Merytoryczne streszczenie treści skargi Republiki Czeskiej przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie
- Autor: Andrzej Turczyn
- 24 sierpnia 2017
- komentarzy 10
Przedstawiam przełożone na język polski zasadnicze powody skargi Republiki Czeskiej na unijną dyrektywę i o broni. Skarga została złożona 9 sierpnia 2017 r., zgodnie ze stanowczą zapowiedzią ministra spraw wewnętrznych Czech. Lektura pouczająca, dająca nadzieję. Moim zdaniem nie ma niczego co merytorycznie tej skardze można zarzucić. Moim zdaniem powody nieuwzględnienia skargi mogą być wyłącznie ideologiczne. Niestety tego należy się spodziewać w Europie pełnej lewicowych antywartości.
Skarga, zaangażowanie Czechów w sprawę dyrektywy, to zasługa ministra spraw wewnętrznych Milana Chovanec. Tak wygląda pan minister urzędowo, a poniżej zdjęcie tego samego ministra prywatnie.
Fajnie by było mieć takiego ministra… niestety póki co to tylko marzenie.
Dokument z języka czeskiego przełożony za pieniądze, które otrzymuje Fundacja Trybun.org.pl
MERYTORYCZNE STRESZCZENIE TREŚCI SKARGI REPUBLIKI CZESKIEJ PRZECIWKO PARLAMENTOWI EUROPEJSKIEMU I RADZIE
1) Republika Czeska składa skargę przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie o uznanie nieważności dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/853 z dnia 17 maja 2017 r., zmieniającej dyrektywę Rady 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni.
2) Republika Czeska składa jednocześnie ze skargą wiosek, którego przedmiotem jest odroczenie wdrożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/853 z dnia 17 maja 2017 r., zmieniającej dyrektywę Rady 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni.
* * *
I PRZEDMIOT SKARGI I STRESZCZENIE POWODÓW SKARGI
Republika Czeska domaga się uchylenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/853 z dnia 17 maja 2017 r., zmieniającej dyrektywę Rady 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (dalej tylko „zaskarżana dyrektywa”), za pośrednictwem skargi na nieważność zgodnie z art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej tylko „TFUE”).
W tym celu Republika Czeska podaje łącznie cztery powody skargi.
- Republika Czeska wnioskuje o uchylenie zaskarżanej dyrektywy, ponieważ unijny prawodawca, przyjmując ją, naruszył zasadę powierzania kompetencji. Zaskarżana dyrektywa została przyjęta na podstawie art. 114 TFUE, mimo że nie realizuje celu usunięcia przeszkód rynku wewnętrznego, lecz wyłącznie cel zapobiegania działalności przestępczej i terroryzmowi. Unijny prawodawca nie ma jednak kompetencji do przyjmowania środków harmonizujących w tej dziedzinie.
- Ponadto według Republiki Czeskiej zaskarżaną dyrektywę należy uchylić z powodu naruszenia zasady proporcjonalności. Unijny prawodawca w ogóle nie zajmował się bowiem kwestią proporcjonalności przyjmowanych środków i świadomie nie zapewnił sobie wystarczającej ilości informacji, aby dokonać poinformowanej oceny dotrzymania tej zasady. Brak takiej oceny prowadził następnie do tego, że unijny prawodawca przyjął środki, które są w sposób oczywisty niewspółmierne w stosunku do wyznaczonych celów.
- Trzeci powód skargi uzasadniający uchylenie zaskarżanej dyrektywy polega na naruszeniu zasady pewności prawa. Wiele postanowień zaskarżanej dyrektywy nie jest dostatecznie jasnych i precyzyjnych, aby umożliwiać zainteresowanym podmiotom rozpoznanie ich praw i obowiązków.
- Czwarty powód skargi Republiki Czeskiej odnosi się wyłącznie do art. 1 punktu 6) zaskarżanej dyrektywy w zakresie, w jakim dodaje art. 6 ust. 6 drugi akapit do dyrektywy 91/477/EWG, a polega na twierdzeniu, że została naruszona zasada zakazu dyskryminacji. Wyjątek zawarty w niniejszym postanowieniu wywołuje wprawdzie wrażenie pozornie neutralnego działania, jednak w rzeczywistości jest „szyty na miarę” tylko dla Szwajcarii, a warunki do jego zastosowania nie mają żadnego obiektywnego uzasadnienia ze względu na cele zaskarżanej dyrektywy.
Republika Czeska w pierwszej kolejności wnioskuje do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, aby uchylił zaskarżaną dyrektywę jako całość. Tylko wtedy, gdyby Trybunał Sprawiedliwości doszedł do wniosku, że na podstawie podanych wyżej powodów skargi nie można uchylić dyrektywy jako całości, Republika Czeska domaga się uchylenia tylko niektórych problematycznych postanowień dyrektywy.
* * *
II PODSUMOWANIE SPOSOBU PRZYJMOWANIA DYREKTYWY
Część wstępna skargi Republiki Czeskiej jest poświęcona dokładnemu opisowi problematycznych aspektów procesu przyjmowania zaskarżanej dyrektywy. Celem tej części skargi jest przede wszystkim zilustrowanie, że projekt zaskarżanej dyrektywy nie został wystarczająco dokładnie przygotowany ani omówiony, a zmiany wprowadzane zaskarżaną dyrektywą budziły znaczne kontrowersje już w trakcie jej przyjmowania.
W związku z tym Republika Czeska wskazuje w pierwszej kolejności na fakt, że projekt zaskarżanej dyrektywy został przyjęty w reakcji na ataki terrorystyczne w Paryżu 13 listopada 2015 r., zaledwie trzy dni robocze po tych atakach. W projekcie dyrektywy nie uwzględniono ponadto oceny oddziaływania, mimo że antycypował radykalną zmianę dotychczasowego trybu nabywania i posiadania broni w UE z potencjałem ingerencji w prawa własności milionów obywateli UE i wpływu na bezpieczeństwo w państwach członkowskich.
Republika Czeska podkreśla następnie kontrowersyjność proponowanej regulacji prawnej i wskazuje na fakt, że pierwotna postać projektu Komisji została poddana zdecydowanej krytyce zarówno na gruncie Parlamentu Europejskiego, jak i przy omawianiu w ramach grup roboczych Rady. Chociaż udało się usunąć niektóre problematyczne punkty w trakcie procesu legislacyjnego, zdecydowanie nie dotyczyło to wszystkich problematycznych postanowień.
III. MERYTORYCZNE STRESZCZENIE POSZCZEGÓLNYCH POWODÓW SKARGI
PIERWSZY POWÓD SKARGI: NARUSZENIE ZASADY POWIERZANIA KOMPETENCJI
Jako pierwszy powód skargi w sprawie uchylenia zaskarżanej dyrektywy Republika Czeska podaje naruszenie zasady powierzania kompetencji w następstwie wyboru nieprawidłowej podstawy prawnej do przyjęcia zaskarżanej dyrektywy.
Republika Czeska na poparcie tego powodu skargi korzysta z przyjętego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z którym wybór podstawy prawnej każdego aktu prawa unijnego musi być oparty na obiektywnych faktach, do których należy przede wszystkim cel i treść danego aktu, przy czym „jeśli analiza aktu Wspólnoty wykaże, że realizuje podwójny cel lub że ma dwa składniki i jeden z tych celów lub jeden z tych składników można uznać za główny lub przeważający, podczas gdy drugi cel lub składnik jest tylko poboczny, akt musi być oparty na jednej podstawie prawnej, a mianowicie na tej, która jest wymagana przez główny lub przeważający cel lub składnik”. W związku z tym Republika Czeska przytacza dalej przykłady aktów prawa unijnego, które Trybunał Sprawiedliwości w przeszłości unieważnił, ponieważ były, tak samo jak zaskarżana dyrektywy, oparte na art. 114 TFUE (ewent. jego analogii w ówczesnym prawie pierwotnym), mimo że pierwotnie realizowały odrębne cele.2
Według Republiki Czeskiej kwestią zasadniczą jest to, że zaskarżana dyrektywa nie jest uzasadniona istniejącymi lub grożącymi przeszkodami funkcjonowania rynku wewnętrznego 3, lecz wyłącznie potrzebą zapewnienia wyższego poziomu bezpieczeństwa publicznego w związku z groźbą terroryzmu i innej działalności przestępczej. Uzasadnienie zaskarżanej dyrektywy ani opis jej powodów nie zawierają bowiem stwierdzenia żadnych poważnych istniejących lub grożących różnic w regulacjach między państwami członkowskimi, które stanowiłyby obecnie przeszkody na rynku wewnętrznym. Z powyższego wynika, że chociaż zaskarżana dyrektywa została przyjęta na podstawie art. 114 TFUE, jej rzeczywistym celem jest harmonizacja przepisów państw członkowskich w dziedzinie zapobiegania działalności przestępczej i terroryzmowi. Do przyjęcia takich działań unijny prawodawca nie ma jednak kompetencji, ponieważ harmonizację w tej dziedzinie jednoznacznie wyklucza art. 84 TFUE. Podejście to odpowiada temu, że zgodnie z art. 4 ust. 2 TFUE państwa członkowskie ponoszą wyłączną odpowiedzialność za zapewnienie narodowego bezpieczeństwa na swoim terytorium, a mianowicie muszą mieć możliwość zapewnienia przestrzegania na swoim terytorium porządku publicznego.
DRUGI POWÓD SKARGI: NARUSZENIE ZASADY PROPORCJONALNOŚCI
Drugi powód skargi Republiki Czeskiej polega na twierdzeniu, że zaskarżana dyrektywa jest w ostrej sprzeczności z zasadą proporcjonalności. Zasada ta wymaga, aby akty organów unijnych były w stanie osiągnąć cele wytyczone przez daną regulacje prawną i nie przekraczały granicy tego, co jest odpowiednie i niezbędne do ich osiągnięcia. Jeśli możliwy jest wybór między kilkoma współmiernymi działaniami, zasada proporcjonalności wymaga przyjęcia najmniej ograniczającego działania, przy czym spowodowane niekorzystne wpływy nie mogą być niewspółmierne do realizowanych celów.4
Republika Czeska upatruje naruszenia zasady proporcjonalności w dwóch aspektach:
- Unijny prawodawca w ogóle nie zajmował się kwestią proporcjonalności i świadomie nie zapewnił sobie wystarczającej ilości informacji, aby móc dokonać poinformowanej oceny dotrzymania tej zasady.
- Opisany wyżej brak oceny proporcjonalności prowadził następnie do tego, że unijny prawodawca przyjął regulację, która jest w sposób oczywisty niewspółmierna w stosunku do celów wyznaczonych przez dyrektywę.
UNIJNY PRAWODAWCA NIE ZAJMOWAŁ SIĘ KWESTIĄ WSPÓŁMIERNOŚCI PRZYJMOWANYCH ŚRODKÓW
Istotą tego powodu skargi jest twierdzenie, że unijny prawodawca przyjął zaskarżaną dyrektywę, chociaż w sposób oczywisty nie dysponował wystarczającą ilością informacji o możliwym oddziaływaniu przyjmowanych środków. Unijny prawodawca nie mógł zatem, według Republiki Czeskiej, wypełnić swojego obowiązku w zakresie dokładnego zbadania zgodności przyjmowanych środków z zasadą proporcjonalności.
Mimo że orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości na poziomie ogólnym uznaje szeroką swobodę unijnego prawodawcy przy wyborze środków do osiągnięcia zamierzonego celu, w żadnym przypadku, według Republiki Czeskiej, nie zwalnia go z obowiązku przeprowadzenia kompleksowej oceny ekonomicznych, politycznych i społecznych aspektów danej problematyki oraz wybrania takiego rozwiązania, które jest przydatne, niezbędne i współmierne do realizowanych celów (czyli obowiązku dokonania wyboru na podstawie zebranych informacji).5 Powyższe Republika Czeska dokumentuje m.in. tym, że Trybunał Sprawiedliwości uchylił już postanowienia wtórnego aktu prawnego m.in. dlatego, że unijny prawodawca, przyjmując go, w ogóle nie zajmował się jego współmiernością.6
Republika Czeska wskazuje w skardze na fakt, że także w przypadku zaskarżanej dyrektywy unijny prawodawca całkowicie zrezygnował z oceny proporcjonalności przyjmowanych środków. Uzasadnienie zaskarżanej dyrektywy ani odpowiednie fragmenty opisu jej powodów nie zawierają bowiem żadnej konkretnej uwagi o współmierności niektórych postanowień zaskarżanej dyrektywy, najbardziej zasadniczych z punktu widzenia oddziaływania i najbardziej problematycznych z punktu widzenia proporcjonalności (np. zakaz niektórych półautomatycznych broni, faktyczny zakaz posiadania niektórych magazynków czy sprecyzowanie regulacji w zakresie replik broni historycznych).
Republika Czeska jest ponadto przekonana, że podstawowym warunkiem do podjęcia poinformowanej decyzji jest dokonanie oceny oddziaływania zaskarżonej regulacji prawnej. Jeśli ustawodawca nie ma wystarczającej ilości istotnych informacji o skali oddziaływania przyjmowanej regulacji na prawa i obowiązki osób, może tylko z trudem wypełnić swój obowiązek dotyczący przyjęcia rozwiązania, które nie tylko może osiągnąć planowane cele, ale także jest niezbędne i współmierne.
W przypadku zaskarżanej decyzji żadna ocena oddziaływania nie została jednak przeprowadzona, mimo że odziaływanie zaskarżanej decyzji w państwach członkowskich będzie absolutnie zasadnicze, nawet w sferze praw podstawowych osób (prawo posiadania majątku).
W opinii Republiki Czeskiej z powyższego wynika, że unijny prawodawca całkowicie zrezygnował ze swojego obowiązku zapewnienia sobie wystarczających informacji do oceny współmierności poszczególnych środków i tej oceny w rzeczywistości w ogóle nie dokonał.
UNIJNY PRAWODAWCA PRZYJĄŁ JAWNIE NIEWSPÓŁMIERNE ŚRODKI W CELU PODNIESIENIA POZIOMU BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO
W ramach niniejszego powodu skargi Republika Czeska twierdzi i dowodzi, że działania wprowadzone zaskarżaną dyrektywą nie są odpowiednie do osiągnięcia wyznaczonego celu, jakim jest zwiększenie bezpieczeństwa publicznego. Tego celu, w opinii Republiki Czeskiej, nie można bowiem skutecznie osiągnąć poprzez ograniczenie możliwości legalnego posiadania broni.
Jeśli chodzi o zakaz posiadania niektórych broni półautomatycznych, Republika Czeska zwraca uwagę w swojej skardze, że na obszarze UE działalność przestępcza popełniana z użyciem legalnie posiadanej broni półautomatycznej tego rodzaju odgrywa całkiem marginalną rolę. Zakaz legalnego nabywania i posiadania tej broni może tylko z trudem zapobiec atakom terrorystycznym podobnym do tych, jakie przeprowadzono na obszarze UE w ostatnich latach i jakie stały się impulsem do przyjęcia zaskarżanej dyrektywy.
Zaskarżana dyrektywa zajmuje się następnie doprecyzowaniem regulacji w zakresie niektórych rodzajów broni, w przypadku których ryzyko nadużycia w ramach działalności przestępczej czy terroryzmu jest praktycznie zerowe. Zaskarżana dyrektywa wprowadza np. obowiązek zgłaszania nieodwracalnie uszkodzonej broni7 lub replik historycznych. Ograniczenia te w całkiem niewspółmierny sposób wpłyną m.in. na kolekcjonerów broni historycznej, uczestników rekonstrukcji historycznych bitew lub wreszcie na osoby, które mają nieodwracalnie uszkodzoną broń umieszczoną jako dekoracja na ścianie. Tym samym ograniczenia te, według Republiki Czeskiej, nie mogą przyczynić się do osiągnięcia wyższego poziomu bezpieczeństwa.
Przeciwnie, realnym zagrożeniem dla bezpieczeństwa publicznego jest możliwe przejście posiadanych dotychczas legalnie broni do sfery nielegalnej właśnie w następstwie ich zakazania lub innego sprecyzowania ich regulacji. Twierdzenie to Republika Czeska uzasadnia zarówno własnymi doświadczeniami historycznymi, jak i podobnymi doświadczeniami z Belgii, Francji czy Szwecji.
Ponadto, według Republiki Czeskiej, nie zostały przyjęte środki niezbędne do osiągnięcia wyznaczonego celu. Można mianowicie dowieść, że istnieją zasadniczo mniej ograniczające środki, którymi cele w zakresie zwiększenia bezpieczeństwa publicznego można osiągnąć dużo lepiej, niż poprzez ingerowanie w prawa niesprawiających problemów posiadaczy broni, w przypadku których ryzyko popełnienia przestępstwa jest minimalne lub nie istnieje. Do takich działań można zaliczyć np. konsekwentną walkę przeciwko nielegalnemu posiadaniu broni, wzmocnienie współpracy przy ściganiu poważnych przestępstw, poprawę wymiany informacji między państwami członkowskimi itp.
Republika Czeska jest również przekonana, że przyjęte środki są niezgodne także z zasadą proporcjonalności w węższym sensie, ponieważ nie może być wątpliwości co do tego, że nowo wprowadzane środki będą mieć wyraźny wpływ na dużą liczbę posiadaczy broni niesprawiających problemów. Skala tego wpływu wykracza zatem poza normę nie tylko poprzez swoją intensywność, ale też liczbę osób objętych regulacją.
Ze względu na powyższe Republika Czeska uważa, że wprowadzone środki są niewspółmierne ze względu na cel, jakim jest zwiększenie bezpieczeństwa publicznego.
W CELU USUNIĘCIA PRZESZKÓD NA RYNKU WEWNĘTRZNYM
Republika Czeska jest także przekonana, że zaskarżana dyrektywa nie może faktycznie spełnić nawet celu usunięcia przeszkód rynku wewnętrznego, ponieważ wprowadza wiele niejasnych i praktycznie niedających się zastosować reguł.
W związku z tym problematyczny jest przede wszystkim nowy zakaz broni półautomatycznej, do której jest aktualnie włożony określony ponadlimitowy magazynek (kategoria A7 według zaskarżanej dyrektywy). Zaskarżana dyrektywa uznaje bowiem tę samą broń z tym samym magazynkiem raz za broń zabronioną kategorii A (jeśli jest do niej włożony ponadlimitowy magazynek), a innym razem za dozwoloną broń kategorii B (jeśli ponadlimitowy magazynek nie jest do niej włożony). Zmiana kategorii broni może w ten sposób przebiegać w praktyce w ciągu sekund, ponieważ mniej więcej tak długo trwa wymiana magazynka. Unijny prawodawca w kwestii kategoryzacji broni wyklucza ponadto, aby opierać się tylko na możliwości włożenia ponadlimitowego magazynka do danej broni (punkt 23 uzasadnienia zaskarżanej dyrektywy). Z drugiej strony jednak samo posiadanie danego magazynka (a zatem możliwość jego włożenia) ma być sankcjonowane utratą pozwolenia na nabywanie i posiadanie broni.
Podobnie niejasne jest także podejście unijnego prawodawcy do broni półautomatycznych pierwotnie przeznaczonych do strzelania z ramienia, które mogą być, nie tracąc funkcjonalności, za pomocą składanej lub teleskopowej kolby skrócone do długości poniżej 60 cm. Tę broń zaskarżana dyrektywa zalicza do zabronionej kategorii A8. Jest jednak niejasne, w jaki sposób broń ta ma być identyfikowana, ponieważ prawie wszystkie rodzaje broni wyposażone w składaną lub teleskopowa kolbę nie tracą funkcjonalności w wyniku użycia tej kolby, właśnie z tego powodu, że są zawsze przeznaczone zarówno do strzelania z ramienia, jak i w stanie złożonym do strzelania z biodra, z pojazdu lub z „wolnej ręki”. W przypadku tej broni nie istnieje żaden sposób zidentyfikowania ich „pierwotnego przeznaczenia”. Ponadto nie jest jasne, w jaki sposób długość tej broni ma być określona, np. czy mają być brane pod uwagę również urządzenia wylotowe (kompensator, tłumik, hamulec wylotowy) czy różne nasadki (na przykład wydłużające wkładki do kolb).
Podane wyżej postanowienia zaskarżanej dyrektywy są zatem niejasne i otwierają pole do wielu różnych interpretacji, przy czym wszystkie te interpretacje wydają się bardzo trudne do zastosowania w praktyce. Dlatego można oczekiwać, że państwa członkowskie podejdą do interpretacji i następnie wdrożenia tych postanowień całkowicie odrębnie. Postanowienia te nie mogą zatem przyczynić się do harmonizacji warunków nabywania i posiadania broni na rynku wewnętrznym.
Dodatkowo niemożność osiągnięcia celu, jakim jest usunięcie przeszkód rynku wewnętrznego podkreśla fakt, że w stosunku do najbardziej zasadniczego środka wprowadzanego przez zaskarżaną dyrektywę (czyli przesunięcia niektórych broni do zabronionej kategorii) art. 7 ust. 4a dyrektywy 91/477/EWG w brzmieniu zaskarżanej dyrektywy umożliwia państwom członkowskim wybranie odrębnego podejścia do dotychczasowych posiadaczy tej broni. W praktyce oznacza to, że w niektórych państwach członkowskich nadal będzie duża liczba uprawnionych posiadaczy tej broni, podczas gdy w innych państwach członkowskich posiadanie tej broni będzie całkowicie zabronione. Podany stan jest w bezpośredniej sprzeczności z celem usunięcia przeszkód rynku wewnętrznego, ponieważ właściwie tworzy nowe przeszkody.
Ze względu na powyższe Republika Czeska uważa, że środki wprowadzone przez zaskarżaną dyrektywę są niewspółmierne ze względu na cel, jakim jest usunięcie przeszkód na rynku wewnętrznym.
TRZECI POWÓD SKARGI: NARUSZENIE ZASADY PEWNOŚCI PRAWNEJ
Trzeci powód skargi polega na naruszeniu zasad pewności prawnej. Wiele postanowień zaskarżanej dyrektywy nie jest bowiem dostatecznie jasnych i precyzyjnych, aby umożliwić zainteresowanym podmiotom jednoznaczne rozpoznanie ich praw i obowiązków.
W związku z tym Republika Czeska odwołuje się do zasady pewności prawnej, która według orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości wymaga, aby każda regulacja prawna była jasna i precyzyjna, co umożliwi zainteresowanym podmiotom jednoznaczne rozpoznanie swoich praw i obowiązków.8
Jak już wspomniano powyżej, zaskarżana dyrektywa wprowadza wiele niejasnych reguł, które oprócz niemożności osiągnięcia planowanego celu usunięcia przeszkód rynku wewnętrznego dodatkowo nie spełniają nawet podanych wyżej wymogów dotyczących jasności i precyzyjności regulacji prawnej. Środki te są bowiem w sprzeczności z zasadą pewności prawnej.
CZWARTY POWÓD SKARGI: NARUSZENIE ZASADY ZAKAZU DYSKRYMINACJI
Ostatni powód skargi dotyczy wyjątku zawartego w art. 6 ust. 6 drugim akapicie dyrektywy 91/477/EWG w brzmieniu zaskarżanej dyrektywy, który, mimo że wywołuje wrażenie pozornie neutralnego środka, w rzeczywistości jest „szyty na miarę” tylko Szwajcarii, a warunki jej aplikacji są pozbawione jakiegokolwiek uzasadnienia ze względu na cele zaskarżanej dyrektywy. Republika Czeska jest przekonana, że ten wyjątek, przynajmniej w swojej obecnej postaci, stanowi postanowienie dyskryminacyjne, które musi być uchylone.
Zasada zakazu dyskryminacji wymaga, aby porównywalnych sytuacji nie traktowano odrębnie, a odrębnych sytuacji tak samo, o ile taka odrębność nie jest obiektywnie uzasadniona.9 Także pozornie neutralne działanie, kryterium czy praktyka, na których podstawie dochodzi do uprzywilejowania lub gorszego traktowania określonego podmiotu w stosunku do innych, może stanowić dyskryminację.10 Różne traktowanie może być przy tym uzasadnione tylko wtedy, gdy umożliwia lepsze osiągnięcie celów danej regulacji prawnej.11
Art. 6 ustęp 6 drugi akapit dyrektywy 91/477/EWG w brzmieniu zaskarżanej dyrektywy umożliwia państwom członkowskim, które mają system wojskowy oparty na obowiązkowej służbie wojskowej i które przez ponad 50 lat stosują system przenoszenia broni wojskowej na osoby odchodzące z wojska, zezwalanie tym osobom, jak również strzelcom sportowym, na pozostawienie sobie broni zaliczanej do kategorii A6, jeśli ta broń automatyczna zostanie przerobiona na broń półautomatyczną i po spełnieniu określonych innych warunków.
Wyjątek, który ogólnie umożliwia, aby państwa członkowskie pozostawiły osobom odchodzącym z wojska, jak również strzelcom sportowym, określone w nowej regulacji zakazane rodzaje broni, można ze względu na cele zaskarżanej dyrektywy usprawiedliwić. W związku z tym można wskazać np. na to, że osoby te przeszły przez odpowiednie szkolenie, państwo jest z reguły dobrze poinformowane o ich zdrowiu fizycznym i psychicznym, a pozostawioną broń będę wykorzystywać wyłącznie do prawowitego celu (strzelectwo sportowe). W przypadku tych osób można zatem oczekiwać, że będą ogólnie stanowić mniejsze ryzyko ze względu na cele zaskarżanej dyrektywy. Problemem nie jest tym samym wyjątek jako taki, lecz warunki, które unijny prawodawca wyznaczył do jego aplikacji.
Wyjątek zawarty w art. 6 ust. 6 drugim akapicie dyrektywy 91/477/EWG w brzmieniu zaskarżanej dyrektywy został zatem celowo skonstruowany tak, aby jego wymogi spełnił tylko szwajcarski system pozostawiania broni wojskowej przy zakończeniu służby wojskowej. Wyjątek niniejszy został ujęty w zaskarżanej dyrektywie wyłącznie z inspiracji Szwajcarii. Warunku trwania danego systemu co najmniej 50 lat, tak samo jak warunku, że musi chodzić wyłącznie o broń kategorii A6, nie można uzasadnić ze względu na żaden z celów zaskarżanej dyrektywy.
Sposób, w jaki dany wyjątek jest skonstruowany, wyklucza zatem jego zastosowanie w innych państwach członkowskich, gdyby nawet były w sposób uprawniony zainteresowane takim trybem w stosunku do swoich systemów służby wojskowej, jednak z historycznych powodów nie mogą spełnić warunku trwania przez 50 lat. Dane postanowienie zaskarżanej dyrektywy wprowadza zatem odrębne traktowanie państw (w ten sposób w ostatecznym rezultacie właścicieli broni w danych państwach), przy czym tego odrębnego traktowania nie można obiektywnie uzasadnić w świetle przedmiotu i celów zaskarżanej dyrektywy. Państwa te, ewent. posiadacze broni w tych państwach, są przy tym z punktu widzenia celu tego wyjątku w dokładnie takiej samej sytuacji.
Ze względu na powyższe Republika Czeska jest przekonana, że warunku zastosowania opisanego wyżej wyjątku są w sprzeczności z zasadą zakazu dyskryminacji.
* * *
PRZYPISY
1 Por. wyrok z dnia 10 grudnia 2002, British American Tobacco, C-491/01, EU: C: 2002: 741, punkt 94 i cytowane orzecznictwo.
2 Por. wyrok z dnia 5 października 2000, Niemcy vs Parlament i Rada, C-376/98, EU: C: 2000: 544 lub wyrok z dnia 22 października 2013, Komisja i Parlament vs Rada, C-137/12, EU: C: 2013: 675.
3 Por. wyrok z dnia 4 maja 2016, Polska vs Parlament i Rada, C-358/14, EU: C: 2016: 323, punkt 33.
4 Por. wyrok z dnia 4 maja 2016, Philip Morris Brands i inni, C-547/14, EU: C: 2016: 325, punkt 165 i cytowane orzecznictwo.
5 Por. wyrok z dnia 16 grudnia 2008, Arcelor Atlantique i Lorraine i inni, C-127/07, EU: C: 2008: 728, punkt 58.
6 Por. wyrok z dnia 9 listopada 2010, Volker und Markus Schecke a Eifert, C-92/09 a C-93/09, EU: C: 2010: 662, punkty 80 i nast.
7 Czyli broni, która została pozbawiona wartości w sposób zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym nr 2015/2403, którą zgodnie z niniejszym rozporządzeniem należy uważać za nieodwracalnie niedającą się do strzelania.
8 Por. wyrok z dnia 14 kwietnia 2005, Belgia vs Komisja, C-110/03, EU: C: 2005: 223, punkt 30.
9 Por. wyrok z dnia 17 marca 2011, AJD Tuna, C-221/09, EU: C: 2011: 153, punkt 88 i cytowane orzecznictwo.
10 Por. wyrok z dnia 14 marca 2017, Bougnaoui i ADDH, C-188/15, EU: C: 2017: 204, punkt 32.
11 Por. wyrok AJD Tuna, EU: C: 2011: 153, punkt 96.