71 lat temu na karę śmierci skazana została Danuta Siedzikówna, ps. Inka

• Autor: Andrzej Turczyn
• 3 sierpnia 2017
• komentarze 2

71 lat temu, 3 sierpnia 1946 r., po ciężkim śledztwie skazana została na karę śmierci przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku niespełna 18-letnia Danuta Siedzikówna, ps. Inka, sanitariuszka 5. Wileńskiej Brygady AK. Wyrok wykonano 28 sierpnia 1946 r.

Piotr Szubarczyk z IPN w Gdańsku, oceniając proces “Inki”, pisał: “Wyrok śmierci na sanitariuszkę był komunistyczną zbrodnią sądową, zarazem aktem zemsty i bezradności gdańskiego UB (od którego realnie zależał wyrok) wobec niemożności rozbicia oddziałów mjr. +Łupaszki+. Szwadron +Żelaznego+, w którym służyła +Inka+, był szczególnie znienawidzony przez gdański WUBP z powodu licznych, udanych akcji na placówki UB, m.in. brawurowy rajd przez powiaty starogardzki i kościerski 19 maja 1946 r., podczas którego opanowano kilka posterunków milicji i placówek UB, likwidując sowieckiego doradcę PUBP w Kościerzynie, kilku funkcjonariuszy UB i ich konfidenta”.

Danuta Siedzikówna urodziła się 3 września 1928 r. w Guszczewinie koło Narewki, na skraju Puszczy Białowieskiej. Wychowała się w rodzinie o tradycjach patriotycznych. Ojciec Wacław Siedzik, jako student Politechniki w Petersburgu, w 1913 r. został zesłany na Sybir za uczestnictwo w polskiej organizacji niepodległościowej. Kilkadziesiąt lat później w lutym 1940 r. został aresztowany przez NKWD i zesłany do katorżniczej pracy w kopalni złota w rejonie Nowosybirska. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski pomimo wycieńczenia przedostał się do armii tworzonej przez gen. Władysława Andersa. Zmarł w 1943 r. Pochowany został na cmentarzu polskim w Teheranie. Matka “Inki” Eugenia współpracowała z Armią Krajową. W listopadzie 1942 r. aresztowało ją Gestapo. We wrześniu 1943 r., po ciężkim śledztwie, w czasie którego była torturowana, Niemcy zamordowali ją w lesie pod Białymstokiem.

Po śmierci matki, mając zaledwie 15 lat, Danuta razem z siostrą Wiesławą złożyła w grudniu 1943 r. przysięgę i wstąpiła do AK. Następnie odbyła szkolenie sanitarne. Po wkroczeniu Armii Czerwonej w 1944 r. podjęła pracę kancelistki w nadleśnictwie Hajnówka.

W czerwcu 1945 r. wraz z innymi pracownikami nadleśnictwa została aresztowana przez grupę NKWD-UB za współpracę z antykomunistycznym podziemiem. Z konwoju uwolnił ją patrol wileńskiej AK Stanisława Wołoncieja, “Konusa”, podkomendnego mjr. Zygmunta Szendzielarza, “Łupaszki”. W oddziale “Konusa”, a potem w szwadronach por. Jana Mazura, “Piasta”, i por. Mariana Plucińskiego, “Mścisława”, pełniła funkcję sanitariuszki. Przez krótki czas jej przełożonym był por. Leon Beynar, “Nowina”, zastępca mjr. “Łupaszki”, znany później jako historyk i publicysta Paweł Jasienica.

Na przełomie 1945 i 1946 r., zaopatrzona w dokumenty na nazwisko Danuta Obuchowicz, podjęła pracę w nadleśnictwie Miłomłyn w pow. Ostróda. Wczesną wiosną 1946 r. nawiązała kontakt z ppor. Zdzisławem Badochą, “Żelaznym”, dowódcą jednego ze szwadronów “Łupaszki”. Do lipca 1946 r. służyła w tym szwadronie jako łączniczka i sanitariuszka, uczestnicząc w akcjach przeciwko NKWD i UB. W czerwcu 1946 r. została wysłana do Gdańska po zaopatrzenie medyczne dla szwadronu. 20 lipca 1946 r. została aresztowana przez funkcjonariuszy UB i osadzona w więzieniu w Gdańsku.

Po ciężkim śledztwie 3 sierpnia 1946 r. skazana została na karę śmierci przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku.

W akcie oskarżenia znalazły się zarzuty udziału w związku zbrojnym, mającym na celu obalenie siłą władzy ludowej oraz mordowania milicjantów i żołnierzy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Zarzucono jej m.in. nakłanianie do rozstrzelania dwóch funkcjonariuszy UB podczas akcji szwadronu “Żelaznego” w Tulicach pod Sztumem. Zdaniem dr. hab. Piotra Niwińskiego z Uniwersytetu Gdańskiego, autora życiorysu “Inki” w słowniku biograficznym “Konspiracja i opór społeczny w Polsce”: “Siedzikówna była cichą, trzymającą się z tyłu dziewczyną, sanitariuszką. Jak można było oskarżyć ją o wydawanie poleceń zabijania żołnierzy? Zachowały się relacje funkcjonariuszy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW) i milicjantów, których ona opatrywała po potyczkach z partyzantami AK”.

W grypsie przesłanym z więzienia Siedzikówna napisała: “Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba”. Zdanie to – według historyków – nie tylko odnosi się do przebiegu śledztwa, lecz także do odmowy podpisania przez “Inkę” prośby o ułaskawienie. Prośbę taką do prezydenta Bolesława Bieruta skierował za nią jej obrońca. Bierut nie skorzystał z prawa łaski.

Prokurator Wacław Krzyżanowski, który dla 17-letniej dziewczyny zażądał kary śmierci, był oskarżany przez Instytut Pamięci Narodowej o udział w zbrodniach komunistycznych, został jednak uniewinniony przez sąd.

Danutę Siedzikównę zabił 28 sierpnia 1946 r. o godz. 6.15 strzałem w głowę dowódca plutonu egzekucyjnego z KBW. Wcześniejsza egzekucja z udziałem żołnierzy nie udała się. Żaden nie chciał zabić “Inki”, choć strzelali z odległości trzech kroków.

Według relacji obecnego w czasie egzekucji księdza Mariana Prusaka “Inka” krzyknęła przed śmiercią: “Niech żyje Polska”.

Wraz z “Inką” śmierć poniósł ppor. Feliks Selmanowicz, “Zagończyk”, zastępca dowódcy plutonu 5. Wileńskiej Brygady AK mjr. “Łupaszki”. Miejsce pochowania Danuty Siedzikówny przez kilkadziesiąt lat pozostawało nieznane.

W 2014 r. zespół IPN podczas prac na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku, pod kierownictwem prof. Krzysztofa Szwagrzyka, odnalazł i ekshumował szczątki młodej kobiety z przestrzeloną czaszką. 1 marca 2015 r., w Narodowym Dniu Pamięci Żołnierzy Wyklętych, IPN ogłosił, że badania genetyczne potwierdziły, iż są to szczątki Danuty Siedzikówny, “Inki”. Potwierdzono też, że szczątki pochowanego w pobliżu mężczyzny należą do Feliksa Selmanowicza.(PAP)

Tej bohaterce poświęcona jest strona przygotowana przez IPN www.inka.ipn.gov.pl. Odwiedzajcie, znajdziecie tam jej historię.

Komunistyczni zwyrodniali kaci, przebrani dla niepoznaki za sędziów, skazali „Inkę” dwukrotnie na „karę śmierci, utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek mienia na rzecz Skarbu Państwa” za:

– przynależność do organizacji, „która miała na celu usunięcie przemocą ustanowionych organów władzy zwierzchniej narodu i zmianę przemocą istniejącego demokratycznego ustroju państwa polskiego, przy czym udział jej przejawiał się w uczestniczeniu wraz z bandą w charakterze sanitariuszki w akcjach”;

– za to, że jako członek oddziału „dopuszczała się wielokrotnie zamachów na funkcjonariuszy UB i MO, SOK i żołnierzy Armii Czerwonej, członków organizacji politycznej”;

– za nielegalne posiadanie broni otrzymała 15 lat więzienia;

Dzisiaj czcimy ją jako bohatera, a posiadanie przez Inkę broni tylko nieskończony dureń nazwałby dzisiaj nielegalnym. Nielegalne było tylko z tego powodu, że jakieś czerwone sk…y takie prawo ustawiły w okupowanej Polsce.

Prawo, prawo, prawo. My dzisiaj w Polsce mamy system prawny wprost pochodzący od przepisów na podstawie których skazano Inkę. Niestety, ale to prawda. Dekret zwany małym kodeksem karnym, na podstawie którego skazywano polskich bohaterów, był częścią obowiązującego z PRL systemu prawa aż do końca 1969 roku. Uchylony przez przepisy wprowadzające kodeks karny z 1969 roku, a ten uchylony przez przepisy wprowadzające obwiązujący dzisiaj kodeks karny z 1997 roku.

W dzisiejszej Polsce nikt nie stworzył prawa bez nawiązania do tych zbrodniczych komunistycznych dekretów. Mamy ciągłość z komunistycznym prawem. Niestety z tego chyba powodu, ciągłość mamy też w rozumach prawników, którzy to prawo stosują.

Nielegalne posiadanie broni, zagrożone w Polsce jest karą do 8 lat pozbawienia wolności i jak pisałem kiedyś jest to kara drakońsko surowa, oddająca postsowieckie podejście do zjawiska posiadania broni w Polsce. Im bardziej surowo władza karze odstępstwa od reglamentowanej sfery życia społecznego, tym bardziej jest wiadome, że to zjawisko przez władzę nie jest akceptowane. Szerzej we wpisie Nielegalne posiadanie broni lub amunicji, ujęcie historyczne. Prawo karne z komunistycznych i postkomunistycznych państwach było jest i pewnie będzie wykorzystywane do inżynierii społecznej. Polska jest postkomunistyczna.