Zmarł były prezydent Stanów Zjednoczonych George H.W. Bush

• Autor: Andrzej Turczyn
• 1 grudnia 2018
• Brak komentarzy

2018-12-01 09:12 (Media,AP,AFP,EFE/PAP) USA/ Zmarł były prezydent George H.W. Bush (opis)

W wieku 94 lat zmarł były prezydent Stanów Zjednoczonych George H.W. Bush – poinformował w nocy z piątku na sobotę czasu lokalnego na Twitterze jego syn George W. Bush. Kondolencje złożyli m.in. prezydent USA Donald Trump i byli przywódcy tego kraju Bill Clinton i Barack Obama.

“Jeb, Neil, Marvin, Doro i ja ze smutkiem ogłaszamy, że po 94 godnych podziwu latach zmarł nasz ojciec. George H.W. Bush był człowiekiem o najsilniejszym charakterze i najlepszym ojcem, o jakiego syn czy córka mogą prosić” – czytamy w opublikowanym na Twitterze oświadczeniu syna zmarłego polityka, również byłego prezydenta USA.

Jak dodał, cała rodzina wdzięczna jest za “życie i miłość” 41. prezydenta USA oraz kondolencje i “wyrazy współczucia tych, którzy troszczyli się” o jego ojca i modlili się za niego.

Żal z powodu śmierci byłego amerykańskiego prezydenta wyraził obecny lokator Białego Domu Donald Trump. “Wraz z Melanią łączymy się w bólu z Narodem, który opłakuje stratę byłego prezydenta” – czytamy w opublikowanym na Twitterze oświadczeniu prezydenta i pierwszej damy Melanii Trump.

“Prezydent Bush inspirował pokolenia swoich rodaków do służby publicznej. (…) Dzięki przenikliwemu osądowi, zdrowemu rozsądkowi i opanowanemu przywództwu Prezydent Bush poprowadził nasz Naród i świat do pokojowego oraz zwycięskiego zakończenia zimnej wojny” – czytamy. “Jako prezydent przygotował grunt pod dekady dobrobytu, które potem nadeszły. A przy wszystkim tym, co osiągnął, pozostał skromny i podążał za cichym wezwaniem do służby” – brzmi oświadczenie Trumpa i jego małżonki.

“Wraz z jego życiem pełnym służby na rzecz państwa będziemy pamiętać oddanie Prezydenta Busha dla jego rodziny – zwłaszcza miłości jego życia, Barbary. Jego przykład jest żywy” – podkreślono. Para prezydencka złożyła również kondolencje rodzinie zmarłego.

Ubolewanie z powodu odejścia 94-letniego polityka wyrazili także byli prezydenci Stanów Zjednoczonych Barack Obama i Bill Clinton.

“Ameryka w osobie George’a Herberta Walkera Busha utraciła patriotę i skromnego sługę. Nasze serca przepełnia dziś smutek, lecz także wdzięczność. Nie tylko za lata, w których był naszym czterdziestym pierwszym prezydentem, lecz także za ponad 70 lat oddanej służby dla kraju, który kochał” – czytamy w tweecie Obamy.

Jak dodał, “gdy rozkwitły demokratyczne rewolucje w Europie Wschodniej, to jego pewne, dyplomatyczne działanie” umożliwiło osiągnięcie “zakończenia zimnej wojny bez oddania strzału”.

Obama także złożył kondolencje rodzinie zmarłego i “wszystkim, którzy zainspirowali się przykładem George’a i (jego nieżyjącej już żony) Barbary”.

“Wraz z Hillary ubolewamy z powodu odejścia Prezydenta George’a H.W. Busha i dziękujemy za jego wspaniałe długie życie w służbie, miłość oraz przyjaźń. Jestem wdzięczny za każdą minutę, którą z nim spędziłem i zawszę będę postrzegał naszą przyjaźń jako jeden z największych prezentów, które otrzymałem w życiu” – napisał na Twitterze Clinton, także w imieniu swojej małżonki, byłej sekretarz stanu USA Hillary Clinton.

W oświadczeniu były prezydent ocenił, że “niewielu Amerykanów było – lub kiedykolwiek będzie – zdolnych, by wyrównać +rekord służby+ Prezydenta (Busha) na rzecz Stanów Zjednoczonych, oraz by mieć radość, jaką każdego dnia z tego czerpał”.

Urodzony 12 kwietnia 1924 roku w Milton (Massachusetts) George H. W. Bush był Republikaninem, przedsiębiorcą naftowym. Funkcję 41. prezydenta Stanów Zjednoczonych sprawował jedną kadencję – w latach 1989-1993. Walka o reelekcję zakończyła się jego porażką z Demokratą Billem Clintonem. Przed objęciem prezydentury Bush piastował w latach 1981-1989 stanowisko wiceprezydenta w administracji Ronalda Reagana. Był także ambasadorem USA przy ONZ oraz dyrektorem CIA.

Prezydentura Busha to lata końca zimnej wojny, I wojny w Zatoce Perskiej, upadku ZSRR czy zjednoczenia Niemiec. Bush w 1991 roku zawarł z ZSRR układ START I o redukcji zbrojeń strategicznych – był to pierwszy układ przewidujący faktyczną redukcję arsenałów jądrowych, a nie tylko kontrolę zbrojeń.

41. prezydent USA dwukrotnie był na audiencji w Watykanie u papieża Jana Pawła II – w maju 1989 roku i w listopadzie roku 1991.

Z kolei swą pierwszą prezydencką wizytę w Polsce Bush odbył w dniach 9-11 lipca 1989 r., gdy przewodniczącym Rady Państwa był Wojciech Jaruzelski. 11 lipca 1989 r. ówczesny amerykański szef państwa odwiedził Gdańsk, gdzie spotkał się m.in. z przywódcą “Solidarności” Lechem Wałęsą.

Druga wizyta prezydenta w Polsce miała miejsce za prezydentury Wałęsy, 5 lipca 1992 r. Amerykański przywódca wziął udział w uroczystościach związanych ze sprowadzeniem do Polski z USA prochów pianisty, kompozytora i polityka Ignacego Jana Paderewskiego.

Kilka lat temu Bush ujawnił, że cierpi na chorobę Parkinsona. Wcześniej 41. prezydent USA prowadził aktywny styl życia, m.in. skacząc ze spadochronem z okazji swych 75., 80., 85. i 90. urodzin.

Do śmierci byłego prezydenta USA doszło kilka miesięcy po odejściu jego żony Barbary. Para była małżeństwem przez 73 lata i miała pięcioro dzieci – w tym 43. prezydenta USA George’a W. Busha – i 17 wnucząt.

Jak poinformował rzecznik rodziny, szczegóły dotyczące uroczystości pogrzebowych zmarłego szefa państwa zostaną przekazane tak szybko, jak to możliwe.

Hiszpańska agencja EFE podkreśla, że w czasie kampanii wyborczej przed wyborami prezydenckimi w USA w 2016 roku ani 41., ani 43. prezydent Stanów Zjednoczonych nie poparli urzędującego dziś Trumpa. Według źródeł obaj głosowali w wyborach na kandydatkę Demokratów Hillary Clinton. (PAP)

2018-12-01 12:02 (PAP) George H.W. Bush – prezydent USA w czasie historycznych zmian (sylwetka)

George H.W. Bush, 41. prezydent Stanów Zjednoczonych, który rządził w okresie historycznych przemian demokratycznych w Polsce i rozpadu ZSRR, zmarł w piątek w swoim domu w Houston w Teksasie, przeżywszy 94 lata.

Z pewnością w przypadku tego pilota wojskowego, przedsiębiorcy, członka Izby Reprezentantów, ambasadora USA w ONZ, dyrektora CIA, 43. wiceprezydenta USA i w końcu 41. prezydenta USA określenie, że “był wielkim przyjacielem Polski” nie jest podyktowane żałobą czy kurtuazyjną przesadą.

Dzięki jego zaangażowaniu i naciskom narosłe latami rządów komunistycznych zadłużenie Polski w zrzeszającym rządowych wierzycieli “Klubie Paryskim” (32,8 mld USD pod koniec 1990 r.) zostało zredukowane o 50 procent.

George H.W. Bush – ojciec 43. prezydenta USA George’a W. Busha – pod koniec życia cierpiał na chorobę Parkinsona i poruszał się na wózku inwalidzkim. Niespełna osiem miesięcy temu zmarła jego żona Barbara Bush, z którą w małżeństwie żył przez 73 lata. W kwietniu, dzień po pogrzebie żony, trafił do szpitala z powodu wyjątkowo poważnego przeziębienia.

W 2013 roku, gdy wydawało się, że nie przeżyje zakażenia, które przedostało się do krwi, Bush wygrał walkę z chorobą. Z klasycznym dla siebie sarkastycznym, pełnym autoironii poczuciem humoru poradził swoim przyjaciołom przygotowującym się do ceremonii żałobnych, by “harfy schowali do szafy”

George H. W. Bush – urodzony w 1924 roku w Milton (stan Massachusetts) w rodzinie bankiera i byłego senatora Prescotta Busha potomek amerykańskiej elity i absolwent ekonomii prestiżowego Uniwersytetu Yale – był ostatnim przedstawicielem amerykańskiego “wielkiego pokolenia” w Białym Domu.

Było to pokolenie wychowywane w czasach “wielkiej depresji”, walczące na frontach II wojny światowej, które zwyciężyło nad faszyzmem, przeżyło okres wspaniałego wzrostu gospodarczego Stanów Zjednoczonych oraz dożyło końca komunizmu i zimnej wojny – najdłuższej i najkosztowniejszej wojny w historii USA.

Spokój, znajomość tajników międzynarodowej dyplomacji i doświadczenie 41. prezydenta Stanów Zjednoczonych zdaniem komentatorów przyczyniły się do tego, że rozpad “imperium zła” – jak prezydent Ronald Reagan nazywał dysponujący tysiącami głowic nuklearnych ZSRR – nie zakończył się globalną tragedią.

Dla Busha służba publiczna tak jak dla innych członków “wielkiego pokolenia” nie była sposobem na zrealizowanie osobistych ambicji, ale obowiązkiem.

Bush miał zaledwie 18 lat, gdy w reakcji na atak japońskiego lotnictwa na bazę amerykańskiej marynarki wojennej w Pearl Harbor na Hawajach, bezpośrednio po ukończeniu elitarnej szkoły wojskowej Philips Academy, zaciągnął się do służby wojskowej.

Był najmłodszym pilotem bojowym amerykańskiej floty wojennej. Miał zaledwie 20 lat, gdy jego samolot – bombowiec Grumman TBM Avenger został zestrzelony nad Pacyfikiem. Przyszły prezydent po zestrzeleniu samolotu jako jedyny z załogi ocalał i został uratowany przez amerykański okręt podwodny.

Po zakończeniu II wojny światowej George H.W. Bush studiował na Uniwersytecie Yale, a po ukończeniu studiów w 1948 roku – razem ze swoją poślubioną w 1945 r. żoną Barbarą i dwuletnim wtedy najstarszym synem George’em Walkerem – wyruszył w poszukiwaniu fortuny na Zachód, tak jak Amerykanie czynili to w przeszłości.

Bushowie osiedlili się w Teksasie, gdzie współzałożona przez niego w roku 1953 w Dallas firma wydobycia ropy naftowej Zapata Petroleum Industries stała się pionierem w podwodnych odwiertach ropy naftowej. Dzięki sukcesom w interesach ten odznaczony za męstwo pilot w 1966 roku, gdy zwyciężył w wyborach do Izby Reprezentantów z ramienia Partii Republikańskiej, był już milionerem.

Pod dwóch kadencjach w Izbie Reprezentantów i dwóch nieudanych startach w wyborach do Senatu ze stanu Teksas George Bush, związany przez całe swoje życie z pragmatycznym, umiarkowanym skrzydłem Partii Republikańskiej, został mianowany przez prezydenta Richarda Nixona (1969-1974) na ambasadora Stanów Zjednoczonych przy ONZ.

Po dwóch latach na tym stanowisku, był również przewodniczącym Krajowego Komitetu Partii Republikańskiej, a następnie (1974-1975) szefem misji łącznikowej Stanów Zjednoczonych w Chińskiej Republice Ludowej. W latach 1976–1977 Bush był dyrektorem CIA, gdzie zdaniem większości historyków i politologów przyczynił się do poprawy morale funkcjonariuszy agencji po największej w historii amerykańskiej agencji wywiadowczej aferze Watergate. Na dowód uznania dokonań Busha na stanowisku dyrektora CIA siedziba tej agencji w Langley (stan Wirginia) została nazwana jego imieniem.

W 1980 r. Bush ubiegał się o otrzymanie nominacji Partii Republikańskiej w wyborach prezydenckich, jednak zdając sobie sprawę, że nie jest w stanie wygrać z charyzmatycznym Ronaldem Reaganem, przystał na jego propozycję, by w przypadku zwycięstwa zostać jego wiceprezydentem.

Po zwycięstwie Reagana podczas dwóch kadencji sprawowania przez niego urzędu prezydenta (1981-1989) Bush pozostawał w cieniu legendarnego już 40. prezydenta i był politykiem działającym na rzecz kompromisów w jego gabinecie.

Kiedy w 1988 r. Bush ponowił swoje starania o uzyskanie nominacji Partii Republikańskiej, miał poparcie Reagana i najlepsze CV w historii starań o Biały Dom. Dzięki doświadczeniu i poparciu partii ten były biznesman, jako drugi w historii Stanów Zjednoczonych urzędujący wiceprezydent, został wybrany na prezydenta. Pierwszego takiego wyczynu dokonał Martin Van Buren w 1836 roku.

Podczas sprawowania urzędu Bush z powodu wydarzeń na arenie międzynarodowej – rozpadu bloku komunistycznego, jesieni ludów w Europie Środkowo-Wschodniej, masakry studentów na placu Tiananmen w Pekinie w 1989 r., a w roku 1990 inwazji Iraku na Kuwejt – był skoncentrowany na polityce zagranicznej, manewrując z wyczuciem od kryzysu do kryzysu.

Krytykowany przez wielu za zbytnią ostrożność (np. jeśli chodzi o uznanie niepodległości państw bałtyckich) Bush z powodzeniem uniknął poważnych konfliktów.

Wstrzymanie przez niego ofensywy sił sprzymierzonych w I wojnie w Zatoce Perskiej w roku 1992, kiedy siły koalicji znajdowały się pod Bagdadem, wtedy krytykowane jako decyzja przedwczesna, obecnie są stawiane jako przykład tego, czego nie powinien był uczynić jego syn George W. Bush podczas II wojny w Zatoce Perskiej, kiedy w 2003 roku zdecydował się na inwazję Iraku.

Konieczność zajęcia się licznymi konfliktami spowodowała, że 41. prezydent USA zaniedbał politykę wewnętrzną i mimo astronomicznego poparcia (ponad 92 proc.) po zwycięstwie w wojnie w Zatoce Perskiej w styczniu 1992 r. 10 miesięcy później przegrał swoją batalię o wybór na następną kadencję w wyborach z demokratą Billem Clintonem – przedstawicielem nowego pokolenia. Po złożeniu urzędu Bush nie wycofał się całkowicie z życia publicznego, a nawet pogodził się ze swoim dawnym przeciwnikiem Clintonem, biorąc razem z nim udział w wielu kampaniach na rzecz programów humanitarnych.

Amerykanie najwyraźniej tęsknią za takim politykiem – zdolnym do “zakopania topora wojennego”, podjęcia działań ponad partyjnymi podziałami, opanowanym i dystyngowanym – czego dowodem jest fakt, że jego popularność jest obecnie wyższa niż w momencie odejścia z urzędu w styczniu 1993 roku.