Druga Poprawka znaczy dokładnie to co znaczy. Koniec i kropka.

Senator Jacob Howard , proponując wprowadzenie Czternastej Poprawki podczas Kongresu w 1866 roku, odniósł się do “praw osobistych zagwarantowanych i zabezpieczonych przez pierwsze osiem poprawek do Konstytucji; takich jak wolność słowa i prasy; … prawo do posiadania i noszenia broni….”. Argumentował on, że “wielkim celem” nowej poprawki ma być “ograniczenie władzy i zmuszenie jej w każdej chwili do respektowania tych wielkich fundamentalnych gwarancji”. Projekt nie miał na celu zmiany natury praw, ale uniemożliwienie władzy ich naruszania.

Druga Poprawka została ratyfikowana w 1791 roku, a Czternasta Poprawka w 1868 roku. Sąd Najwyższy stwierdził w sprawie D.C. v. Heller (2008) i ponownie podtrzymał w tym roku w sprawie N.Y. State Rifle & Pistol Ass’n v. Bruen: “Prawa konstytucyjne są zapisane z takim zakresem, jaki był rozumiany gdy naród je przyjmował”. Czy zatem szukamy tego rozumienia w roku 1791 czy w 1868?

Prosta odpowiedź jest taka: materialna natura prawa jest określona przez odniesienie do jego powstania w 1791 r., podczas gdy potwierdzenie, że jest to prawo fundamentalne przeznaczone do stosowania we wszystkich stanach, jest ulokowane czasowo w 1868 r. Jednak proces sądowy kierowany jest przez odgórne założenia, niewiele ograniczeń dotyczących broni palnej istniało w czasach założycielskich, znacznie więcej zostało przyjętych w dekadach do ratyfikacji Czternastej Poprawki. Istnieje zatem narzędzie dla przeciwników prawa do posiadania i noszenia broni, aby to rok 1868 uznać jako kluczową datę w celu znalezienia historycznych analogii do obecnych restrykcyjnych praw.

W Bruen uznano, że “tekst Drugiej Poprawki obejmuje zachowanie jednostki, Konstytucja zatem z założenia chroni to indywidualne zachowanie”. Aby uzasadnić regulację, rząd “musi wykazać, że regulacja jest zgodna z historyczną tradycją tego narodu w zakresie regulacji broni palnej”.

“W następstwie Wojny Secesyjnej, zarówno w samym Kongresie jak i w całym dyskursie publicznym nastąpiła lawina dyskusji na temat Drugiej Poprawki, ponieważ ludzie debatowali, czy i jak zabezpieczyć konstytucyjne prawa dla dopiero co uwolnionych niewolników”, stwierdzono w Heller, cytując autora Freedmen, the Fourteenth Amendment, and the Right to Bear Arms. Jednakże, “te dyskusje miały miejsce 75 lat po ratyfikacji Drugiej Poprawki”, a zatem “nie dają one takiego wglądu w jej pierwotne znaczenie jak wcześniejsze źródła”.

Decydując, że Druga Poprawka ma zastosowanie do stanów poprzez Czternastą Poprawkę, Sąd w sprawie McDonald v. Chicago (2010) skupił się nie na znaczeniu prawa, ale na jego fundamentalnym charakterze, zarówno w czasach Założycieli, jak i podczas Rekonstrukcji. Sąd uznał za szczególnie pouczającą ustawę Freedmen’s Bureau Act z 1866 roku, która zapewniała wszystkim obywatelom bez względu na rasę “prawo (…) do pełnego i równego korzystania ze wszystkich praw i procedur” dotyczących “wolności osobistej” i “bezpieczeństwa osobistego”, “w tym konstytucyjnego prawa do noszenia broni”. W tych konceptach, przekazanych przez Założycieli, wyraźnie rozbrzmiewają echa Blackstone’a.

Przedmiotem było więc rozszerzenie prawa na wszystkich obywateli, a nie zmiana jego natury. Jak wyjaśniano w McDonald, gwarancje Bill of Rights włączone do Czternastej Poprawki są egzekwowane przeciwko władzy “według tych samych standardów, które chronią prawa osobiste przed interwencją władzy federalnej.” Tak jak znaczenie praw do wolności słowa oraz przeciwko nieuzasadnionemu przeszukiwaniu i zatrzymywaniu znajduje się w rozumieniu z 1791 roku, tak samo znaczenie prawa do posiadania i noszenia broni zakorzenione jest w myśleniu z okresu jego ustanawiania. Sąd Najwyższy nigdy nie stwierdził, że pierwotne znaczenie jakiegokolwiek zapisu Bill of Rights ma być interpretowane na podstawie jego rozumienia z 1868 roku.

Jak zauważono w Bruen, “jeśli chodzi o interpretację Konstytucji, nie każdy przypadek jest taki sam”, a dalej, “niezależnie od tego, w jakim zakresie późniejsza historia zaprzecza temu co mówi tekst pierwotny, tekst ten jest w mocy”. Sąd uznał “trwającą naukową debatę na temat tego, czy sądy powinny przede wszystkim opierać się na dominującym rozumieniu indywidualnego prawa w momencie ratyfikacji Czternastej Poprawki w 1868 roku przy określaniu jej zakresu”, ale nie widział potrzeby zajmowania się tą kwestią, ponieważ “publiczne rozumienie prawa do posiadania i noszenia broni zarówno w 1791 roku, jak i w 1868 roku było takie samo w odniesieniu do publicznego noszenia broni we wszystkich istotnych przypadkach”.

Akhila Amara i przed-Bruenowski esej prof. Kurta Lasha, nie są w stanie w przekonujący sposób udowodnić, że znaczenie Bill of Rights zmieniło się w 1868 roku. Po pierwsze, jej gwarancje przeciwko federalnym naruszeniom miały zastosowanie od czasu jej ratyfikacji w 1791 r. i byłoby nieporozumieniem, gdyby dla poszczególnych stanów stosować jakąś inną kartę praw. Po drugie, precedensy Sądu Najwyższego zawsze wskazywały na rozumienie z 1791 r. jako okres kluczowy dla znaczenia gwarancji, a przeciwna zasada wymyślona dla Drugiej Poprawki nie ma podstaw w tych precedensach. Po trzecie, zwolennicy teorii rozumowania z 1868 r. powołują się na klauzulę privileges-or-immunities Czternastej Poprawki (constitution.congress.gov), ale Sąd nigdy nie opierał się na tej klauzuli w kwestii jej włączenia do 14A. I po czwarte, nic nie wskazuje na to, że ktokolwiek w tamtym czasie myślał, że właśnie to zostanie osiągnięte przez Czternastą Poprawkę, a w samym tekście poprawki również nie ma nic co by to potwierdzało.

Szczegółowa analiza powyższej kontrowersji znajduje się w Mark W. Smith, “Attention Originalists: The Second Amendment was adopted in 1791, not 1868”, opublikowanym właśnie w Harv. J.L. & Pub. Pol’y Per Curiam (www.harvard-jlpp.com/), oraz jego dłuższej wersji w SSRN (papers.ssrn.com). Tekst ten argumentuje, że tylko historyczne analogie z czasów Założenia mogą być użyte do określenia znaczenia i zakresu Drugiej Poprawki, i że analogie historyczne po wojnie secesyjnej nie mogą ograniczać lub zaprzeczać ochronie nadanej w 1791 r., ale mogą ją tylko potwierdzać.

Jeśli chodzi o “niewielki wzrost ilości regulacji dotyczących broni pod koniec XIX wieku”, głównie w Terytoriach Zachodnich, Sąd stwierdził w Bruen, że takie dowody “nie mogą zapewnić poszerzonego wglądu w znaczenie Drugiej Poprawki, jeśli są sprzeczne z wcześniejszymi dowodami”. Ponadto, kontynuowano w Bruen, takie lokalne ograniczenia nie mogły pokonać szerokich dowodów na publiczne noszenie broni w innych miejscach, gdyż rzadko poddawano je kontroli sądowej i były krótkotrwałe.

Zdesperowani w swojej misji utrzymania ograniczeń w zakresie posiadania i noszenia broni, rządowi biurokraci odwołują się w swoich argumentach do wszelkiego rodzaju nieporównywalnych wyjątków. Jednym z nich jest krótkotrwały zakaz sprzedaży maczet w kilku stanach, który ma być według nich analogiczny do dzisiejszych zakazów posiadania karabinów samopowtarzalnych i magazynków o standardowej pojemności. Te historyczne zakazy nie są w żaden sposób analogiczne do dzisiejszych zakazów posiadania powszechnie dostępnej broni palnej.

Jeśli chodzi o cytowanie przez D.C. przykładów z okresu po 14A w celu uzasadnienia zakazu posiadania karabinów, to sędzia Kavanaugh odniósł się w swoim zdaniu odrębnym w sprawie Heller II (D.C. Cir. 2011) do “niedostatku precedensów podtrzymujących zakazy porównywalne do tych, o których mowa tutaj i w sprawie Heller“.

W skrócie, istnieje tylko jedna Druga Poprawka. Oznacza ona to, co oznaczała w 1791 roku. Chociaż analiza stanu z 1868 r. jest istotna dla określenia czy Druga Poprawka była tam zawarta, nie zmienia to faktu, że tym, co niezmiennie funkcjonuje było istniejące wcześniej prawo do posiadania i noszenia broni. Przytaczanie dowodów historycznych z okresu po 1868 roku nie może być użyte do podważania pierwotnego rozumienia 2A.

Stephen Halbrook (reason.com)

tłumaczył MR

Tags: , , ,