Różnice między Coltem mod. 1911 a 1911A1.

Istnieje wiele różnic między oryginalnymi pistoletami Colt M1911 i Colt M1911A1. Zmiany te zostały zilustrowane na poniższym rysunku.

Wśród głównych różnic wymienić można występującą w M1911A1 grubszą muszkę, inaczej wyprofilowaną osłonę sprężyny głównej, dłuższą ostrogę kurka, krótszy język spustowy i dłuższy ogranicznik chwytu (beavertail).

Źródło: sightm1911.com

Historia pistoletu M1911

Geniusza rozpoznajemy po wpływie jaki wywiera on na rzeczywistość. On zmienia wszystko, a jego wizja trwa. W świecie broni palnej jest jeden człowiek, którego wizjonerska praca zmieniła wszystko i przetrwała – John Moses Browning. Browning jest najczęściej pamiętany jako twórca pistoletu model 1911 .45 ACP i Browning High Power, ale stworzył także Winchester 30-30, Winchester Pump Shotgun, Browning Auto-5 Shotgun (produkowany przez Remington jako Model 11), BAR (Browning Automatic Rifle) i Browning .50 kaliber Machine Gun, a także większość karabinów maszynowych .30 i .50 kaliber produkowanych przez Colta i używanych podczas II wojny światowej. Przypisuje mu się 128 patentów dotyczących broni, na podstawie których wyprodukowano około pięćdziesięciu milionów sztuk broni sportowej i wojskowej w ciągu czterdziestu siedmiu lat jego aktywnej działalności.

W tym samym czasie, gdy John Browning wprowadzał Winchester Repeating Arms Company na przemysłową mapę świata, wysoce zmotywowane plemię wojowników, znane jako Moro, dawało się we znaki armii amerykańskiej na Filipinach. Aby przygotować się do bitwy, Moro używali kombinacji obwiązywania ciała skórami, halucynogenów i rytuałów religijnych, aby wprowadzić się w zmieniony stan świadomości, który miał sprawiać iż byli oni niewrażliwi na obrażenia. Żołnierze odkryli, że ich rewolwery w kalibrze .38 Long Colt po prostu nie były w stanie powstrzymać Moro. Należy też zauważyć, że ich karabiny .30 Krag nie radziły sobie z tymi wojownikami wiele lepiej.

John Browning zaczął eksperymentować z pistoletami samopowtarzalnymi w 1889 roku, zainspirowany Hiramem S. Maximem, który sześć lat wcześniej wynalazł pistolet maszynowy. Browning przekształcił Winchestera 1873 lever-action w karabin samopowtarzalny, wykorzystując działanie gazów wylotowych. Karabin maszynowy wykorzystujący tę samą zasadę działania został zbudowany w 1890 i 1891 roku. Z tych prac wyewoluował projekt pistoletu maszynowego ostatecznie zbudowany i sprzedawany przez Colta jako pistolet maszynowy Model 1895, popularnie nazywany “Browning Potato Digger” ze względu na jego łukowaty, skierowany w dół system tłokowy. Pierwszy pistolet samopowtarzalny Browninga również był bronią gazodynamiczną.

Opierając się na doświadczeniach w walce z Moro i szeroko zakrojonych testach na zwierzętach i ludzkich zwłokach, Army Ordnance Board pod przewodnictwem pułkownika Johna T. Thompsona (wynalazcy pistoletu maszynowego Thompson) i pułkownika Louisa A. La Garde’a ustaliła, że armia potrzebuje naboju kalibru .45, aby zapewnić sobie odpowiednią moc obalającą. W międzyczasie Browning, który pracował dla Colta, zaprojektował już pistolet samopowtarzalny na nabój podobny do .38 Super. Kiedy armia poprosiła o projekt nowego pistoletu, Browning przeprojektował ten automatyczny pistolet .38, aby pomieścił on nabój o średnicy .45″ własnego projektu z pociskiem FMJ o masie 230 gr. Ostatecznie taki właśnie pistolet został przekazany armii do oceny.

Próby selekcyjne rozpoczęły się w 1906 roku, a pistolet Browninga konkurował z pistoletami Colta, Lugera, Savage’a, Knoble’a, Bergmanna, White-Merrilla i Smith & Wesson. W 1907 roku wybrane zostały projekty Browninga i Savage’a. Armia zażądała dodatkowych testów funkcjonalności i niezawodności, które wykazały, że ani oferta Colta, ani Savage’a nie osiągnęła pożądanej perfekcji. Departament Uzbrojenia rozpoczął serię dalszych testów i eksperymentów, które ostatecznie doprowadziły w 1911 roku do powołania komisji selekcyjnej.

Browning był zdeterminowany aby udowodnić wyższość swojego pistoletu, więc udał się do Hartford, aby osobiście nadzorować jego produkcję. Tam poznał Freda Moore’a, młodego pracownika Colta, z którym ściśle współpracował starając się upewnić, że każda część wyprodukowana dla pistoletów z serii testowej była po prostu najlepsza z możliwych. Pistolety zostały ponownie przekazane do oceny komisji. 3 marca 1911 roku przeprowadzono test wytrzymałościowy. Test polegał ogólnie na wystrzeleniu 6000 pocisków z każdego pistoletu. Po oddaniu stu strzałów pistolet był studzony przez 5 minut. Po każdej serii 1000 strzałów pistolet był czyszczony i oliwiony. Po wystrzeleniu 6000 nabojów, pistolet był testowany ze zdeformowanymi nabojami, niektóre osadzone zbyt głęboko, niektóre niewystarczająco itp. Następnie pistolet był zanurzany w kwasie lub obtaczany w piasku i błocie, po czym przeprowadzano kolejne testy.

Podczas testów wprowadzono kilka zmian do oryginalnego projektu, takich jak pojedynczy wahliwy łącznik, ulepszony bezpiecznik manualny, wprowadzono bezpiecznik chwytowy i ogranicznik zamka. Inną znaczącą zmianą był kształt chwytu, który został ustawiony pod większym kątem i nieco wydłużony.

W swojej ostatecznej formie M1911 był samopowtarzalnym pistoletem SA z zamkiem ryglowym. Był on przystosowany do naboju .45 ACP i miał magazynek o pojemności siedmiu nabojów. Jego waga bez amunicji wynosiła 39 uncji; długość całkowita wynosiła 8,25″; wysokość wynosiła 5,25″. Przyrządy celownicze były stałe, chociaż szczerbinka umieszczona była w szynie typu jaskółczy ogon, która pozwalała na przesunięcie jej w lewo lub w prawo w celu regulacji w poziomie. Pistolety były wykończone oksydą i wyposażone w drewniane, radełkowane okładziny chwytu.

Pistolety Browninga przeszły bezproblemowo całą serię testów. Była to pierwsza broń palna która przeszła test zakładający wystrzelenie 6000 nabojów bez przerwy. Rekord ten pobito dopiero w 1917 roku, kiedy to działający na zasadzie krótkiego odrzutu lufy pistolet maszynowy Browninga wystrzelił w teście 40000 nabojów.

Raport komisji oceniającej (zaczerpnięty z “The .45 Automatic, An American Rifleman Reprint”, opublikowanego przez National Rifle Association of America) wydany 20 marca 1911 roku stwierdzał:

“Po sprawdzeniu tych dwóch pistoletów, komisja doszła do wniosku, że Colt jest lepszy, ponieważ jest bardziej niezawodny, trwalszy, łatwiejszy do demontażu gdy trzeba wymienić uszkodzone części, oraz bardziej celny”.

29 marca 1911 roku zaprojektowany przez Browninga i wyprodukowany przez Colta pistolet .45 Automatic został wybrany jako oficjalna broń osobista Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych i nazwany Modelem 1911.

Kiedy przystąpiliśmy do Wielkiej Wojny, rząd Stanów Zjednoczonych zakupił około 140 000 pistoletów M1911 zarówno od Colta, jak od Springfield Armory. Springfield przygotował się do produkcji pistoletów M1911 już w 1913 roku i pomógł w realizacji pierwszych zamówień. W sumie Springfield wyprodukował około 31 000 pistoletów M1911 jeszcze przed przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej. Aby sprostać wymaganiom wojennym, wyprodukował dodatkowe 45 000, wszystkie w 1918 roku.

Wszystkie pistolety wyprodukowane w tych seriach miały na szkielecie napis UNITED STATES PROPERTY. Na suwadle widniał napis MODEL OF 1911 U.S. ARMY. Nakłady produkcyjne wzrosły wraz z rozpoczęciem I wojny światowej i utrzymywały się do 1918 roku. Do maja 1918 roku produkcja dzienna wzrosła do 1000 sztuk. W miesiącach letnich 1918 roku produkcja wynosiła już 2200 sztuk dziennie.

Aby zaspokoić potrzeby rosnących sił zbrojnych, planiści z 1917 roku oszacowali, że potrzeba będzie łącznie 765 000 pistoletów. Szacunki te zostały później skorygowane w górę, najpierw do 1,3 miliona, a następnie do 2,7 miliona sztuk.

Zaspokojenie przewidywanego zapotrzebowania oznaczało, że pistolety musiały być produkowane także przez wykonawców innych niż Colt. W związku z tym złożono zamówienia w Remington-UMC, Winchester, Burroughs Adding Machine Co., Lanston Monotype Machine Co., National Cash Register Co., A.J. Savage Munitions Co., Savage Arms Co. oraz dwóch kanadyjskich firmach, Caron Brothers Mfg. Co. i North American Arms Co. Spośród tych firm tylko Remington-UMC dostarczył znaczącą ilość (22 000 ze 150 000 zamówionych). North American wyprodukowała kilka pistoletów, ale ich łączna liczba była prawdopodobnie mniejsza niż 100.

Wiele zagranicznych firm otrzymało licencję na produkcję Colt-Browningów w różnych kalibrach. Warto zauważyć, że Colty były produkowane także na zamówienie rządu nazistowskiego. W 1915 roku norweski rząd otrzymał licencję na produkcję tych pistoletów. Kiedy wojska nazistowskie okupowały Norwegię podczas II wojny światowej, nakazały rządowym fabrykom rozpoczęcie produkcji. Naziści planowali wykorzystać pistolety do uzbrojenia swoich sił okupacyjnych. Jednak w latach 1941 i 1942 wyprodukowano tylko około 1000 sztuk.

Po zakończeniu I wojny światowej Departament Uzbrojenia Armii ocenił wartość bojową Colta .45. Zalecono następujące zmiany:

  1. Szersza muszka, umożliwiająca szybkie zgranie przyrządów celowniczych w różnych warunkach oświetleniowych.
  2. Dłuższa ostroga kurka.
  3. Dłuższy ogranicznik chwytu. Zmiany 2 i 3 współdziałają ze sobą, aby zapobiec wciśnięciu się środkowej części kciuka i palca wskazującego pomiędzy kurek a ogranicznik chwytu podczas strzału.
  4. Łukowata obudowa sprężyny lepiej wypełnia dłoń strzelca, a radełkowanie zapewnia lepszy chwyt.
  5. Wycięcia w szkielecie wokół spustu ułatwiające dostęp do spustu.
  6. Krótszy spust z radełkowaną powierzchnią czołową zapobiegającą ześlizgiwaniu się palca spustowego.

Zmiany te zostały wprowadzone do produkcji 15 czerwca 1926 roku jako PISTOLET AUTOMATYCZNY, KALIBER .45, MODEL 1911A1.

II wojna światowa była powtórką sytuacji z 1917 roku, tyle że gorszą. Colt .45 był poszukiwany nie tylko przez amerykańskie siły zbrojne, ale także przez instytucje wojskowe naszych głównych sojuszników. Ponownie, wykonawcy inni niż Colt musieli dostarczyć brakującą ilość z 2,5 miliona sztuk zamówionych w latach 1941-1945. W sumie aż czterech producentów dorzuciło się do 480 000 pistoletów Colta. Remington-Rand wyprodukował 1,03 miliona sztuk. Itaka wyprodukowała 370 000 sztuk. Union Switch and Signal Co. ze Swissvale, Pa., otrzymała i zrealizowała zamówienie na 55 000 sztuk M1911A1. Firma Singer Sewing Machine zakontraktowała dostarczenie 500 pistoletów 1911A1 – co też uczyniła.

We wczesnych latach 70. armia postanowiła zrobić coś dla swoich wyższych oficerów w zakresie ochrony osobistej. Pistolety M1908 Colt Pocket Hammerless wydawane wysokim oficerom od czasów II Wojny Światowej w końcu zakończyły swój żywot. Aby naprawić tę sytuację, Rock Island Arsenal, Rock Island, Illinois rozpoczął modyfikację standardowego M1911-A1. Suwadło i lufa pistoletu zostały skrócone o nieco ponad .75″ (1,905 cm), a z lufy usunięto jeden występ blokujący. Zamontowano pełnowymiarową prowadnicę sprężyny oporo-powrotnej oraz powiększony zestaw stałych przyrządów celowniczych. Panele chwytu z orzecha włoskiego, inkrustowane tabliczką z nazwiskiem oficera, zastąpiły brązowe plastikowe uchwyty standardowego pistoletu. Przyjęty w 1972 roku jako United States Pistol, General Officers’, Caliber .45, M15, jest podobny zarówno pod względem rozmiaru, jak i wagi do cywilnego Colta Combat Commandera. Zwiększony hałas i odrzut M15 to niewielka cena za to, co ma być bronią osobistą ostatniej szansy

Pistolet M1911-A1 pozostawał w służbie przez całą II wojnę światową, wojnę koreańską i wojnę w Wietnamie. Ten stary wojenny koń roboczy okazał się szczególnie przydatny w walkach tunelowych, które toczyły się w Wietnamie.

Norweski 1911 (model 1912 i 1914).

Pistolety Colt .45 Auto były kopiowane zarówno w kraju jak i za granicą, niemal od momentu wyprodukowania pierwszych egzemplarzy. Pierwszym z zagranicznych kopistów była Norwegia. Poszukując odpowiedniego pistoletu półautomatycznego, norweskie wojsko zdecydowało się na model M1911 już w 1912 roku. W 1913 i 1914 roku Norwegowie zakupili od Colta 300 komercyjnych sztuk tej broni, a następnie, po stwierdzeniu że żaden norweski produkt nie jest akceptowalny, rozpoczęli negocjacje w sprawie licencji na produkcję pistoletów w Norwegii. Zgodnie z umową podpisaną w styczniu 1915 roku, za 25 000 koron Norwegowie otrzymali komplet schematów Colta i prawo do produkcji pistoletów M1911 w swojej fabryce broni w Kongsberg przez dowolny czas i w dowolnej ilości.

Formalnie przyjęte jako “Colt Automatisk Pistol Model 1912”, pierwsze 500 pistoletów to w zasadzie bliźniaki produktu Colta, różniące się jedynie oznaczeniami. Druga partia produkcyjna, rozpoczęta w 1919 roku, miała inne oznaczenie suwadła – 11,25 m/m Aut. Pistol M/1914. Pistolet M/1914 ma również dźwignię zwalniacza zamka, która wyraźnie różni się od tej w norweskich pistoletach Colt i M/1912.

Fabryka w Kongsbergu wyprodukowała około 20 000 pistoletów M/1914 w okresie od 1919 roku do wczesnych lat 30-tych. Następnie, po zaspokojeniu popytu wojskowego, linia produkcyjna została zamknięta. Pod okupacją niemiecką w czasie II wojny światowej produkcja M/1914 została wznowiona i wyprodukowano kolejne 10 000 sztuk. Po wojnie pewną ilość M/1914 zmontowano z pozostałych części, dzięki czemu łączna liczba wyprodukowanych egzemplarzy wyniosła niecałe 33 000.

Z The .45 Automatic, “Service Pistol Surrogates” autorstwa J.B. Robertsa, Jr.

M1911-A1 Modelo 1927.

Po przyjęciu modelu M1911A1 w Stanach Zjednoczonych, rząd Argentyny zamówił ten pistolet od firmy Colt jako Model 1927. Zamówienie dla Colta dotyczyło serii 10 000 pistoletów dla armii argentyńskiej. Pistolety te były numerowane seryjnie w zakresie od 1 do 10000. Oryginalnym wykończeniem tych pistoletów była oksyda z elementami szczotkowanymi oraz radełkowane okładziny chwytu z orzecha włoskiego. Można je rozpoznać po tym, że po prawej stronie suwadła znajdują się następujące oznaczenia:

EJERCITO ARGENTINO
Colt CAL. 45 MOD. 1927 S/N

W latach trzydziestych Argentyńczycy uzyskali licencję na produkcję własnych pistoletów kalibru .45. Nazwano je “Sistema Colt”, aby odróżnić je od rzeczywistego Colta Modelo 1927. Model 1927 został wyprodukowany przez Fabrica Militar de Armas Portatiles “Domingo Matheu” w Rosario w Argentynie. Są one oznaczone “F.M.A.P” lub “D.G.F.M. (F.M.A.P)” po lewej stronie suwadła i “Ejercito Argentino, Sist. Colt, kal. 11,25 m.m. MOD 1927” w dwóch wierszach po prawej stronie. Wszystkie egzemplarze Modelu 1927 mają argentyńską pieczęć na suwadle.

Szacuje się, że w Rosario wyprodukowano 38 000 egzemplarzy pistoletu Colt M1911 kaliber .45; kolejne 75 000 wyprodukowano w latach 1947-1966 (niektóre z nich nadal używane były w argentyńskich siłach zbrojnych podczas wojny o Falklandy/Malwiny w 1982 roku).

Wszystkie Sistemas były pierwotnie oksydowane, z wyjątkiem kilku zamówionych specjalnie dla marynarki wojennej. Wczesne pistolety miały okładziny z orzecha włoskiego, późniejsze miały czarną lub brązową twardą gumę. Były numerowane na szkielecie, suwadle, lufie i magazynku. Większość odnawianych egzemplarzy została ponownie zaoksydowana lub fosfatowana; wiele z fosfatowanych egzemplarzy ma oksydowane drobne części.

Oprócz produkcji wojskowej, firma Hispano Argentino Fabrica de Automoviles. SA (HAFDASA) produkowała nielicencjonowaną kopię Colta znaną jako “Ballester-Molina”. Większość cech pistoletu HAFDASA zaczerpnięto bezpośrednio z produktu Colta. Mechanizm spustowy skopiowano z innego klonu Colta, produkowanego w hiszpańskiej fabryce Bonifacio Echeverria już w latach dwudziestych pod nazwą „Star”. Ballester-Molinas nie posiada również bezpiecznika chwytowego. Opowieść o tym, że Ballester-Molinas są wykonane ze stali pochodzącej z niemieckiego pancernika Graf Spee jest wspaniałą, ale fałszywą legendą. Jednak zarówno Model 1927, jak i HAFDASA .45 to wyjątkowo dobrze wykonane i wykończone pistolety.

Cywilna produkcja komercyjna firmy Colt.

Na początku lat trzydziestych XX wieku firma Colt zaoferowała docelową wersję podstawowego cywilnego modelu 1911. Pistolet National Match zadebiutował w 1933 roku. Pistolety te różniły się od standardowej wersji tym, że posiadały matchową lufę, sprawdzony spust, sprawdzony chwyt łukowy, orzechowe okładziny, a wewnętrzne części były ręcznie szlifowane. W późniejszych wersjach zastosowano także muszkę z rampą i regulowaną szczerbinkę. Modele te nosiły oznaczenie “NATIONAL MATCH COLT Automatic Calibre .45” umieszczone po lewej stronie zamka. Podczas II wojny światowej zaprzestano produkcji modelu National Match, ale wznowiono ją w 1957 roku. Ta nowsza wersja była określana jako “Gold Cup National Match”.

W 1950 roku Colt wprowadził model Lightweight Commander. Pistolet ten miał kaliber 9 mm, .38 Super lub .45 ACP, lufę o długości 4 1/4″ i pełnowymiarowy chwyt. Był produkowany do 1976 roku, zarówno w wersji ze szkieletem stalowym, jak i ze stopu aluminium.

Pistolety Colt MKIV Series 70 Government Model były produkowane od 1970 do 1983 roku i miały oznaczenie “70G” jako prefiks w numerach seryjnych modeli wyprodukowanych w latach 1970-1976. Modele wyprodukowane w latach 1976-1980 mają prefiks “G70”. Modele wyprodukowane w latach 1979-1981 mają prefiks “B70”, a modele wyprodukowane w latach 1981-1983 mają prefiksy “70B”. Seria 70 posiadała, oprócz modelu rządowego, serię 70 Combat Commander, serię 70 Lightweight Commander i serię 70 Combat Government. Seria 70 była wyposażona w precyzyjną tuleję lufy co poprawiło celność.

W 1983 roku Colt zaprezentował pistolet MKIV Series 80. Był to pistolet SA z 5″ lufą. Oferowany był z okładzinami z orzecha włoskiego i gumowymi okładzinami bojowymi. Model ten posiadał wbudowane zabezpieczenie iglicy.

W 1985 roku Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych zastąpiły M1911 Berettą 92F, ku wielkiej konsternacji wielbicieli 1911 na całym świecie. Było kilka powodów tej zmiany. Stany Zjednoczone były jedynym krajem NATO, który nie używał w standardowej broni osobistej kalibru 9×19 Para. Ze względów logistycznych istniała więc potrzeba wprowadzenia pistoletu we wszechobecnym kalibrze 9 mm. W szczególności Marines opierali się przejściu na Berettę i zaakceptowali nową broń dopiero wtedy, gdy nakazał im to Kongres. Wiele jednostek sił specjalnych w służbach zbrojnych nadal wybiera broń boczną typu 1911. W 1998 roku zespół FBI S.W.A.T. przyjął pistolet Springfield 1911A1 jako standardowe wyposażenie. Anegdotyczne dowody z Pustynnej Burzy wskazują, że Beretty zacinały się z powodu zanieczyszczenia drobnym pustynnym piaskiem i Marines wrócili do 1911.

Obecnie (1998) pistolety 1911 są produkowane przez Colt, Springfield Armory, Kimber, Para-Ordnance, Wilson Combat, Les Baer, Ed Brown, Caspian, STI, Robar, Auto-Ordnance, Strayer-Voight, Charles Daley, IAI, Llama i inne. Model 1911 jest dziś być może bardziej popularny niż kiedykolwiek w swojej długiej i znakomitej karierze.

Wiele osób uważa, że pistolet wzoru 1911 jest najlepszym pistoletem bojowym jaki kiedykolwiek zbudowano. Nie sposób z nimi polemizować, choć jasnym jest, że od 1911 roku zaprojektowano jeszcze przynajmniej kilka innych bardzo dobrych pistoletów. Pozostaje jednym z najlepszych pistoletów bojowych w historii, mimo że konstrukcja single action stała się czymś w rodzaju niepotrzebnej nonszalancji w tym hoplofobicznym środowisku w którym obecnie żyjemy. Zamiast podsycać argument o “najlepszości”, który jest pojęciem względnym i można o tym dyskutować bez końca, należy przede wszystkim zauważyć, że 1911 zajmuje bardzo szczególne miejsce w historii broni bojowej i w sercach pistoleros na całym świecie. To właśnie 1911 w rękach kpr. Yorka zlikwidowała niemiecki oddział, zestrzeliła Mitsubishi Zero w rękach por. Baggeta i walczyła do świtu przeciwko przytłaczającym przeciwnościom losu z Koumą, Basilonem i Schmidem. To właśnie 1911 leżał pod poduszką Johna Dillingera i zwisał w dłoni pijanego Kelleya podczas jego zatrzymania. Bogata historia w połączeniu z doskonałymi parametrami tego pistoletu tworzy mieszankę wyjątkową, która nigdy nie zostanie powtórzona.

Żródło: sightm1911.com

tłumaczył MR

Tags: , , , ,