Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowią przepisy art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 6, ust. 3 pkt 5, ust. 4 pkt 7 w zw. z pkt 1a i pkt 3 oraz art. 17 ust. 3 i art. 12 ustawy z 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r. poz. 576 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy, pozwolenie na broń wydaje się, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. W przypadku broni palnej do celów kolekcjonerskich – art. 10 ust. 2 pkt 6 – za ważną przyczynę uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim – art. 10 ust. 3 pkt 5. Przepis art. 12 ust. 1 tej ustawy stanowi natomiast, że pozwolenie na broń wydawane jest w drodze decyzji administracyjnej, w której określa się cel, w jakim zostało wydane oraz rodzaj i liczbę egzemplarzy broni. W myśl zaś przepisu art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, pozwolenie nie może być wydane na broń szczególnie niebezpieczną w postaci samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem świadectwo broni na broń szczególnie niebezpieczną, o której mowa w art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy, może być wydane wyłącznie przedsiębiorcom i jednostkom organizacyjnym, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby zadań wynikających z planu ochrony, a także przedsiębiorcom, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji oraz organizatorom kursów kształcących w zawodzie pracownika ochrony.

Definicję broni samoczynnej zawiera natomiast § 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. Nr 191, poz. 1140). Zgodnie z tą definicją, bronią samoczynną jest broń palna przeładowująca się automatycznie po każdym oddanym strzale i przystosowana do odstrzelenia za jednym uruchomieniem spustu więcej niż jednego naboju (na podstawie § 2 rozporządzenia została ona zaliczona do kategorii A broni palnej). Jednocześnie Rzeczpospolita Polska na podstawie art. 6 Dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1991 r. nr 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. E L. 1991.256.51 z późn. zm.) została zobligowana do podjęcia wszelkich czynności w celu zakazania nabywania i posiadania broni palnej i amunicji sklasyfikowanej w kategorii A Realizacją przedmiotowego zobowiązania z pewnością jest treść art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, który wprowadza zakaz wydawania osobom fizycznym, w tym również kolekcjonerom, pozwolenia na broń samoczynną zdolną do rażenia celów na odległość.

Ponadto w art. 6 Dyrektywy wskazano, iż w szczególnych przypadkach właściwe władze mogą wydać pozwolenie na broń i amunicję, gdy nie jest to sprzeczne z bezpieczeństwem i porządkiem publicznym.

Tym samym zgodzić się należy z organem, iż zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy, pozwolenie na broń wydane w celach kolekcjonerskich uprawnia do posiadania broni (i amunicji do niej): palnej bojowej, gazowej, alarmowej w postaci pistoletów lub rewolwerów centralnego zapłonu o kalibrach od 6 mm do 12 mm.

Jak wynika z art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, pozwolenie na broń, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, nie może być wydane na broń szczególnie niebezpieczną w postaci samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2 ustawy o broni i amunicji.

Zgodzić się należy z organem, iż wykładnia przepisów ustawy o broni i amunicji winna zmierzać w kierunku zawężającym, a nie rozszerzającym. Celem ustawodawcy nie było bowiem otwarcie dla osób fizycznych, w tym kolekcjonerów, dostępu do broni szczególnie niebezpiecznej. Tym samym należy przyjąć, że broń niebezpieczna, bez względu na kaliber, nie może być wydawana, z tym, że ograniczenie to nie dotyczy przedsiębiorców i jednostek organizacyjnych, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby zadań wynikających z planu ochrony; przedsiębiorców którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji oraz organizatorów kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony.

Skarżący jest osobą fizyczną (nie jest przedsiębiorcą, jednostką organizacyjną w zakresie usług ochrony, którym to podmiotom broń jest niezbędna do organizowania kursów i kształcenia w zawodzie pracownika ochrony), a zatem jest wyłączony podmiotowo z możliwości przyznania mu prawa na posiadanie broni, o której mowa w art. 10 ust. 5 pkt 1 w zw. z art. 10 ust. 1, to jest na broń szczególnie niebezpieczną.

W ocenie Sądu wykładnia art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 5 ustawy wyłącza “broń szczególnie niebezpieczną” spod ogólnych zasad przyznawania prawa posiadania broni. Przesądza, że broni szczególnie niebezpiecznej nie mogą posiadać osoby fizyczne.

Reasumując, w rozpoznawanej sprawie skarżący nie spełnia wymogu przyznania mu prawa na wszystkie rodzaje broni, tj. na broń szczególnie niebezpieczną, o której mowa w art. 10 ust. 5 pkt 1-4 ustawy. Dlatego też za trafną Sąd uznał wykładnię dokonaną przez organ w tym zakresie.