Przewożenie broni i amunicji środkami transportu publicznego.
- Autor: Andrzej Turczyn
- 10 sierpnia 2015
- komentarzy 27
Przewożenie broni i amunicji środkami transportu publicznego, to rzadkie zjawisko. Warto dla porządku wspomnieć o przepisach to regulujących.
1. Zgodnie z art. 35 ust. 1 Przewożenie broni i amunicji środkami transportu publicznego, z zastrzeżeniem ust. 2, jest dopuszczalne przy zachowaniu niezbędnych środków bezpieczeństwa, pod warunkiem że broń i amunicja są zabezpieczone w sposób uniemożliwiający powstanie zagrożenia życia, zdrowia lub mienia. Ustęp 2 cytowanego przepisu reguluje przewóz w statkach powietrznych. Zgodnie z tym przepisem: Przewożenie broni i amunicji w kabinach pasażerskich statków powietrznych przez osoby inne niż specjalnie do tego upoważnione na podstawie odrębnych przepisów jest zakazane. Przepis jest bardzo ogólny. Z art. 35 ust 1 wynikają ogólne zasady, których konkretyzacja następuje w rozporządzeniu wykonawczym, wydanym w oparciu o art. 35 ust. 3 ustawy o broni i amunicji.
2. Na podstawie art 35 ust. 3 wydane zostało rozporządzenie Ministrów Transportu i Gospodarki Morskiej oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 10 kwietnia 2000 r. Jak wynika z §1 rozporządzenia, dotyczy ono osób posiadających pozwolenie na broń, wydane w oparciu o art. 10 ustawy, jak i podmiotów posiadających świadectwo broni, wydane w oparciu o art. 29 ustawy. Rozporządzenie dotyczy także broni na której posiadanie, nie jest wymagane pozwolenie, tj. przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie nieprzekraczającej 10 mA; ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego; broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885 oraz replik tej broni; broni palnej alarmowej o kalibrze do 6 mm.
Paragraf §2 rozporządzenia, stanowi: 1. W środkach transportu publicznego, służących do przewozu pasażerów, broń przewozi się w stanie rozładowanym, bez amunicji w komorze nabojowej i w magazynkach nabojowych. 2. Broń do ochrony osobistej, ochrony bezpieczeństwa innych osób oraz mienia może być załadowana bez wprowadzonego naboju do komory nabojowej i przewożona w stanie zabezpieczonym.
Na podstawie tego przepisu można wywnioskować, co ustawodawca rozumie pod pojęciem broni załadowanej, o którym mowa choćby w art. 10 ust. 9 ustawy o broni i amunicji (W rozumieniu ustawy noszenie broni oznacza każdy sposób przemieszczania załadowanej broni przez osobę posiadającą broń). Z przepisu wywodzę wniosek, że broń załadowana jest wówczas gdy amunicja znajduje się w magazynku nabojowym wpiętym do broni, także w sytuacji gdy pocisk nie jest wprowadzony do komory nabojowej. W przypadku rewolweru, bronią rozładowaną będzie rewolwer bez nabojów w bębnie nabojowym. Jest to jedyne miejsce w przepisach o broni i amunicji, które reguluje co to znaczy broń załadowana.
Regulacja zasad przewozu amunicji w rozporządzeniu jest ujęta ogólnie. Zgodnie z §3 ust. 1 Amunicję przewozi się środkami transportu publicznego przy zachowaniu niezbędnych wymogów bezpieczeństwa, wykluczających możliwość przypadkowej eksplozji, w ilości uzasadnionej potrzebami osoby przewożącej. Co oznacza ilość uzasadniona potrzebami osoby przewożącej? Katalog okoliczności faktycznych wydaje się nieograniczony. Konkret daje ustęp 2 stanowiąc: Amunicję przewozi się w opakowaniach fabrycznych przeznaczonych do sprzedaży detalicznej lub w pudełkach i pojemnikach, w sposób uniemożliwiający uderzenie w spłonkę naboju.
Paragraf 4 rozporządzenia jest powtórzeniem art. 32 ust 1 ustawy (Broń i amunicję należy przechowywać i nosić w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych.). Paragraf 4 rozporządzenia ma brzmienie: Broń i amunicja w czasie przewozu środkami transportu publicznego powinny być zabezpieczone w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieupoważnionych. Powtórzenie o tyle jest zasadne, że noszenie broni w rozumieniu ustawy oznacza każdy sposób przemieszczania załadowanej broni przez osobę posiadającą broń. Przewożenie broni w stanie rozładowanym nie jest noszeniem i nie stosuje się do niego art. 32 ust 1, a art. 35 i przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustępu 3.
Kolejne paragrafy rozporządzenia dotyczą przewozu broni i amunicji w pasażerskich statkach powietrznych. Przepisy te to jedynie ogólne tezy, które są skonkretyzowane w regulaminach przewoźników.
3. Rozporządzenie wprowadza nakaz donoszenia. Obowiązek ten polega na obowiązku niezwłocznego powiadomienia najbliższej jednostki Policji lub Żandarmerii Wojskowej, po ujawnieniu przewozu broni lub amunicji w sposób zagrażający bezpieczeństwu pasażerów.
4. Wydaje się, że nie ma wątpliwości jak stosować rozporządzenie broni palnej. W jaki zaś sposób zastosować przepisy rozporządzenia do przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie nieprzekraczającej 10 mA czy ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego – zupełnie nie mam pojęcia?
5. Naruszenie zasad przewożenia broni i amunicji środkami transportu publicznego, nie może stanowić podstawy do cofnięcia pozwolenia na broń. Przepisy regulujące zasady cofania pozwoleń na broń, nie sankcjonują naruszenia zasad opisanych w art. 35 ustawy lub przepisów wykonawczych, wydanych na podstawie tego przepisu. Przypominam, że art. 18 ust. 5 pkt 4 odwołuje się jedynie do naruszenia przez osobę posiadającą pozwolenie zasad przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, o których mowa w art. 32.
6. Przewożenie broni lub amunicji środkami transportu publicznego, nie spełniając warunku prawidłowego zabezpieczenia broni i amunicji – niezgodne z przepisami ustawy i rozporządzenia stanowi wykroczenie opisane w art 51 ust 2 pkt 8 ustawy o broni i amunicji. Wykroczeniem jest również przewóz broń i amunicję w kabinie pasażerskiego statku powietrznego, nie będąc osobą do tego upoważnioną na podstawie odrębnych przepisów.
7. Pozostaje do ustalenia czym jest transport publiczny. Moim zdaniem odpowiedzi na to pytanie należy szukać w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym. Publiczny transport zbiorowy to powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej. Transportem będzie transport kołowy, morski, kolejowy, linowy, linowo-terenowy, rzeczny. Przewóz lotniczy jest zaś uregulowany w ustawie z dnia 3 lipca 2002 r. prawo lotnicze.
Dz.U.2000.31.390
2011.11.23 zm. §1 Dz.U.2011.237.1410
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRÓW TRANSPORTU I GOSPODARKI MORSKIEJ ORAZ SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI
z dnia 10 kwietnia 2000 r.
w sprawie przewożenia broni i amunicji środkami transportu publicznego.
(Dz. U. z dnia 21 kwietnia 2000 r.)
Na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. Nr 53, poz. 549) zarządza się, co następuje:
1. Rozporządzenie określa szczegółowe zasady i warunki przewożenia broni i amunicji środkami transportu publicznego przez:
1) podmioty posiadające broń i amunicję na podstawie świadectwa broni wydanego w celach, o których mowa w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, zwanej dalej “ustawą”,
2) (1) osoby posiadające broń i amunicję na podstawie pozwolenia na broń wydanego w celach, o których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy,
3) (2) podmioty lub osoby posiadające broń, o której mowa w art. 11 pkt 7, 8, 10 i 11 ustawy.
2.1. W środkach transportu publicznego, służących do przewozu pasażerów, broń przewozi się w stanie rozładowanym, bez amunicji w komorze nabojowej i w magazynkach nabojowych.
2. Broń do ochrony osobistej, ochrony bezpieczeństwa innych osób oraz mienia może być załadowana bez wprowadzonego naboju do komory nabojowej i przewożona w stanie zabezpieczonym.
3.1. Amunicję przewozi się środkami transportu publicznego przy zachowaniu niezbędnych wymogów bezpieczeństwa, wykluczających możliwość przypadkowej eksplozji, w ilości uzasadnionej potrzebami osoby przewożącej.
2. Amunicję przewozi się w opakowaniach fabrycznych przeznaczonych do sprzedaży detalicznej lub w pudełkach i pojemnikach, w sposób uniemożliwiający uderzenie w spłonkę naboju.
4. Broń i amunicja w czasie przewozu środkami transportu publicznego powinny być zabezpieczone w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieupoważnionych.
5. Broń i amunicję w pasażerskich statkach powietrznych przewozi się w lukach bagażowych lub w miejscu wskazanym przez przewoźnika, jako bagaż rejestrowany, do którego pasażerowie nie mają dostępu.
6. Przewoźnik może ustalić dodatkowe zasady przewozu broni i amunicji w wewnętrznych regulaminach, określających warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy.
7. Obsługa środka transportu publicznego, po ujawnieniu przewozu broni lub amunicji w sposób zagrażający bezpieczeństwu pasażerów, powiadamia o tym niezwłocznie najbliższą jednostkę Policji lub Żandarmerii Wojskowej.
8. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Inne wpisy związane z powyższym tematem:
