Wytwarzanie amunicji na własny użytek, problemy prawne.
- Autor: Andrzej Turczyn
- 11 kwietnia 2016
- komentarzy 11
Wytwarzanie czy wyrabianie amunicji jest co do zasady przez prawo zakazane pod groźbą dość surowej kary. Zasadniczym przepisem ustanawiającym zakaz wyrabiania (wytwarzania) amunicji jest 263§1 kodeksu karnego. Przepis ten brzmi: Kto bez wymaganego zezwolenia wyrabia broń palną albo amunicję lub nią handluje, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Art. 263§1 kodeksu karnego jest jednoznaczny. Wyrabianie oznacza wytwarzanie, produkowanie. Dokładnie takie samo znaczenie ma słowo wytworzyć (wytwarzać).
Czym jest amunicja, to zostało zdefiniowane w ustawie o broni i amunicji, w art. 4 ust. 3. Zgodnie z tym przepisem: W rozumieniu ustawy amunicją są naboje przeznaczone do strzelania z broni palnej. Nabój to niezdefiniowane prawnie pojęcie, jednak określone technicznie. Poszukując technicznego określenia naboju nie sposób pominąć Polskiej Normy PN-V-01013 z listopada 2001 roku, Naboje do broni strzeleckiej. Terminologia. Norma definiuje nabój do broni strzeleckiej w następujący sposób:
W ustawie o broni i amunicji z amunicją, w sensie prawnych rygorów związanych z posiadaniem, zrównano istotne części amunicji, za które ustawa (art. 5 ust. 3) traktuje pociski wypełnione materiałami wybuchowymi, chemicznymi środkami obezwładniającymi lub zapalającymi albo innymi substancjami, których działanie zagraża życiu lub zdrowiu, spłonki inicjujące spalanie materiału miotającego i materiał miotający w postaci prochu strzelniczego.
Porównanie definicji technicznej z opisem części istotnych amunicji nie pozostawia wątpliwości czym jest nabój. Można powiedzieć, że wyrabianie amunicji polega na wytwarzaniu nabojów scalonych łuską. Łuska jest elementem konstrukcyjnym naboju, bez łuski nabój nie istnieje. Tu również pomocna jest przywołana Polska Norma:
W konsekwencji czynności związane z ładowaniem broni rozdzielnego ładowania, tj. bez zastosowania naboju scalonego nie jest wytwarzaniem amunicji. Z porównania treści normy oraz wskazanego zapisu ustawy o broni i amunicji wniosek jeszcze wypływa jeden, łuski można posiadać w dowolnych ilościach, ich posiadanie nie jest reglamentowane.
Mając wiedzę czym jest nabój, a tym samym amunicja, wiadome jest czego wytwarzać (wyrabiać) nie można.
Wyjątki od ogólnego zakazu wytwarzania amunicji są opisane w dwóch ustawach. Zasadniczy wyjątek określony jest w ustawie z dnia 22 czerwca 2001 roku o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym. Art. 6 ust 1 pkt 1 tej ustawy stanowi: Wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu (…) amunicją (…) wymaga uzyskania koncesji (…).
Drugi wyjątek jest określony w ustawie o broni i amunicji w sposób nieco wadliwy (o czym poniżej) ale jednoznacznie interpretowany w taki sposób, że ustanawia wyjątek od ogólnego zakazu z art. 263§1 kodeksu karnego. Zgodnie z art. 10 ust 6 pkt 4 ustawy o broni i amunicji Zabronione jest posiadanie amunicji szczególnie niebezpiecznej w postaci amunicji wytworzonej niefabrycznie, w tym także takiej, do której wytworzenia wykorzystywane są fabrycznie nowe elementy amunicji, z wyłączeniem amunicji wytwarzanej na własny użytek przez osoby posiadające pozwolenie na broń myśliwską, sportową lub kolekcjonerską. Norma prawna jaką da się wyinterpretować z tego przepisu nie jest jednoznaczna. Niewątpliwe jest w niej to, że osoba posiadająca pozwolenie w celu łowieckim, sportowym lub kolekcjonerskim ma prawo wytworzyć na własny użytek amunicję.
Uważna lektura przepisu wywołuje pewną wątpliwość. Przepis art. 10 ust 6 pkt 4 ustawy o broni i amunicji posługuje się sformułowaniem: posiadające pozwolenie na broń myśliwską, sportową lub kolekcjonerską. Ustawa nie mówi pozwoleniem do celów, jakim posługuje się art. 10 ust. 2 ustawy. Istnieje np. przypadek posiadania pozwolenia na broń sportową ale w celu szkoleniowym. Na to pozwala przepis art. 10 ust. 4 pkt 5 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 4 ustawy o broni i amunicji. Czy to oznacza, że osoba posiadająca pozwolenie na broń sportową, ale do celów szkoleniowych korzysta z prawa wytwarzania amunicji na własny użytek? Literalnie przepis prawa wydaje się, że tak można go czytać. Przy poszukiwaniu poprawnego brzmienia norma prawna, trzeba uwzględnić przepis art. 30 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 roku o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym. Przepis ten stanowi: proch strzelniczy i spłonki sprzedaje się osobom, które okażą legitymację posiadacza broni myśliwskiej, sportowej oraz posiadaczom broni kolekcjonerskiej. Uwzględniając to, że istotnych elementów amunicji do jej wytworzenia nie może kupić inny posiadacz pozwolenia na broń niż w celu myśliwskim, sportowym i kolekcjonerskim, wątpliwość zdaje się rozwiązana.