W ślad za Światowy Dzień Walki z Hoplofobią proponuję szybki przegląd artykułów naukowych o broni palnej i przemocy, gdyż trochę ciekawych tekstów ukazało się w ostatnim czasie. Ich wspólną cechą jest to, że amerykańskie media albo o nich nie informują, albo wrzucają wzmiankę gdzieś na marginesie i zaraz zakopują.

Po kolei:

🔸 Wiebe et al., “154 Alternatives to Gun Policy? A Bayesian Analysis of County-Level Firearm Mortality” (2017)

Zaostrzanie antybroniowych przepisów NIE przekłada się na obniżkę wskaźników śmiertelności z jej użyciem: “Stricter gun policy was not associated with lower gun mortality.” Autorzy konkludują, że istnieją znacznie lepsze, tańsze i efektywniejsze metody redukowania zgonów czy zwalczania przestępczości. Zawsze należy brać też poprawkę na specyfikę regionów, w których dokonuje się interwencji – inna polityka zadziała w miastach (gangi), inna poza metropoliami: na przedmieściach lub na terenach wiejskich (tutaj mowa jest zasadniczo o samobójstwach wśród białych mężczyzn, którzy nakręcają statystyki).

🔸 Hamill et al., “State Level Firearm Concealed-Carry Legislation and Rates of Homicide and Other Violent Crime” (2018)

Ocena wpływu stanowych uregulowań dot. noszenia broni ukrytej na wskaźniki zabójstw i ogólne natężenie przemocy. Chodziło o sprawdzenie, czy postępująca od trzech dekad (1986-2015) tendencja do trwałego luzowania lokalnych przepisów normujących posiadanie broni palnej poza miejscem zamieszkania korelowała w badanym okresie z dynamiką zmian indeksów przestępczości w USA zarówno w ujęciu agregatowym, jak i z pełnym rozbiciem na poszczególne subkategorie deliktów z katalogu FBI. Wnioski:

“Przy użyciu rygorystycznej metodyki wykazaliśmy w niniejszym studium, że na przestrzeni trzydziestu lat NIE ZAISTNIAŁ na poziomie stanowym żaden statystyczny związek między liberalizacją prawa o skrytym noszeniu broni palnej a wskaźnikami zabójstw z tejże broni, wskaźnikami zabójstw generalnie czy też innymi brutalnymi przestępstwami. (…) W oparciu o uzyskane przez nas wyniki sugerujemy, że inicjatywy polityczne, obliczone na zapobieganie urazów i redukcję przemocy z udziałem broni, powinny skupić się raczej na innych obszarach jako celu potencjalnych interwencji.”

Więcej: https://www.hoplofobia.info/czy-skryte-noszenie-broni-odst…/

🔸 Gary Kleck, “The Effect of Firearms on Suicide” (2018)

Czy próby samobójcze z użyciem broni palnej są bardziej śmiercionośne niż usiłowania podejmowane za pomocą innych metod/narzędzi?

Po dokonaniu kwerendy amerykańskich statystyk z lat 2001-2014 (CDC) oraz wszystkich anglojęzycznych artykułów podejmujących przedmiotowe zagadnienie (łącznie 7 pozycji) okazało się, że NIE MA WYRAŹNEJ RÓŻNICY W SKUTECZNOŚCI MIĘDZY BRONIĄ PALNĄ A WIESZANIEM SIĘ. Wszelkie ewentualne odstępstwa spowodowane są niereprezentatywnym samplowaniem, błędną klasyfikacją poszczególnych incydentów przez szpitale albo niezgłaszaniem nieudanych prób samobójczych przez ofiary (dotyczy to zwłaszcza prób z użyciem broni innej niż palna, gdzie uszczerbek na zdrowiu często nie wymaga pomocy lekarza).

Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, mniej zabójcze metody wybierają najczęściej te osoby, które nie chcą się zabić – tylko zasygnalizować problem poprzez nieudaną próbę samobójczą. Innymi słowy, bardziej zdeterminowani samobójcy używają bardziej radykalnych metod (broń palna, wieszanie się), natomiast ci mniej zdeterminowani (przede wszystkim kobiety) podcinają sobie żyły albo trują się w nadziei na odratowanie.

🔸 Sarani et al., “Wounding Patterns Based on Firearm Type in Civilian Public Mass Shootings in the United States” (2019)

Grupa chirurgów i lekarzy medycyny sądowej prześwietliła raporty z sekcji zwłok 232 ofiar publicznych strzelanin w USA z lat 2000-2017. Analizy balistyczne ujawniły, że na przekór popularnej narracji o siejących bezprecedensowe zniszczenie “czarnych karabinach” zdecydowanie najbardziej zabójcza w rękach masowych morderców jest pistoletowa broń krótka.

W porównaniu do pacjentów ugodzonych pociskami karabinowymi pacjenci trafieni z pistoletu nieomal czterokrotnie częściej doznawali trzech lub więcej obrażeń, skutkujących spenetrowaniem i uszkodzeniem kluczowych organów. W przypadku karabinków odnotowano jednak dużo więcej rannych (efekt wystąpienia aberracyjnej strzelaniny w Las Vegas, gdzie zginęło 58 osób, zaś 887 odniosło fizyczne obrażenia, z czego u 413 stwierdzono rany od kul lub odłamków). Po usunięciu Vegas z puli zdarzeń różnice między pistoletami a karabinkami przestały być statystycznie istotne.

🔸 Gary Kleck, “Macro‐Level Research on the Effect of Firearms Prevalence on Suicide Rates: A Systematic Review and New Evidence” (2019)

Najbardziej wyczerpujący metaprzegląd badań makroskalowych o związku broni palnej z samobójstwami (29 artykułów z lat 1987-2016). Ogólny wzorzec jest klarowny: więcej broni palnej w społeczeństwie oznacza więcej samobójstw z broni palnej, ale NIE OZNACZA większej liczby samobójstw ogółem. Dalej: im bardziej kompletne studium (kompletne w tym sensie, że stosujące jak najszerszy wachlarz zmiennych kontrolnych i prawidłowo szacujące wskaźniki uzbrojenia populacji), tym mniejsza szansa na wysnucie “antybroniowych” konkluzji.

🔸 Castillo-Carniglia et al., “California’s Comprehensive Background Check and Misdemeanor Violence Prohibition Policies and Firearm Mortality” (2019)

W latach 90. XX wieku Kalifornia odnotowała spektakularny spadek wskaźnika przemocy z wykorzystaniem broni palnej. Lokalni politycy przypisali ten sukces wprowadzeniu kompleksowego systemu weryfikacji niekaralności nabywców i uchwaleniu zakazu dokonywania prywatnych transakcji poza koncesjonowanymi punktami sprzedaży. Ewaluacja statystyk przestępczości z dekady 1991-2000 sugeruje jednak, iż wymienione wyżej uregulowania NIE MIAŁY ŻADNEGO WPŁYWU na redukcję przemocy z udziałem broni w “Golden State”. Uwaga ta odnosi się również do samobójstw. Autorzy przeprowadzili dodatkowo serię testów odpornościowych, które potwierdziły ich wstępne wyniki.