Przypis 14

W obliczu tego wyraźnego użycia historycznego, sędzia Stevens odwołuje się do dziwacznego argumentu, że ponieważ słowo „to” nie jest zawarte przed „noszeniem” (natomiast znajduje się przed „petycją” w Pierwszej Poprawce), jednostkowe znaczenie „posiadania i noszenia broni” zostaje tutaj przyjęte. Post, w 16, n. 13. Nigdy nie słyszeliśmy o propozycji, w której pominięcie powtórzenia „to” daje nam dwa czasowniki o różnych znaczeniach, oznaczające to samo. Obietnica „wspierania i obrony Konstytucji Stanów Zjednoczonych” nie różni się zbytnio od obietnicy „wspierania oraz obrony Konstytucji Stanów Zjednoczonych.”

Przypis 15

Cf. 3 Geo., 34, §3, w 7 Ang. Stat. w Large 126 (1748) („To, że zakaz zawierał … w tej Ustawie, posiadanie, przechowywanie, noszenie oraz przenoszenie jakiejkolwiek broni lub broni wojennej … nie powinno odnosić się … do oficerów ani ich asystentów, zatrudnionych w egzekwowaniu prawa…”).

Przypis 16

W przeciwieństwie do całkowicie niepopartego twierdzenia sędziego Stevensa, post, w 17, nie było żadnego wcześniej istniejącego prawa w prawie angielskim „do używania broni w pewnych celach wojskowych” lub do używania broni w milicji zorganizowanej.

Przypis 17

Artykuł I, §8, kl. 16 Konstytucji daje Kongresowi władzę do „organizowania, uzbrajania, oraz dyscyplinowania milicji, oraz do zarządzania taką częścią, jaka może być wykorzystywana w Służbie Stanów Zjednoczonych, zastrzegając sobie w zależności od Stanów, mianowanie oficerów, oraz Urząd szkolenia Milicji, zgodnie z dyscypliną zaleconą przez Kongres.”

Nie może to być bardziej oczywiste, że władza Kongresu do „organizowania”, w przeciwieństwie do jego włazy „zarządzania”, może być przywołana nawet dla tej części milicji, która nie jest „zatrudniona w Służbie Stanów Zjednoczonych”. Sędzia Stevens nie przedstawia żadnego poparcia dla swojego poglądu, zobacz post, w 19 n. 20. Zarówno federaliści jak i antyfederaliści odczytali przepis taki jak został on zapisany, aby zezwolić na stworzenie „wyselekcjonowanej” milicji. Zobacz Federalista Nr No. 29, pp. 226, 227 (B. Wright ed. 1961); Centinel, Po Edycji, Nr XXIX, Niezależna Gazeta Filadelfii, 9 września 1789, w Young 711, 712.

Przypis 18

Sędzia Stevens mówi, że autorzy Deklaracji Praw Wirginii odrzucili tę propozycję oraz „zamiast tego” przyjęli przepis zapisany przez Georga Masona, podkreślający znaczenie milicji. Zobacz post, w 24, i n. 24. Nie ma dowodów na to, że autorzy projektu uznali propozycję Masona za substytut propozycji Jeffersona.

Przypis 19

Sędzia Stevens cytuje niektóre nieopublikowane notatki Tuckera, które, jak twierdzi, pokazują, że Tucker miał niejednoznaczne poglądy na temat Drugiej Poprawki. Zobacz post, w 31, i n. 32. Z notatek wynika jednak, że Tucker umieścił władzę Stanów w celu uzbrojenia ich milicji w Dziesiątej Poprawce, oraz że cytował on Drugą Poprawkę w celu propozycji, że takie uzbrojenie nie może być sprzeczne z żadną władzą rządu federalnego (ponieważ poprawka zakazuje Kongresowi nakazu rozbrojenia). Nic w tym fragmencie nie oznacza, że Druga Poprawka odnosi się tylko do noszenia broni w zorganizowanej milicji.

Przypis 20

Rawle, pisząc przed naszą decyzją w Barron ex rel. Tiernan v. Mayor of Baltimore, 7 Pet. 243 (1833), uważał, że Druga Poprawka mogłaby być zastosowana przeciwko Stanom. Takie przekonanie byłoby oczywiście bezsensowne w opinii osób składających petycję, że chroniło ono jedynie prawo do posiadania i noszenia broni tylko w przypadku powołania do służby w milicji.

Przypis 21

Sędzia Stevens sugeruje, że nie jest to oczywiste, ponieważ wolne osoby czarne w Wirginii musiały zbierać się bez broni. Zobacz post, w 28, n. 29 (cytując Siegel, Uprawnienia Rządu Federalnego do Wprowadzania Praw ds. Koloru, 92 Nw. U. L. Rew. 477, 497 (1998)). Ale nie mógł to być rodzaj prawa, o którym mowa w Aldridge, ponieważ ta praktyka została wstrzymana 30 lat wcześniej, kiedy osoby czarne zostały całkowicie wykluczone z milicji poprzez Pierwszą Ustawę o Milicji. Zobacz Siegel, supra, w 498, n. 120. Sędzia Stevens sugeruje również, że prawo zabraniające osobom czarnym służby w milicji, można powiedzieć, narusza „prawo do noszenia broni”. Ale zgodnie z interpretacją Drugiej Poprawki przez sędziego Stevensa, (uważamy, że), chronione prawo to prawo do noszenia broni w stopniu w którym osoba staje się członkiem milicji, a nie prawem do bycia w milicji. Być może sędzia Stevens naprawdę przyjmuje pełne idiomatyczne znaczenie „noszenia broni”, w którym to przypadku każdy mężczyzna i każda kobieta w tym kraju ma prawo do „bycia żołnierzem” a nawet to „wypowiadania wojny”. W każdym razie, jest dla nas jasne, że aluzja Aldridge do istniejącego w Wirginii „ograniczenia” prawa osób czarnych do „noszenia broni” mogła się tylko odnosić do „praw zabraniających osobom czarnym posiadania broni,” Siegel, supra, w 497–498.

Przypis 22

Oskarżenie sędziego Stevensa, że jest to „nieprecyzyjne”, post, w 39, jest błędne. Prawdą jest, że to akt prawny określił to prawo jako „noszenie broni w celu zgodnym z prawem”. Jednak w wyraźnym odesłaniu do prawa opisanego w aktach oskarżenia, Trybunał stwierdził, że „Druga poprawka oświadcza, że noszenie broni w celu zgodnym z prawem nie powinno być naruszane.” 92 U. S., w 553.

Przypis 23

Jeśli chodzi o ciągłą ważność Cruikshank w sprawie inkorporacji, pytanie nie przedstawione w tej sprawie, zauważamy, że Cruikshank powiedział również, że Pierwsza Poprawka nie dotyczyła Stanów i nie podjęła się tej kwestii Czternastej Poprawki w naszych późniejszych sprawach. Nasze późniejsze decyzje w Presser v. Illinois, 116 U. S. 252, 265 (1886) oraz Miller v. Teksas, 153 U. S. 535, 538 (1894), potwierdziły, że Druga Poprawka dotyczy tylko Rządu Federalnego.

Przypis 24

Jeśli chodzi o „setki sędziów”, post, w 2, którzy polegali na wizji Drugiej Poprawki, sędzia Stevens twierdzi, że poparliśmy Millera: Jeśli tak, nadmiernie zinterpretowali oni Millera. A ich błędne oparcie na bezspornej i praktycznie nieuzasadnionej sprawie nie może unieważnić zaufania milionów Amerykanów (jak wykazała nasza historyczna analiza) prawdziwego znaczenia prawa do posiadania i noszenia broni. W każdym razie, nie należy sądzić, że sprawy rozstrzygnięte przez tych sędziów musiałyby być rozstrzygnięte inaczej w przypadku właściwej interpretacji prawa.

Przypis 25

Miller został krótko wspomniany w naszej decyzji w sprawie Lewis v. Stany Zjednoczone, 445 U. S. 55 (1980), odwołaniu od wyroku skazującego za bycie przestępcą w posiadaniu broni palnej. Wyzwanie opierało się na twierdzeniu, że wcześniejsze osądzenie zbrodni było niekonstytucyjne. Żadne roszczenie wobec Drugiej Poprawki nie zostało wniesione ani przedstawione przez stronę. W toku odrzucania wezwania, Sąd bezinteresownie skomentował, w przypisie, że „te ograniczenia prawne dotyczące używania broni palnej nie opierają się ani na kryteriach konstytucyjnych, ani nie ograniczają konstytucyjnie gwarantowanych swobód. Zobacz Stany Zjednoczone v. Miller… (Druga Poprawka nie gwarantuje prawa do posiadania i noszenia broni, które nie ma „jakiegoś rozsądnego związku z zachowaniem lub skutecznością dobrze uregulowanej milicji’).” Id., w 65–66, n. 8. Przypis ten następnie przytacza kilka spraw z Sądu Apelacyjnego z takim samym skutkiem. Nie do pomyślenia jest, abyśmy spoczywali na naszej interpretacji podstawowego znaczenia jakiejkolwiek gwarancji Karty Praw na tam przypisanym dictum w sprawie, w której kwestia ta nie była przedmiotem sporu i nie była omówiona.

Przypis 26

Identyfikujemy te rzekomo zgodne z prawem środki regulacyjne jedynie jako przykłady; nasza lista nie jest kompletna.

Przypis 27

Sędzia Breyer słusznie zauważa, że to prawo, podobnie jak prawie wszystkie prawa, przejdzie kontrolę racjonalną. Post, w 8. Ale analiza racjonalna jest metodą analizy, którą stosowaliśmy przy ocenie praw wynikających z nakazów konstytucyjnych, które same zakazami irracjonalnych praw. Zobacz, np., Engquist v. Oregon, Departament ds. Rolnictwa, 553 U. S. ___, ___ (2008) (slip op., w 9–10). W takich przypadkach, „racjonalna podstawa” nie jest jedynie standardem kontroli, ale są istotą konstytucyjnej gwarancji. Oczywiście, ten sam test nie może być użyty do oceny zakresy, w jakim pracodawca może regulować określone, wyliczone prawo, takie jak wolność słowa, gwarancja podwójnego zagrożenia, prawo do obrońcy lub prawo do posiadania i noszenia broni. Zobacz Stany Zjednoczone v. Carolene Products Co., 304 U. S. 144, 152, n. 4 (1938) („Może istnieć węższy zakres zastosowania domniemania konstytucjonalności [tj. węższy niż przewidziany w ramach analizy racjonalnej] kiedy ustawodawstwo pojawia się na jego progu, aby znaleźć się w obrębie określonego zakazu Konstytucji, jak pierwszych dziesięć poprawek…”). Gdyby wszystko to było potrzebne, aby przezwyciężyć prawo do posiadania i noszenia broni i stanowiło racjonalną podstawę, Druga Poprawka byłaby zbędna z odrębnymi konstytucyjnymi zakazami irracjonalnych praw i nie miałaby żadnego efektu.

Przypis 28

McIntosh utrzymał w mocy ustawę przeciwko twierdzeniu, że narusza ona klauzulę o równej ochronie, arbitralnie rozróżniając siedziby i działalności. Zobacz 395 A.2, w 755. Jedną z racjonalnych podstaw wymienionych dla tego rozróżnienia było stwierdzenie legislacyjne, „że dla każdego intruza zatrzymanego przy użyciu broni palnej przypadają cztery wypadki powiązane z bronią palną w domu.” Ibid. O tym kompromisie nie zostałby wspomniany, gdyby ustawa nie zapobiegnie zatrzymaniu intruzów przy użyciu broni palnej.

Przypis 29

Sąd Najwyższy w Pensylwanii opisał kwotę pięciu szylingów w sprawie z 1792r., jako „nominalną płacę”. Morris’s Lessee v. Smith, 4 Dall. 119, 120 (Pa. 1792). Wiele z tych przepisów cytowało naruszenia ukarane grzywną w podobnej kwocie; ustawa dotycząca przechowywania prochu strzelniczego z 1783 roku nakładała nieco większe grzywny 10 (200 szylingów) oraz przejęcie broni.

Tłumaczenie wykonane. Kosztowało 1800 zł, zapłaciła fundacja Trybun.org.pl z otrzymywanych darowizn. Dziękuję za wsparcie.

Jakkolwiek ta sprawa nie przystaje do regulacji prawnych w Polsce, to zawiera ogromną ilość wiedzy, która jest przydatna i czasami zupełnie nieznana w dyskusji o broni palnej na wzór amerykański. Korzystajcie.

Sprawa District of Columbia przeciwko Heller – ujęcie wikipedyczne

Tags: broń, druga poprawka, Heller, milicja, prawo, prawo indywidualne, precedens, sąd najwyższy, USA, uzasadnienie, wyrok

Przełomowa dla amerykańskiego prawa do broni sprawa District of Columbia przeciwko Heller – wyrok z uzasadnieniem

Wsparcie dla Fundacji Trybun.org.pl

Numer konta fundacji

Adwokat Andrzej Turczyn